Wat je van bloed weet Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Je moet dit zelf meegemaakt hebben om het boek te ervaren en te begrijpen. Sommige mensen zijn gewoon niet gechikt voor het ouderschap.

Indrukwekkend boek over opgroeien in gegoede kringen, in een gezin waarbij de ouders elkaar regelmatig fysiek te lijf gaan en hun kinderen lichamelijk en psychisch mishandelen. De uitwerking op hun levens laat zich raden... In 2 dagen uitgelezen. Een aanrader.

Alsof je midden in deze gefuckte gezinsdynamiek zit. Philip Huff weet je mee te slepen in een benauwend verhaal waar alle emoties voelbaar zijn.

Een naargeestig coming of age verhaal. Het gaat over een jongen die met een broertje en een zus opgroeit met huiselijk geweld. De jongen probeert zich te ontworstelen, en met name het feit dat hij zijn broertje hierin nauwelijks kan meenemen gaat door merg en been. Wat is het tegenovergestelde van een feel-good-boek? Dit is een feel-bad-boek.

Opvallend is de vorm waarin het is geschreven: de jij-vorm. Ergens in het begin zegt de schrijver: "stel je voor... je wordt wakker in je broertjes bed" Het hele boek is in een dergelijke jij-vorm geschreven. Dat had van mij echt niet gehoeven. Ik had het liever geschreven in een ik-vorm.

Vanwege die ellendige spiraal van huiselijk geweld, en die irritante jij-vorm wilde ik het boek ergens op een derde wegleggen. Waarom zou je zo'n uitzichtloze situatie willen lezen?

Maar het boek leest heel vlot weg. Telkens plakte ik er toch nog wat bladzijdes aan. Uiteindelijk kon ik het niet meer wegleggen en heb ik het in één stuk uitgelezen.

Als het gezin opgroeit snijdt het allemaal iets minder door je hart. Uiteindelijk vinden de broers en zus een eigen weg. Al met al toch wel een erg interessant boek.

In ‘Wat je van bloed weet’ wordt is het bij tijd en wijle bloederig voor de jij-persoon, zijn zus en zijn broertje door de harde klappen van een gespierde vader, die noch zijn vrouw noch zijn kinderen spaart, en door de gemene klappen in het gezicht door zijn moeder, die met de steentjes in haar ringen geregeld een snee in de wang achterlaat. Het ruziepatroon tussen de ouders laat zich kenmerken als symmetrische escalatie (MacGillavry, ‘Echtscheiding en bemiddeling’, 2000). Overleg, liefde, begrip, psychologische zorg ontbreken geheel bij de ouders, evenals probleemoplossend vermogen als er iets fout gaat. Ladingen verbale en fysieke agressie worden over de kinderen uitgestort. Zij weten nooit hoe de humeurvlag van hun ouders erbij hangt en verkeren permanent in ‘veiligheidsonzekerheid’. Daarnaast groeien de kinderen op met de zogenaamde zilveren lepel in de mond.

Het boek las voor mij als een therapeutisch verhaal, waarbij het verlangen naar de onbereikbare erkenning van de ouders omgebogen wordt naar het bereikbaardere surrogaat van (h)erkenning van de buitenwereld. Ook las ik het als een worsteling met het verband tussen zijn hartkwaal en zijn beschadigende jeugd. (Wat mij als lezer aannemelijk voorkomt nog afgezien van de literatuurverwijzing.)

Toch, wat wil Philip Huff er precies mee? Het verhaal laat de lezer in feite desolaat achter met de wat schrale uitspraak van Albert Camus: “Vrijheid is niets anders dan een kans het anders te doen.” Maar hoe dan anders? Hoe het intergenerationele patroon doorbreken? Op de site van Trauma Thrivers worden drie stadia van heling genoemd: (1) Stabilisation (Safety, Grounding, Psychoeducation); (2) Processing (Remembering and mourning, Re-storying, Sharing and disclosing); (3) Integration (Healthy relationships, Sense of agency and self-identity, Empowerment and ability to thrive). Is dit boek een verhaal in het eerste stadium?

Het verhaal leest vlot. Wat goed beschreven wordt is de uitzichtloosheid en de lange duur van de terreur. De intentie bij de ouders om het beter voor de kinderen te doen, de wil om de schadelijke impact te verlichten, ontbreekt. Zij zijn alleen met elkaar en zichzelf bezig. (Pluspunt is dat zij niet aan verdeel-en-heers doen, waardoor de relaties tussen de broers en zus redelijk heel kunnen blijven.) Ook wordt getoond dat de (achteraf, wetende) buitenwereld niets doet en er alleen onderling over praat. Tante en oom zijn er voor zover ze kunnen. Door hen weten de kinderen dat het ook anders kan en kunnen ze nog wat familiefeelgoodervaringen opdoen. Maar niemand kadert het voor hen, vertelt hen dat het ouderlijke gedrag niet deugt. Ook schrijnend is de psychiatrische (evidence-based) zorg die zijn broertje krijgt als hij opgenomen wordt: pillen en als uitgangspunt van de arts simpelweg terugkeer naar de toxische thuissituatie van coercive controle, als zijn tante en oom niet hadden ingegrepen.

De jij-persoon is een lezer, intellectueel, filosoof en historicus. Wat ik mis is de verdieping van de jij-persoon in boeken over dit onderwerp, zijn zoektocht naar handvatten. Transgenerationele patronen zijn heel hardnekkig en hij wil niet worden als zijn egocentrische vader. Maar wat doet hij daaraan behalve zich afzetten? Hoe werkt hij daadwerkelijk aan zichzelf? Ik ervaar het toch als wat flauw om je te verschuilen achter een roman als je zo’n sterk autobiografisch boek publiceert en over het autobiografische in de media ook allesbehalve geheimzinnig doet. De auteur sleept hier verder zijn zus en broer en andere naasten in mee. Dat lijkt me voor hen lastig.

Roman of niet, de jij-persoon raad ik aan de Stichting Het Verdwenen Zelf te gaan volgen. En misschien volgt er nog eens een tweede – feelgood – boek over een louterende heling.