Waar we over praten als we over verkrachting praten Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Geschreven bij Waar we over praten als we over verkrachting praten

Dit is niet het boek die ik normaal zelf zou oppakken in de boekhandel. Maar wat ben ik blij dat ik dit boek mocht lezen en recenseren voor De club van echte lezers. Toen ik het boek toegestuurd kreeg verwachtte ik een essay zoals ik er al eerder las. Deze gingen niet over het onderwerp verkrachting, maar qua schrijfstijl dacht ik dat het heel gelijkend zou zijn. Goed mis had ik dat. Zoals Sohaila zelf in haar boek aangeeft lijkt het niet binnen één bepaald genre te passen. Door het boek binnen één genre te duwen zou tenietgedaan worden aan het verhaal die ze schreef.

Sohaila Abdulali wist me te grijpen met haar boek. Als zeventienjarige werd ze zelf het ‘slachtoffer’ van een groepsverkrachting in Mumbai. De auteur laat in haar boek duidelijk zien dat het ‘slachtoffer’ worden van seksueel geweld, niet alles bepalend hoeft te zijn voor je verdere leven. Dit is een enorm pluspunt. ‘Ik wil weer wat licht binnenlaten,’ schrijft Abdulali op de achterflap. Hier is ze zeker in geslaagd. In veel verhalen die ze beschrijft zit er een positieve noot. Deze positieve noot maakt van haar boek niet alleen een beschrijving van de complexiteit van seksueel geweld, maar ook van de complexiteit in hoe hier mee omgegaan wordt. Ze beperkt zicht ook niet hoe de ‘slachtoffers’ hier mee omgaan maar betrekt de gehele samenleving hierin. ‘Slachtoffers’ schreef ik tussen aanhalingstekens omdat Sohaila er in het boek in slaagt om ‘slachtoffers’ niet als passief af te zetten, overlevers zoals ze het zelf noemt is veel beter passend binnen haar verhaal. Door ze overlevers te noemen heeft ze duidelijk aan dat je leven niet hoeft te stoppen nadat je te maken kreeg met seksueel geweld. Op die manier ontdoet ze ‘slachtoffers’ van hun passieve rol die ze vaak voordien toebedeeld werd.

Abdulali heeft het in haar boek ook niet specifiek over één samenleving. Veel elementen die ze beschrijft zijn breed toepasbaar binnen verschillende culturen. Dit maakt van haar boek een boek die wereldwijd bruikbaar is en iedereen dan ook zou moeten lezen.
Sohaila slaagt erin om de complexiteit van seksueel geweld heel duidelijk naar voor te laten komen. Het is niet zo zwart/wit als we vaak denken. Dat verkrachting steeds fout is laat Sohaila duidelijk naar voorkomen, maar alles wat erom heen hangt is veel complexer dan dat.

Dit was geen boek die ik in één stuk kon lezen. Vaak was het nodig dat ik het boek even kon wegleggen om alles goed tot me door te laten dringen. Ondanks het zware, en nog vaak, taboe beladen onderwerp slaagt de auteur erin een duidelijke uiteenzetting te geven die begrijpbaar is voor iedere lezer. Of je nu zelf te maken krijgt of kreeg met seksueel geweld, werkt binnen settings met overlevers van seksueel geweld of er net nog heel weinig over weet. Dit is een boek die je blik op seksueel geweld verruimt en ervoor zorgt dat je een meer genuanceerde visie kan innemen dan het zwart/wit denken die er nog te vaak is.
Dit boek zou iedereen dan ook moeten lezen, het kan onze blik op dit onderwerp verruimen én onze manier van omgaan met dit onderwerp alleen maar ten goede komen.

Geschreven bij Waar we over praten als we over verkrachting praten

Waar we over praten als we over verkrachting praten.
Sohalia Abduali
Het boek van Sohalia Abduali krijgt veel aandacht in de pers.
NRC van zaterdag & zondag 23 juni j.l. besteed er uitgebreid aandacht aan met een artikel ‘De verkrachter is een gewone man’.
In 29 hoofdstukken beschrijft Sohalia Abduali verschillende verkrachtingen. Ze probeert antwoord te geven op vragen zoals: Wat is verkrachting ? Wie verkrachten ? En waarom ? Hierbij komt vaak het smalle grensgebied tussen begeerte en verkrachting voorbij. Dit maakt het boek interessant en uitdagend en zet aan tot nadenken. Het levert ook een bijdrage aan de bewustwording van het bestaan van grenzen. Het is vaak grens overschrijdend gedrag. Vooral de slachtoffers komen aan het woord. De verkrachters minder, die schamen zich voor hun gedrag en proberen voor de rechter excuses aan te voeren. Soms zijn uitspraken van de rechter in het nadeel van het slachtoffer. Al met al een interessant boek om over het thema te lezen en na te denken.

Geschreven bij Waar we over praten als we over verkrachting praten

Op 17-jarige leeftijd werd Sohaila Abdulali slachtoffer van een groepsverkrachting in Mumbai. Haar vriend werd eveneens belaagd, maar beiden hadden het geluk dat ze hebben overleefd. Abdulali verwerkte het trauma met aanhoudende steun van haar familie. Ze schreef een artikel over seksueel geweld voor een Indiaas vrouwenblad en het voorval werd “vergeten”. Dertig jaar na dato dook dat artikel weer op in de tijd van de me too-beweging. Het is aanleiding voor Abdulali te komen met een boek, waarin zij het sekuseel geweld als praatstuk opwerpt. “Ja betekent ja en nee betekent nee. Als het zo simpel was, zou dit boek op een post-it passen,” stelt Abdulali. Met voorbeelden geeft ze aan, dat we nog ver verwijderd zijn van een rechtvaardige discussie over verkrachting. Slachtoffers vragen erom door het dragen van uitdagende kleding, door met beschonken hoofd geen weerstand te bieden aan seks of te weten in welke wereld zij zich begeven als we praten over de filmindustrie. Daders komen met dit soort drogredenen weg, slachtoffers worden keer op keer weggezet als veroorzaker. Binnen sommige culturen valt (zelf)moord van het slachtoffer te prefereren boven verder leven na een verkrachting. En om onze eigen dochters te beschermen tegen verkrachting, kiezen we er vaak voor hen op het hart te drukken zich vooral niet onbetamelijk te gedragen, of geven we ze in het uiterste geval een cursus zelfverdediging. Maar wat doen we met (potentiёle) daders? Krijgen zij ergens een cursus “nee is nee”? Zelfs moord kan in sommige situaties (bijvoorbeeld zelfverdediging) te rechtvaardigen zijn, verkrachting is dat in geen enkel geval, aldus Abduli. Helaas is er nog een lange weg te gaan om te komen tot gesprekken over seksueel misbruik. Het boek van Abdulali zet een messcherp statement neer over de wijze waarop daders wegkomen en slachtoffers wegduiken. Het is tijd voor een zinnig gesprek over dit thema. Het boek van Sohaila Abdulali kan daar een uitstekend beginpunt bij zijn.

Geschreven bij Waar we over praten als we over verkrachting praten

'Nou, jij leest een vrolijk boek zeg' was een van de reacties die ik kreeg tijdens het lezen van dit boek. Nee een vrolijk of leuk boek is dit niet, een belangrijk boek wel.

'Als tiener werd Sohalia Abdulali slachtoffer van een groepsverkrachting in Mumbai. Verontwaardigd over de oorverdovende stilte rondom seksueel geweld schreef ze een artikel voor een Indiaas vrouwenblad over haar ervaring. Dertig jaar later dook dit artikel ineens op in de sociale media en ging het wereldwijd viraal.'

In dit boek gaat Sohalia Abdulali het gesprek met je aan. Ze deelt haar eigen verhaal, onderzoeken en verhalen van andere slachtoffers. Ze vertelt alles op zo'n manier dat je rustig je eigen mening kunt vormen. Niemand vindt het leuk om over verkrachting te praten, maar dat maakt het niet minder belangrijk.

Abdulali heeft een open en eerlijk boek geschreven zonder veroordelend te zijn. Ze geeft je voldoende informatie om zelf een gesprek aan te gaan. Niet alleen over seksueel geweld, maar ook over de cultuur die daar omheen hangt en bijvoorbeeld over hoe seksuele voorlichting daar een rol in speelt.

Een boek met een heftig onderwerp, maar de manier waarop Abdulali het geschreven heeft maakt het behapbaar. Een aanrader voor iedereen die graag wat verandering zou willen zien in hoe we praten over seksueel geweld en de overlevers daarvan.

Geschreven bij Waar we over praten als we over verkrachting praten

Toen ik bericht kreeg van De club van echte lezers dat ik dit boek mocht lezen en recenseren, was ik erg enthousiast. In deze tijd van #metoo waarin vrouwen én mannen eindelijk hun traumatische ervaringen kunnen delen, zoeken we allemaal naar een morele kompas. Zou dit boek HET boek zijn waarmee ouders hun kinderen en dan met name hun zoons zouden uitleggen wat de grenzen zijn van het toelaatbare? Zou dit boek op alle scholen als lesmateriaal gebruikt worden tijdens o.a. biologie, maatschappijleer en ethiek? Zou dit boek op alle HR-afdelingen de standaard zijn tegen ongewenste intimiteiten en seksuele intimidatie?

Het moge duidelijk zijn dat de verwachtingen van dit boek hooggespannen waren waarin de auteur verteld over haar ervaringen met verkrachting in het India waar de dood te prefereren valt boven oneer. Het India waarin de slachtoffers tot op de dag van vandaag de schuld krijgen van hun eigen verkrachting en worden beticht van het verleiden van die arme jongens. Het India waar verkrachting het middel is van willekeurige mannen die onnette meisjes een lesje willen leren voor hun eigen bestwil.

Gezien het onderwerp leek een doos tissues binnen handbereik niet een overbodige luxe. Echter qua emotionaliteit kon het boek net zo goed over microkrediet gaan. Abdulali vertelt nogal klinisch over haar verkrachting als een kleine voetnoot in haar levensgeschiedenis. Zij heeft inmiddels ruim dertig jaar de tijd gehad om deze gebeurtenis te verwerken. Wat heel sterk is van Abdulali is dat zij haar eigen ervaringen gebruikt om andere slachtoffers te helpen hun verkrachting te boven te komen en sterker uit de strijd te komen. Hoe verder je in het boek komt, hoe duidelijker het wordt waarom Abdulali het verhaal schrijft alsof het een essay is. Ze heeft haar bachelorsscriptie geschreven over verkrachting in India en haar masterscriptie over de berichtgeving over verkrachting in de media. Maar de belangrijkste reden is dat zij geen eeuwige slachtoffer van haar verkrachters wilde zijn.

In het boek worden bekende verhalen aangehaald die destijds en ook nu nog de wereld schokten. Nog geen paar weken werden de verkrachters van een achtjarig moslimmeisje schuldig verklaard in India. De hindoemannen wilden paniek zaaien in de moslimgemeenschap van hun dorp en ze wegjagen. Hier werd verkrachting ingezet als politiek pressiemiddel. Het is onbegrijpelijk om te lezen hoe diverse regeringen en groeperingen verkrachting als een oorlogswapen inzetten. Nu wordt zelfs het hoogste ambt van de VS ingevuld door een man die openlijk verklaarde vrouwen bij de ‘pussy’ te grijpen. Volgens andere regeringsleiders vragen meisjes met een minirok om verkracht te worden!

Wat mij vooral aangreep was hoe patriarchaals de wereldvisie op verkrachting is. De dader is (meestal) een man, zijn advocaat ook, net als de openbare aanklager en de rechter. Hoe vaak er toch wordt gedacht: ‘Jongens blijven jongens’. Alsof verkrachting een kinderspel is. Frappant is dat zelfs ‘nette, aardige’ mannen vaak niet weten wat verkrachting is. Volgens Abdulali ligt dat ook aan de definitie van verkrachting. Wat is verkrachting eigenlijk? Het is seks zonder instemming. Maar wat is instemming? Zelfs in Nederland is dat begrip onduidelijk. Vandaar dat minister Grapperhaus van Justitie en Veiligheid dit in de wet wil opnemen.

Het boek is erg interessant om te lezen. Het is niet wat ik ervan had verwacht, maar ik zou dit boek zeker aanraden. Het kan een handige tool zijn om aan de hand van dit boek seksuele voorlichting te geven aan jongens en meisjes, maar ook zeker voor mannen en vrouwen. Respect voor Sohaila Abdulali die dit gesprek over een zeer gevoelig onderwerp wil aangaan.

Geschreven bij Waar we over praten als we over verkrachting praten

Je vraagt je vast af waarom iemand überhaupt een boek over zo’n zwaar onderwerp zou willen recenseren. Daar kan ik heel kort over zijn. Ik ben van mening dat over het onderwerp verkrachting nog steeds een stigma rust, niet alleen in de buitenlandse culturen maar ook in onze Nederlandse cultuur. Het wordt echt tijd dat deze taboe wordt doorbroken. Dit boek kan hierbij helpen, het licht waar de schrijfster het over heeft.

We praten er nog steeds amper over. Voor de slachtoffers is het al moeilijk om het te delen uit schaamte, terechte angst of ontkenning, zeker in de culturen waar vrouwen minder waardige lustobjecten lijken te zijn. De reacties uit de omgeving zijn vaak rond uit schokkend, zelfs op gerechtsniveau.

Dat is zo ontzettend betreurenswaardig en verbazingwekkend voor de slachtoffers. Met regelmaat worden overkomers in de steek gelaten door een falend rechtssysteem. Vaak denken daders ermee weg te kunnen komen en worden hierdoor nog eens in hun gedrag bevestigd.

Hooggeplaatste (politieke) figuren houden vaak elkaars hoofd boven water en de auteur laat aan de hand van diverse praktijk voorbeelden zien hoe misplaatst, beschamend en krachtig zulks ontkenning kan zijn. Des te belangrijker is het dat verkrachting c.q. seksueel geweld erkenning vindt in iedere culturele maatschappij zodat de denkwijze aangepakt, veranderd kan worden zodat overkomers beter beschermd kunnen worden dan wel juiste hulp kunnen ontvangen voor hun traumatische ervaringen.

Geschreven bij Waar we over praten als we over verkrachting praten

Waar we over praten, als we over verkrachting praten, Sohaila Abdulali

De titel van dit boek intrigeerde me en daarom gaf ik me op bij de club van echte lezers om dit boek te lezen en resenceren.
Gek genoeg moest ik toch over een grens om te beginnen met lezen, omdat het bijna tegennatuurlijk voelt. Juist daarom is dit boek zo goed.
Het geeft slachtoffers een stem.
De schrijfster, zelf slachtoffer van een groepsverkrachting, werkt met slachtoffers, die ze overlevers noemt en doet wetenschappelijk onderzoek over verkrachting. Ze schrijft hierover en laat overlevers aan het woord.
Het is zeker geen luchtig boek, maar zo zwaar als de titel doet vermoeden, is het eigenlijk ook niet. Ze vertelt over allerlei soorten verkrachters over de hele wereld.
Verhalen die wij kennen uit het nieuws worden aangehaald en bekende mannelijke roofdieren als Weinstein en Trump passeren de revue.
Voor mij is de belangrijkste boodschap om verkrachting onderwerp van gesprek te laten zijn. Alleen dan weten we waar we over spreken, mochten we, of mensen die ons lief zijn er ooit mee te maken krijgen.

Geschreven bij Waar we over praten als we over verkrachting praten

Sohaila Abdulali is geboren in Mumbai,India. Ze studeerde economie en sociologie aan de Brandeis University en communicatiewetenschappen aan de Stanford University. Ze schreef een aantal kinderboeken, korte verhalen en romans.
Als tiener was Sohaila Abdulali samen met een vriend slachtoffer van een urenlange groepsverkrachting. Door tegen de verkrachters te blijven praten overleefde ze het. Ze wilde wel aangifte doen, maar de politie geloofde haar niet en de arts weigerde haar te onderzoeken. Ook dreigde haar studievisum voor de Verenigde Staten in gevaar te komen. Daarom tekende ze een papier waarin stond dat er niets gebeurd was. Wel schreef ze een artikel in een Indiaas vrouwenblad over haar ervaringen.
Professioneel heeft ze zich decennia lang bezig gehouden met het thema verkrachting. Ze werkt met de slachtoffers van verkrachtingen de zgn overlevers. En toen was er ineens in 2012 de verkrachting van Jyoti Singh in India ( ze stierf tgv de verkrachting ) en de me too beweging. Haar artikel dook op in de media en ging viraal. Daarom besloot ze dit boek te schrijven.
Het boek gaat uit van de eigen ervaring van Abdulali en de ervaring van anderen die bij haar onderzoeken betrokken zijn. Hoe denken we er nu over: maatschappelijk, politiek, juridisch. Als er een president van de VS is die zegt Grijp er in hun kruis. Hoe reageren we daar op?Waarom is het een misdrijf waarover de slachtoffers moeten zwijgen. We mogen het juist nooit verzwijgen.
Waarom proberen slachtoffers te voorkomen dat ze slachtoffer worden door bv zelfverdedigingscursussen te volgen, zich anders te kleden. Waarom gebeurd er zo weinig aan de daderkant. Verkrachting is geen seks, het is een misdaad. De daders kiezen ervoor om een misdrijf te begaan.
Een van de oorzaken zoekt Abdulali in de verkeerde visie van meisjes op hun rol met seks, hun recht om nee te zeggen, hun recht om te genieten en om nee te zeggen.
Waarom staan mannen nog altijd hoger in de maatschappelijke rangorde? Hierdoor moeten vrouwen blijven strijden voor hun rechten, ook de seksuele.

Het boek is prettig geschreven met een zekere afstand en vrij objectief. Wat knap is gezien de ervaringen van de auteur. De verhalen zijn vaak aangrijpend en niet altijd prettig om te lezen, maar helaas ook realiteit.
Het analyseert goed hoe er in de maatschappij gedacht wordt over seksueel geweld en welke ontwikkelingen er nu zijn en nog nodig zijn.

Geschreven bij Waar we over praten als we over verkrachting praten

Dit is een boek dat iedereen zou moeten lezen. Of je nou vrouw bent of man, of je nou kinderen opvoedt of patiënten in je tandartsstoel hebt liggen. Voor iedereen biedt dit boek eye-openers. Sohaila Abdulali, zelf lang geleden slachtoffer van een groepsverkrachting, weet informatie van slachtoffers, uit onderzoeken en krantenartikelen over de hele wereld tot een prettig leesbaar geheel te brengen. Genuanceerd, met minder oordeel dat ik zou doen (als ik het had geschreven), met confrontaties en met lichtere stukken, biedt ze inzichten en afwisseling. Alle vooroordelen rondom verkrachting haalt ze een voor een onderuit. Het meest verhelderend vond ik de tweespraak tussen Taylor Swift en een districtsrechter i.v.m. haar aangifte tegen een handtastelijke man (p.31). Hoewel dat om een relatief klein vergrijp ging (al mag ik dat niet zeggen), maakt zij duidelijk dat je de verantwoordelijkheid moet laten waar hij hoort en dat je voor geen enkel detail de schuld op je hoeft te nemen.

“In een wereld vol geblaat is het gemakkelijk het zwijgen rondom verkrachting over het hoofd te zien.” Dit boek is bedoeld om “het zwijgen te doorbreken en licht te werpen op wat tot nu toe in het duister is gebleven” (p.231). Alleen zo veranderen we de wereld!

Met dank aan de club van echte lezers!

Geschreven bij Waar we over praten als we over verkrachting praten

Nee dit is niet een gewoon leesboek zoals we normaal lezen, maar een boek over een belangrijk onderwerp waar ik écht een traantje bij heb moeten laten. Wat heeft Sohaila Abdulali het goed verwoord.
Je leest het of dat ze tegenover je zit te praten.
Zelf is ze in haar tienerjaren het slachtoffer geweest van een groepsverkrachting en ze verteld ook wat andere slachtoffers hebben moeten meemaken. Je houd het niet voor mogelijk wat er allemaal gebeurd.

Over verkrachting praten is nog best een taboe in ons land. Daar moeten we vanaf. Open en eerlijk moeten de slachtoffers van verkrachting de kans krijgen hun verhaal te vertellen, maar de daders moeten door de overheid ook veel flinker aangepakt worden.
Het heeft een impact op iemands leven dat wil je niet weten . Nooit en te nimmer vergeet je zoiets ook al heb je het een plaatsje kunnen geven. Een naar voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld dat jonge kinderen al verkracht worden door bekenden of familie, waarmee de ouders instemmen.

We zijn nog steeds in het tijdperk waarin vrouwen vaak niet als slachtoffer worden gezien maar als "aanleiding" gevende persoon. Kort rokje, laag uitgesneden shirtje etc.. Je maakt het er zélf naar wordt er dan vaak geroepen. Maar gelukkig is er de laatste jaren al veel verbetering te bespeuren. Hopelijk zet de trend zich door.

Iedereen zou dit boek eigenlijk moeten lezen om een goed beeld te krijgen wat er zich allemaal afspeelt en hoe vrouwen een verkrachting ervaren.
Ik weet niet of ik uit mezelf dit boek op mijn lijstje zou hebben gezet, maar ik dank De Club van Echte Lezers enorm. Ik mocht het boek lezen en er een recensie over schrijven.
Wat ben ik blij dat ik dit heb mogen doen. Hopelijk lezen véél lezers mijn stuk en komen ze tot de conclusie dat dit boek in geen enkele boekenkast mag ontbreken.
Dank je wel auteur Sohaila Abdulali voor deze geweldige uiteenzetting.