Wandert De laatste jongen die naar zijn ouders luisterde

Wandert is een pareltje tussen de kinderboeken. Een volkomen origineel verhaal over een eigenzinnige jongen in de jaren vijftig. Hij droomt van een artiestenbestaan, zijn ouders willen daar niets van weten.
Hoe hij zijn eigen weg vindt, los van de mening van zijn ouders, is heel origineel en geestig beschreven.
Wandert is niet alleen geschikt voor kinderen. Juist niet, zou ik willen zeggen. Voor volwassenen is het ook enorm de moeite waard. Door het prachtig geschetste tijdsbeeld en het herkenbare universele verlangen om gezien te worden. Niet zomaar als een verlengstuk van je ouders, maar helemaal als je unieke zelf.

Wandert wil artiest worden. Het wordt hem ten zeerste ontraden. Zijn vader is het. Zijn moeder vindt dat vrouwen als bijen op artiesten afkomen.
Wandert is echter al artiest. Meteen aan het begin houdt hij een dialoog in de vensterbank. Het publiek ziet hem in de rol van sigaarrokende man.
De 10-jarige verstaat de kunst van mensen vermaken. Volgens zijn vader het belangrijkste wat een artiest moet doen.

Wanneer je denkt dat dit een simpele opsomming is van gebeurtenissen, ge-end op feiten van Jagtenbergs vader, heeft het mis. Het is filmisch. Er wordt achteloos gestrooid met woorden die wel degelijk betekenis hebben en situaties beeldend verwoorden.

Wandert vertelt kleurrijk over zijn dagelijkse belevenissen thuis, op school, zijn vriend Frans, personen in de omgeving en met hond Beer. Een thuis met vrijheid van denken, dat geen doorsnee jaren '50 gezin is, waar kunst een dagelijks gegeven is en geloven in jezelf een motto is.
Het laatste komt m.n. voort uit de schoolkeuze na de montessorischool. Waar daar het motto 'Leer mij het zelf doen' ophing, was op de Finse school het bordje met tekst 'De Heer is mijn Herder' de leidraad.

Het woord 'cursiefjes' dwarrelt ongemerkt binnen. Stukjes met humor, een kanttekening en die goed geobserveerd dagelijkse onderwerpen benaderen. Bijna Carmiggelt erbij gepakt of daarin 'nachtwaken' op het Rembrandtplein voorkwam. Heerlijk zo'n moeder, maar echt dagelijks is het leven van Wandert daarmee niet. Het kladderblaadje vol krabbels: dooievisjesvreter, wedstrijdje dode vliegen, trapgatschommel, Poppensnor, krantengaten, Requiem Mozart, Die Fledermaus, lieveheervreemdekostgangers, Truus&Mien, zemelen over later, Tata en Toni Boltini, schuifdeuren, één pot nat dooie hoop, tantes, meisje Chopin. Voor samenhang en meer is het aan te bevelen dit circus van woorden zelf te gaan lezen.

Jagtenberg schrijft zoals ze tekent: trefzeker, gevat en met een nadenker. Een verhaal over je weg vinden, eigenwijs zijn en zalige fantasie die de kans tot ontwikkelen wordt gegeven.

Minpuntje: het is te kort! Geweldige Wandert, een moederskind met een vadersjasje.