Wilde Gok

Het verhaal van Wilde gok speelt zich af in Zuid Frankrijk rond 1970.. Door een gokverslaving komt Céleste in de schulden en ze bedenkt wanhopig een manier om hier uit te komen. Ze deinst hierbij niet terug voor een torenhoge inzet en neemt zo ‘een wilde gok’, waarbij moorden niet uitgesloten zijn…

‘Met het wapen voortdurend in de aanslag draai ik een paar keer rond mijn as. Ik stop ermee, het maakt me duizelig. Op de grond zie ik een bloedspoor. De verschillende geluiden kan ik niet meer thuisbrengen. Overal waar ik kijk, lijkt iets te bewegen. Tussen de bomen, in de struiken.’

Doordat er steeds vanuit verschillende hoofdpersonen verteld wordt, met eigen taalgebruik, komen deze tot leven. Hierbij worden veel details vermeld, sfeer gecreëerd en gedachtes beschreven.
Een 2e verhaallijn over een jonge vrouw in de Provence die wakker wordt wakker met spontaan geheugenverlies, wordt kunstig rond de 1e verweven:

‘Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik besef dat ik me in een gouden kooi heb laten opsluiten. Weliswaar heb ik het zelf toegelaten. Alles dat in mijn leven is gebeurd, is weg en hij is de enige die zich om mij bekommert. --- Voor de bewoners van Saint-Maurice ben ik een buitenstaander. Hen kon ik niets vragen, een jaar geleden kenden ze me zelfs niet. Weten zij veel wie ik ben. Wie ik was.’

Er zit veel vaart in het verhaal. Pas tegen het einde van het boek vallen de gebeurtenissen op hun plek en zie je het grotere geheel in elkaar schuiven. De spanning loopt dan eerst nog op en pas in de allerlaatste hoofdstukken wordt echt duidelijk hoe het zit.

Wilde gok is alweer het vierde boek van de hand van Johny Bollé en voor mij het

eerste boek dat ik van hem lees.

Zuid-Frankrijk 1970. In een villa nabij Menton woont de weduwe Céleste De

Châtillon samen met haar twee dochters. Ze leiden een ogenschijnlijk zorgeloos

en mondain leven. Maar het is niet alles goud wat blinkt, Céleste is verslaafd aan

gokken. Om haar schuldenlast weg te werken, raakt ze dieper en dieper

verstrikt in het web van het plaatselijke drugsmilieu. Ze brengt zelfs haar

lievelingsdochter Beau in gevaar. Céleste is wanhopig en bedenkt een

waanzinnig idee om uit de schulden te komen. Dit lijkt te gaan lukken, totdat

er moordplannen gemaakt worden. Ondertussen wordt in een dorpje in de

Provence een jonge vrouw in paniek wakker. Ze leidt aan geheugenverlies

waardoor ze geen andere keuze heeft dan de man die met haar woont, te

vertrouwen. Maar heeft ze wel permanent geheugenverlies ? En wie is die

mysterieuze dame die met haar in contact wil komen?

Wat als allereerst opvalt aan Wilde gok is de cover. Deze straalt zowel de

Franse, mondaine sfeer als geheimzinnigheid en spanning uit. Een lokroep om

het boek snel open te slaan. Dan omarmt het verhaal je eerst visueel, met een

zeer frisse en hedendaagse vormgeving. De zin om te beginnen lezen is hierdoor

zeer groot.

Ieder hoofdstuk vangt aan met een naam en een tijdsaanduiding. Bollé schrijft

dus vanuit verschillende perspectieven en verschillende tijden. Opletten

geblazen. Beiden zijn zeer belangrijk voor het verhaal.

De proloog zorgt dan onmiddellijk voor de nodige spanning.

Het verspringen tussen de personages geeft een aangename dynamiek aan het

verhaal. Op deze manier creëert de auteur een toffe wisselwerking en lopen de

verhaallijnen in eenzelfde snelheid.

Het is duidelijk dat de auteur veel onderzoek heeft verricht voor dit verhaal. Hij

laat niets aan het toeval over. Namen, muziek, kledij, levensstijl, zijn allenmaal

eigen aan de jaren zeventig.

De setting, de personages en de plot zijn perfect op elkaar afgestemd.

Bollé is zeer sterk in visuele beschrijvingen. Bijvoorbeeld de riool in de proloog

zag ik zo voor me en de geur kroop zo in mijn neus.

Waar ik wel enigszins op mijn honger bleef zitten is de algemene sfeer. Daar

waar de karakters, en de details van de omgeving zeer visueel aanwezig zijn,

ontbreekt voor mij de algemene Franse sfeer. Dat zou het verhaal dat laatste

stapje omhoog hebben getild. Ook de glitter en de glamour had meer aan bod

mogen komen. Het mondaine en het typische Franse komt net te weinig tot uiting.

De plot zelf zit zeer ingenieus in elkaar. Je aandacht erbij houden is de

boodschap. En nog word je door de verschillende wendingen op het verkeerde

been gezet. Naarmate ik verder kwam in het boek, werd het moeilijker

en moeilijker om het aan de kant te leggen.

Een duivels verrassend verhaal, dat vraagt om verfilmd te worden.

Het is nu ongeduldig wachten op het vervolg van dit verhaal. Ik kijk hier enorm

naar uit. En ondertussen leg ik Egyptisch blauw, Bloedmaan en Hij noemde me

duivelskind als leesvoer op mijn nachtkastje.

Ik geef dit boek 4 knappe sterren.

Peggy

Perfecte Buren

Celeste de Chatillon is weduwe en woont met haar twee dochters een schijnbaar zorgeloos en luxueus leven in hun villa nabij Menton. De realiteit is echter een geheel andere dan hetgeen Celeste voor de bühne presenteert. Haar gokverslaving brengt hen aan de rand van een faillissement.

Wanhopig tracht Celeste het talent van haar jongste dochter Beau te exploiteren, hetgeen haar echter in een situatie brengt waarbij dubieuze figuren uit het drugsmilieu haar in hun macht hebben. Wanneer Beau in gevaar komt, bedenkt Celeste een waanzinnig plan om uit de schulden te raken. Haar plan lijkt te lukken, totdat de mysterieuze Leon de opdracht krijgt Celeste en haar dochter te vermoorden.

Tegelijkertijd ontwaakt, in een dorpje in de Provence, een jonge vrouw die aan geheugenverlies leidt. Omdat zij werkelijk niets meer weet, heeft de vrouw geen andere keuze dan de man, die zegt haar echtgenoot te zijn, te vertrouwen. Wanneer een mysterieuze vrouw contact met haar legt, verandert echter alles.

Deze vierde thriller van Bollé zit werkelijk zeer ingenieus in elkaar. Dat Bollé kan schrijven behoeft geen enkel betoog. Dat heeft hij met zijn eerdere boeken dubbel en dwars bewezen. De constructie van ‘Wilde gok’ is echter zó geraffineerd en zó goed geconstrueerd, dat Bollé zichzelf overtreft. Wat een knap, uitgekiend verhaal!

Bovendien staat ‘Wilde gok’ bol van de boeiende personages. Niet alleen de weduwe en haar dochters, maar ook bijvoorbeeld Thierry, Fabian, Amélie, Angele en vele anderen. Zij worden overigens allemaal, naar gelang de omvang van hun rol in het geheel, uitstekend gekarakteriseerd. Enkelen van hen, en dan heb ik het over Léon en Fleur, blijven echter lange tijd mysterieus en je kan het als lezer niet uitstaan dat je er niet de vinger op kun leggen hoe de connectie met de andere personages in elkaar steekt.

Daarnaast trakteert Bollé zijn lezers op diverse knetterende plotwendingen die je echt niet ziet aankomen en die inslaan als een bom. Met regelmaat is er een flashback in het verhaal verweven dat enerzijds verhelderd en tegelijkertijd weer nieuwe mysterie aan het licht brengt.
De spanningsboog weet de auteur te bespelen tot op het moment dat Bollé de teugels aantrekt en het voorwaarts gaat. Dan is er geen houden meer aan en neemt hij zijn lezers mee richting een uitstekend plot.

Wat de lezer helpt om het roer recht te houden in de grote hoeveelheid personages en gebeurtenissen is het feit dat het boek is onderverdeeld in korte hoofdstukken waar telkens de naam van het personage dat op de voorgrond treedt, boven staat. Dat betekent overigens ook weer dat de auteur het perspectief met regelmaat verlegt, maar dat maakt ‘Wilde gok’ nóg boeiender.

Over de auteur
Johnny Bollé is geboren en getogen Antwerpenaar. Hij studeerde klinische chemie aan de Hogeschool in Antwerpen en werkte als paramedisch laborant. Op zijn dertigste maakte hij een carrière-switch en werd personal trainer en groepslesgever, een beroep dat hij nog steeds met veel enthousiasme uitoefent. In 2018 won hij met zijn verhaal ‘Euforie’ de schrijverswedstrijd van Schrijverspunt. In hetzelfde jaar werd zijn verhaal ‘Claustrofobie’ bekroond met de publieksprijs voor de wedstrijd MicroSleutel van het mobiele lees- en schrijfplatform Sweek. Nog datzelfde jaar verscheen zijn debuutthriller ‘Egyptisch Blauw’.

Een aanrader voor iedereen die van spannende thrillers houd

De Antwerpse auteur Johnny Bollé studeerde af als paramedicus en werkte, tot hij op zijn dertigste van beroep veranderde, als klinisch laborant. Zijn hele leven was hij al geïnteresseerd in schrijven, maar omdat hij vrij onzeker was over wat hij schreef, heeft hij er nooit wat mee gedaan. Een schrijfwedstrijd met als opdracht een verhaal van vijfenvijftig woorden te bedenken, bracht daar verandering in. Hij won de wedstrijd, waarna zijn zelfvertrouwen groeide en hij meer verhalen begon te schrijven. Uiteindelijk leidde dat tot zijn debuut Egyptisch blauw, dat in 2018 is uitgebracht. In 2021 verscheen zijn nieuwste thriller Wilde gok.

Céleste de Châtillon is weduwe en woont samen met haar dochters Manon en Beau in Menton. Haar man heeft haar een fortuin nagelaten, maar dankzij haar gokverslaving is ze aan de rand van de afgrond beland. Om aan geld te komen, heeft ze een plan bedacht om uit de financiële problemen te komen. Beau maakt, zonder het zelf te weten, deel uit van dat plan. Een zekere Léon heeft echter de opdracht gekregen zowel haar als haar dochter om te brengen. Elders in Frankrijk woont een jonge vrouw. Omdat ze aan geheugenverlies leidt, moet ze de man met wie ze samenleeft vertrouwen. Dat verandert als ze door een onbekende vrouw wordt benaderd.

Wilde gok speelt zich aan het begin van de jaren zeventig van de vorige eeuw af en wordt vanuit verschillende perspectieven verteld. De vele scènes vinden tevens op diverse dagen plaats, maar niet in oplopende chronologie. Het verhaal heeft daarom zowel flashforwards als flashbacks. Deze opzet zorgt ervoor dat de lezer vanaf het begin nieuwsgierig wordt gemaakt en dat in feite tot aan het eind blijft. Vanaf het eerste hoofdstuk ontstaan er al een paar vragen en ondanks dat enkele daarvan tijdens de plot beantwoord worden, nemen ze in hetzelfde tempo ook weer in frequentie toe. De lezer hoeft zich in ieder geval niet te vervelen, want de auteur weet hem aardig bezig te houden, onder andere omdat er vrij veel gebeurt.

Deze gebeurtenissen werken een spannend verloop van de plot in de hand. Van meet af aan is die aanwezig en de vele plotwendingen, cliffhangers en onverwachte ontwikkelingen, waarvan een enkele zonder meer verrassend is, hebben daar een positieve invloed op. Hoewel je een paar dingen wel kunt vermoeden, is het verhaal absoluut niet voorspelbaar. Als je al een aanname doet, die achteraf overigens juist blijkt te zijn, ga je daar toch weer aan twijfelen. Dat komt dan door de draai die de auteur aan die specifieke situatie of scène geeft. Hoewel dit maar een van de voorbeelden is, zijn er meer te noemen waarbij het Bollé lukt om de lezer op het verkeerde been te zetten.

Het verhaal wordt, zoals eerder vermeld, vanuit het perspectief van enkele personages verteld. Nochtans zijn het vooral Céleste en Beau waar de meeste aandacht naar uitgaat. Zonder dat er heel erg uitvoerig op hen ingegaan wordt, komt de lezer voldoende over hen te weten. Dit geldt eveneens voor de andere karakters. Wat er over hen verteld wordt, is meer dan voldoende en daardoor is het mogelijk om van iedereen een goed beeld te kunnen krijgen. Waar je wel iets minder hoogte van krijgt, zijn de paar criminelen waar Céleste op een gegeven moment mee te maken heeft. Dat geldt met name na de confrontatie die tussen hen plaatsgevonden heeft. Niet alles wordt daarna namelijk opgehelderd.

In een beeldende en toegankelijke schrijfstijl weet de auteur de lezer van begin tot eind te boeien. De meeste vragen die tijdens het lezen zijn ontstaan, worden beantwoord en over het algemeen is het duidelijk wat er gedurende de plot allemaal is gebeurd. Maar dan is er nog de epiloog. Die is dusdanig dat de lezer zich afvraagt wat nu werkelijk waar is. In feite houdt Wilde gok je zelfs na afloop nog even bezig, dus dat heeft Bollé dan erg verdienstelijk gedaan.

Ik moet bekennen dat ik de eerdere boeken van Johnny Bollé wel voorbij heb zien komen en ook mensen in de omgeving heb die mij vol enthousiasme zijn boeken aanraden maar tot nu toe had ik nog geen enkele titel van hem kunnen lezen.
Vooral de setting Zuid-Frankrijk in 1970 trok mijn aandacht en het tweede deel van de achterflaptekst waarbij verteld wordt een jonge vrouw wordt in paniek wakker en ze leidt aan geheugenverlies. Aangezien die tekst achterop uit twee delen bestaat ben ik ook benieuwd hoe zij met elkaar verbonden zijn. De coverafbeelding doet mij denken aan de kunst van één van mijn favoriete kunstenaars René Magritte. Dus genoeg punten om het boek te willen lezen.
“De hele dag leek de zee op een glad spiegeloppervlak, nu stuurt de plots opgekomen wind golfjes in de richting van het keienstrand.”
De Franse tekst vooraan in het boek en het eerste hoofdstuk brengen me helemaal in de juiste sfeer voor deze thriller. De schrijfstijl leest verrassend gemakkelijk en de bewoording vloeit soepel voort in gedachte tot een constant aangenaam leestempo bereikt is. Voor mij leest het verhaal snel zonder gehaast aan te voelen. Door de aanduidingen van personagenaam, data inclusief jaartal bij de hoofdstuknummers ontstaat er geen verwarring vanuit wie je de komende tekst leest. Alles is vanuit ik-perspectief geschreven waardoor je telkens vanuit verschillende personages het verhaal beleefd. Hierdoor worden verschillende kanten belicht en blijft de mogelijkheid bestaan om de lezer te verrassen.
“Op dit moment lijkt het zo nutteloos, ik weet niet of ik het zal aankunnen.”
Doordat er dus meerdere belangrijke personages zijn vanuit wie je leest wat er voltrekt blijft het lange tijd spannend en onbekend hoe alles precies in elkaar zit en tevens voel je mee met de onrust en onzekerheid van ieder. Fascinerend hoe de schrijver vanuit elke gedachte gang het verhaal van een andere kant belicht heeft weten te krijgen en op die manier de spanningsboog gespannen houdt.
“Zelfs mijn hersenen zijn verlamd, nadenken lukt niet meer.”
Toch gaat het geheel enigszins over de top met gevolgen wat mijn smaak betreft tegen het einde. Ik vond bepaalde toevoegingen niet nodig, net even te extra om zo maar te zeggen zonder iets te verklappen. Maar goed, ik heb het boek niet geschreven en er zullen vast andere lezers zijn die hier geheel anders over denken. Smaken verschillen nu eenmaal. Hiermee wil ik ook zeggen dat er voldoende gebeurd in het boek waardoor je als lezer geboeid door blijft lezen. De vertelling zakt niet in en blijft voor mij grotendeels interessant.
“Meteen daarna begon het gedonder, alsof ik uit het sprookje van Sneeuwwitje werd gerukt en gedropt in een chaotische vertelling van Edgar Allen Poe.”
Ik heb genoten van mijn kennismaking met het geschreven werk van Johnny Bollé. De eerdere boeken van hem staan nog steeds op mijn wil ik lezen lijst in ieder geval. Heb je zin in een spannend, vlot lezend, verrassend verhaal wat zich afspeelt in de jaren zeventig lees dan gerust ‘Wilde gok’ van J. Bollé.

Boeken kopen bij bol is altijd leuk

Voor de leesclub boeken en meer mocht ik mee het boek 'Wilde Gok' van Johnny Bollé lezen. Ik kende het werk van de auteur al en was dus benieuwd naar dit boek En opnieuw stelde Johnny niet teleur!
We zitten in Zuid-Frankrijk in de jaren 70 van de vorige eeuw. De zon en de warmte voel je doorheen het verhaal. Beau, die geen onaardige stem heeft en al veel jaren zangles neemt, wordt door haar moeder Celeste gepusht om het toch tot operazangeres te schoppen. Dat dat gedoemd is te mislukken weet je van bij het begin. Tijdens een optreden wordt Beau ontdekt, ze heeft een mooie stem en ze heeft zangtechniek dus is ze beter dan vele zangers die dat niet hebben en kan ze heus wel het een en ander. Maar dat er hier andere belangen spelen, dat is van bij het begin duidelijk. Celeste heeft torenhoge gokschulden, waardoor ze in de klauwen geraakt van drugshandelaren en figuren waarmee je beter niet geassocieerd wordt. Je krijgt een duidelijk beeld van wat verslaving met een mens doet, als ze zelfs het leven van haar dochter daardoor in gevaar brengt. Een ideetje, een gewaagd plan om haar problemen in één klap op te lossen? Of is dat ook weer een gok? Het verhaal van de jonge vrouw die aan geheugenverlies lijdt en in een afgelegen dorpje woont lijkt op het eerste gezicht hiervan volledig los te staan, maar Johnny weet dat handig in het verhaal in te weven. De sprongen in de tijd staan duidelijk aangegeven boven elk hoofdstuk. Er komen heel wat maatschappelijke thema's aan bod. Het is een misdaadverhaal, het verhaal van de personages is even belangrijk als het trillerelement. Vlot geschreven, mooie beschrijvingen. Gewoon een heel fijn boek om te lezen. Aanrader!

Antwerpenaar en schrijver van korte verhalen, en tevens winnaar van “de schrijverswedstrijd 55 woorden” een initiatief van Schrijverspunt. Egyptisch blauw was zijn thrillerdebuut in 2018. Ondertussen prijken er al meerdere titels op zijn naam, zoals onder andere “Bloedmaan en “Duivelskind”.

In het zuiden van Frankrijk woont Céleste met haar twee geliefde dochters, Beau die nog steeds single is en Manon gehuwd met Destin. Voor de buitenwereld een welgestelde familie, maar niets is minder waar. Céleste heeft een enorme schuldenberg opgebouwd, en dit geheim houdt ze goed verborgen, zelfs voor haar kinderen. Tot ze op een moment de kans krijgt haar schulden terug te betalen. Hoever gaat Céleste voor deze kans? En wie of wat wil ze hier voor op offeren? Want de kans die ze krijgt is niet zonder gevaar, en leidt tot een duivels plan.
Ergens in de Provence ontwaakt een jonge vrouw, die zich niets meer kan herinneren. Ze moet terug vallen op de verhalen die ze te horen krijgt van de man die beweert haar echtgenoot te zijn…

Vanaf het begin van de eerste pagina, zat ik vast gekluisterd aan het boek. De omgeving, zo mooi omschreven dat het lijkt of ik er zelf was, ik kon bijna de zilte zeelucht ruiken. De spanning zit er ogenblikkelijk in, en verzwakt geen moment in heel het boek. Dat maakt dat wegleggen geen optie was. Je tuimelt tussen twee tijdlijnen, die duidelijk worden aangegeven, en waarvan ook de personages ieder om de beurt aan slag komen. Je beleeft het dus uit verschillende ogen, dat maakt het nog boeiender. Het verhaal zit enorm goed in elkaar, toch moet je je hoofd er bij houden, maar daar zorgt de auteur voor, want het blijft bloedstollend spannend. Naar het einde toe worden beide tijdlijnen smetteloos in elkaar verweven, niet te vroeg en ook niet te laat, perfect op tijd, en worden mijn vragen beantwoord, wie, wat, hoe, wanneer… Een verhaal waar bijzonder goed is over nagedacht en nergens een steekje laat vallen, dat is al een kunst op zich.
Kortom een boek dat met geen woorden te omschrijven valt, je zal het zelf moeten ervaren, en laat je meeslepen net zoals ik, en geniet van elke pagina!