Weerzien in Italië

Geschreven bij Weerzien in Italië

Weerzien in Italië is een prettig zomers verhaal. Ik heb het, hoe kan het ook anders, op vakantie in Italië gelezen. Het zit goed in elkaar en de schrijfstijl is erg prettig.

De gebeurtenissen volgen elkaar alleen in een rap tempo op, hierdoor heb je soms het gevoel dat je achter het verhaal aan het lopen bent. Dat vind ik persoonlijk jammer.

Het boek zit namelijk vol goed gevonden twists en het is een heel ander soort roman dan ik gewend ben van dit genre. Daardoor is het een heel fijn boek om te lezen.

Beoordeling 8/10: Weerzien in Italië van Eva de wit is een heerlijk zomers boek. De gebeurtenissen volgen elkaar in een heel rap tempo op, waardoor het soms iets te snel gaat. Het verhaal zit wel goed in elkaar en verveelt geen enkel moment!

Het boek begint meteen met een zomers gevoel, dat zal ook komen doordat er boven de hoofdstukken een zomerse afbeelding staat. En het begint met een rode Fiat, wat natuurlijk een Italiaans autootje is.

Twee zussen, inmiddels weten ze dat ze halfzussen zijn, ondernemen een trip naar Italië om op zoek te gaan naar de biologische vader van een van de twee. Onderweg maken de meiden van alles mee, en ze maken behoorlijk wat kilometers met die rode Fiat. Het is een echte feelgood, want eind goed, al goed.

De omgeving is zo beschreven, dat ze je het gevoel geven dat je in Italië bent. Ik had zelf het beeld dat het om meiden van begin 20 ging (wat niet echt past bij een dementerende moeder), omdat de leeftijden niet in het begin vermeld worden, gaandeweg het verhaal kwam ik er achter dat ze 30+ zijn, maar mijn beeld in mijn hoofd veranderde niet mee). Ze zijn misschien ook een beetje naïef, want ze hebben op een gegeven moment allerlei theorieën en denken overal over door, behalve op dat ene punt, wat best wel voorspelbaar was.

Wat ik heel leuk vind, is dat ze subtiel verwijst naar de cover van 1 van andere boeken (die staan achterin vermeld) en ik denk dat er ook een personage (of personages) uit dat boek hierin voorkomen, maar dat weet ik niet zeker, dit is het eerste boek van Eva de Wit wat ik gelezen heb.
En er zit originaliteit in het boek; het gaat nu eens om de vader-dochter-relatie gaat in plaats moeder-dochter-relatie.

Een inspirerende zin uit het boek: “Pak het geluk, wees niet te aarzelend hè!'

Conclusie: het is een fijn boek waarbij je je echt even in Italië waant, een verlengstuk van mijn vakantie! En het heeft me nieuwsgierig gemaakt naar de andere twee boeken van Eva de Wit.

Lucia en Dani, beide dertigers, zijn leuke zussen en kunnen het goed met elkaar vinden. Met de gezondheid van hun moeder gaat het minder goed. Ze heeft Alzheimer en moet naar een verpleeghuis. In een opgewekt moment vertelt ze over vroeger. Dani heeft een andere vader Lucia vertelt hun moeder. Ook vinden ze een oud fotoalbum en brieven van vroeger. Voor Lucia en Dani was vroeger anders dan de andere moeders. Ze was vaak niet thuis en dan logeerden ze bij tante Lia. Nu jaren later hun moeder, Jette , over vroeger vertelt, kunnen Dani en Lucia niets anders dan op zoek gaan. Wie is de vader van Lucia? En woont hij nog in Italië?

Humor, liefde en familiegeheimen zijn elementen uit het boek

De cover ziet er vrolijk uit, in mooie gekleurde tinten zien we rijtjes huizen tegen een heuvel aan gebouw. De Italiaanse sfeer komt je tegemoet. Er hangen 2 hoedjes aan een lijntje. Deze hoedjes zijn kenmerkend voor de covers van de feelgood-boeken van Eva de Wit. Deze twee hoedjes staan voor het aantal hoofdpersonen, dit zijn voor dit boek Lucia en Dani. Samen hebben zij de hoofdrol. In de 3e persoon lezen we over de beide zussen en wat zij meemaken in Italië en Frankrijk. In een knalrode Fiat 500 reizen zij af naar het zuiden, op zoek naar het verleden en hun roots. In prettige zinnen en met de nodige dosis humor vertelt Eva de Wit hun verhaal.

Weerzin in Italië is een echte feelgoodstory. En geen feelgood zonder de liefde. Cupido komt ook zeker langs. Terwijl beide zussen op zoek zijn naar de biologische vader van Lucia, doet onze cupido ook flink zijn werk. Hij blijft zijn pijlen schieten en maakt het verhaal op een bepaalde manier zeer gecompliceerd. Thema's als zoeken naar je afkomst, liefde, familie, verdriet en teleurstelling komen voorbij. Maar de ook de ziekte van Alzheimer wordt besproken.

Conclusie

Eva de Wit heeft een heerlijk zomers verhaal geschreven, over 2 zussen op zoek naar hun roots. Met serieuze onderwerpen en toch de nodige humor en dosis liefde. Ook de Hollandse no-nonsense-houding is aanwezig. Lucia houdt zeker geen blad voor de mond, als het om "echte liefde"gaat. De Italianen zijn hierdoor geschokt maar raken toch ook onder de indruk van dit brutaaltje. De uitkomst van hun zoektocht is voor beide een verrassing. Na het sluiten van het boek blijf je als lezer nog even hangen, op de feelgood-wolk.

Het verhaal in het kort: 2 zussen Lucia en Dani komen er achter dat ze geen zussen, maar halfzussen zijn. Ze besluiten om samen naar Italië te gaan om uit te zoeken wie de biologische vader van Lucia is. In plaats van antwoorden komen er alleen maar meer vragen en onduidelijkheden boven water…
Dit boek leest als een trein, een heerlijk boek in een zomerse setting. Nadat de 2 eerdere boeken van de schrijfster zich in Frankrijk afspeelde, is er dit keer gekozen voor Italië. Leuk detail is dat de zussen ook nog even terecht komen in de B&B uit de 1e twee boeken.
Het boek is misschien wel een beetje voorspelbaar, maar soms is dat ook wel fijn. Lekker in de zon lezen en niet te hard na hoeven te denken. De schrijfster beschrijft uitgebreid de omgeving waar de zussen vertoeven zodat je vanzelf zin krijgt om op vakantie te gaan. Maar ook thuis in je tuinstoel, zoals ik gedaan heb, is het een vermakelijk boek.
Kortom, ik heb me prima vermaakt met dit heerlijk zomerse boek !

Een echt zomers en handzaam boek waarbij korte Italiaanse zinnetjes in het verhaal zijn verwerkt en boven ieder hoofdstuk een afbeelding van een zonnebril staat, zorgt voor een zomers gevoel.

Dit is de derde roman van deze schrijfster, erg leuk dat de kaft voor herkenning zorgt, op alle kaften zijn zomerse rieten zonnehoeden afgebeeld en bij de roman zitten 3 ansichtkaarten met de afbeeldingen van de 3 kaften van haar romans.

De 36-jarige Lucia gaat met haar (half) zusje Dani van 32 jaar in Frankrijk en Italië op zoek naar hun biologische vaders. Hun moeder Jette is sinds kort opgenomen in een verzorgingshuis omdat ze dementerend is. Bij het opruimen van haar huis zijn de zusjes liefdesbrieven en een oud fotoalbum tegengekomen waarbij hun moeder aangaf dat Davide op de foto’s stond en dat dat de vader van Lucia is. Ook Dani ontdekt in Frankrijk de waarheid over haar afkomst.

Met de nodige lef, nieuwsgierigheid en grappige acties komen de meiden een heel eind, erg handig hierbij is dat Lucia Italiaans en Frans spreekt en Dani alleen Frans. Ze ontmoeten de juiste mensen om meer duidelijkheid te krijgen. De mensen die ze ontmoeten hebben bijna allemaal het beste met ze voor en zijn erg bereidwillig hen te helpen. Een aantal personen zijn niet bereidwillig om de waarheid boven tafel te krijgen en dit zorgt voor heftige emoties en twijfels bij de zussen. De meiden beseffen dat hun jeugd hen heeft gevormd hoe ze nu zijn qua karakter en persoonlijkheid. Ook al zijn ze verschillend, ze groeien tijdens de zoektocht ook naar elkaar toe. Ook roept de zoektocht veel vragen op richting hun moeder, waarom heeft ze hen nooit de waarheid verteld? Ze is nooit open en eerlijk geweest en nu is het te laat om hier nog een goed gesprek over te voeren.

Uiteraard is het een feelgood roman dus de toekomst biedt gelukkig veel goeds voor de meiden! Een vervolg hierop zou erg leuk zijn.

Je kunt de 3 romans los lezen van elkaar maar ik vond het persoonlijk wel erg leuk dat de twee zussen in deze roman overnachten in de Bed & Breakfast van Melanie en Marie die je kent uit de tweede roman. De schrijfstijl is eenvoudig en vlot, het leest heerlijk weg en door de korte hoofdstukken heb je de roman eigenlijk zo uit. Vooral de mooie omgeving en bloeiende zomerse natuur beschrijft de schrijfster heel beeldend, je ziet het zo voor je en dit zorgt voor een extra zomers gevoel.

Ook in dit boek speelt Frankrijk weer een grote rol, want ook daar brengen de zussen op hun zoektocht veel tijd door. En er komen ook nog twee oude bekenden langs, leuk! (verder is het een compleet losstaand verhaal hoor!)
Eva de Wit weet de Italiaanse en Franse scènes heel sfeervol neer te zetten, je waant je echt even in het zomerse zuiden en ziet de omgeving en de mooie huizen zo voor je. Heerlijk om daar even te vertoeven!

Wel merkte ik dat het verhaal me, zeker in het begin, minder raakte en pakte dan de vorige twee (waarbij ik het eerste verhaal het beste vond). Ik ergerde me een beetje aan de botte en bozige Lucia en was af en toe even kwijt wie er aan het woord was. Op gegeven moment kwam ik er gelukkig wel goed in en kon ik me lekker laten meevoeren op de raadselachtige zoektocht van de twee zussen naar hun verleden. Het einde ging me iets te vlot, maar vond ik wel heel erg leuk!

Kortom: dit verhaal is een heel fijn en sfeervol zomers tussendoortje! Maar voor mij niet het beste Eva de Wit verhaal…

Ik las al eerder de boeken van Eva de Wit (Een zomer in Frankrijk en Een huis in Frankrijk) en ondanks dat ik de boeken geen hoge beoordeling geef, zijn het stuk voor stuk wel allemaal zomerromans.

Dat is ook het geval bij ‘Weerzien in Italie’. Waar ik me op had verheugd waren de uitgebreide beschrijvingen van mijn geliefde Italie, gecombineerd met de ontdekking van Lucia’s biologische vader. Wat ik kreeg was een vooral verwarrende roman, die zich voor een groot deel buiten Italie afspeelt.

De zussen vond ik behoorlijk onnadenkend en soms zelfs een beetje arrogant en egoistisch. Ze nemen geen blad voor de mond en ondernemen dingen waarvan ik ze redelijk ongeloofwaardig vond. Ook had ik best wel wat moeite met het hele verhaal. Dani en Lucia komen voor mij niet echt tot leven, er zitten rare zinnen in en de manier waarop de ‘ontdekkingen’ gaan vond ik redelijk ongeloofwaardig.

Ik baalde zo erg, want ik had er zoveel van verwacht! Ik kan me zeker voorstellen dat ‘Weerzien in Italie’ voor veel mensen een heerlijke zomerroman is, met intriges en een mooie omgeving. Ik zou zeggen: laat mijn verwachtingen achter je en ga er met een open blik in. Dan weet ik zeker dat jij wel van dit boek zult genieten.

‘Weerzien in Italie’ van Eva de Wit was voor mij niet wat ik ervan had verwacht. Ik was behoorlijk teleurgesteld, maar ik snap wel waarom anderen hier wel van kunnen genieten.

In “weerzien in Italië” volgen we de twee zussen Lucia en Dani. Nadat hun moeder opgenomen is in een verpleegtehuis met de ziekte alzheimer ontdekken de zussen toevallig via een oude foto informatie over vroeger. Als vervolgens een DNA-test uitwijst dat Lucia en Dani geen zussen, maar halfzussen zijn en ze dus blijkbaar niet dezelfde biologische vader hebben, besluiten ze de zomervakantie te vertrekken naar Italië. Daar waar Lucia geboren is en waar alles jaren geleden begon met een kunstenaarsgroep die nogal leefde naar de vrije liefde. Zullen ze er tijdens hun reis achter komen wie de biologische vader van Lucia is?

De hoofdpersonages Lucia en Dani zijn twee hele verschillende vrouwen. Lucia is een beetje de botte, zelfverzekerde, creatieve van de twee en Dani is het lieve, beetje onzekere jongere zusje, die klaar staat voor iedereen. Ze hebben beide geen perfecte jeugd gehad en door verschillende gebeurtenissen zijn ze beide op hun eigen manier getekend. Doordat je het verhaal leest vanuit Lucia en Dani, weet je precies wat ze voelen en denken tijdens situaties en kun je jezelf dus goed in de twee zussen inleven. Dit is erg fijn want daardoor wil je ook steeds maar verder blijven lezen. Je wilt gewoon weten hoe het verhaal gaat aflopen voor de twee zussen. Elke keer vinden ze weer een stukje uit het verleden en zo kom je elke keer weer net iets meer te weten. “Weerzien in Italië” is echt zo’n heerlijk mysterieus familie verhaal, vol met geheimen en intriges. Steeds als ze denken antwoorden te hebben gevonden, komen er juist weer meer onduidelijkheden en raadsel in de plaats voor terug.

“Weerzien in Italië” is een heerlijk, luchtig feelgood verhaal waarbij je niet teveel na hoeft te denken, maar ondanks dat is het toch vlot, mysterieus en hier en daar verrassend. De zussen nemen je mee op een soort van roadtrip door Italië en Frankrijk en onderweg beleef je de heerlijke sferen van deze landen. De schrijfstijl van Eva de Wit is erg beeldend, waardoor je je echt in deze zonnige en prachtige landen waant. Je ziet het gewoon helemaal voor je dat de personages door de lavendelvelden rijden en je proeft die heerlijke koffies en wijnen bijna zelf ook.

Kortom, hou je van fijne, luchtige, beetje mysterieuze feelgood romans, met de nodige familie geheimen? Dan is “Weerzien in Italië” echt een boek dat je op zou moeten pakken. Dit verhaal is absoluut een heerlijke leeservaring voor deze zomer!

Eerder verschenen van auteur Eva de Wit al de boeken “Een huis in Frankrijk” en “Een zomer in Frankrijk”.

Geschreven bij Weerzien in Italië

Dit boek brengt je in Italiaanse sferen.

'Zonnebril... check... bikini... check... pinpas... check. Rijden maar!'
Zo begint dit avontuur.

Weerzien in Italië neemt je mee op reis naar Italië en Frankrijk.
Doordat de moeder van Dani en Lucia tijdens haar ziek zijn bepaalde uitspraken heeft gemaakt. Krijgen de zussen heel veel vragen... aangezien hun moeder ze niet kan beantwoorden... Gaan de zussen op pad om antwoorden te krijgen op hun vragen.
Hierdoor rijden ze in de zomervakantie van Nederland naar Italië en Frankrijk.
Je zou graag bij ze in de knalrode Fiat 500 zitten. Om mee te kletsen... zingen... en speculeren.
Het boek is vlot geschreven... en is bij tijden mysterieus.

Leuk dat er Italiaanse woorden en zinnetjes in staan. Had van mij wel meer gemogen.
Dit is het 3e boek van Eva de Wit. De anderen wil ik nu ook lezen.