Zwarte Vijvers Een kind in gevaar - Niemand komt helpen

Spannend, onvoorspelbaar

In het jaar 2032 loopt het geweld dat gepleegd wordt tegen hulpverleningsmedewerkers de spuigaten uit. De politiek voelt zich genoodzaakt in te grijpen met een speciale wet die het mogelijk moet maken om sommige wijken in een stad uit te sluiten van hulp. Het zogenaamde Artikel 94 staat op het punt ter goedkeuring voorgelegd te worden aan de Senaat. Wanneer de wet wordt aangenomen zal de wijk Zwarte vijvers in de stad Dombergen aangemerkt worden als een no-gozone. Op deze dag besluiten zowel voor- als tegenstanders luidruchtig te demonstreren. Ondertussen gaat ook het gewone leven door en besluit de 13-jarige Rashad wat te gaan basketballen met zijn vrienden. Zij gebruiken hiervoor een speciaal plein dat officieus bekend staat als neutraal terrein waar bendeleden en ronselaars zich niet laten zien. Dan klinkt er een schot en zit Zwarte vijvers dringend verlegen om een ambulance. De vraag is echter of het gaat lukken de wijk te bereiken voordat Artikel 94 wordt goedgekeurd.

Zwarte vijvers speelt zich af in onze nabije toekomst, maar dit dient slechts om een podium te bieden aan diverse maatschappelijke problemen van nu. We zien dat er steeds meer geweld wordt gepleegd naar ambulancemedewerkers, politieagenten en brandweerlieden. De roep om zogenaamde maatregelen wordt steeds groter. In dit boek werkt de auteur een mogelijk scenario uit waarmee ze direct laat zien wat de keerzijdes zijn van een besluit als Artikel 94.

“Artikel 94 was alles wat ze verafschuwde; discriminatie legaliseren, bepaalde bevolkingsgroepen marginaliseren en dat onder het mom van burgerzin”.

Vanuit verschillende perspectieven worden de rampzalige gebeurtenissen gevolgd die zich afspelen binnen één enkele dag. Rashad vormt de spil in het verhaal, waaromheen alle personages een rol van betekenis gaan spelen. Hoewel de auteur niet echt de diepte ingaat, laat ze met haar verschillende hoofdrolspelers wel een grote mate van diversiteit zien. Elk hoofdstuk wordt voorafgegaan door een pagina met een alinea cursieve tekst. Daarin lezen we een mening, een gevoel of een gedachte van de persoon die centraal staat in het volgende hoofdstuk. Op die manier krijgt de lezer steeds een kleine inkijk in de leefwereld van de betreffende persoon. Het lukt de auteur daardoor goed om verschillende standpunten te laten zien. Van de wat oudere agent die niet veel voelt voor al dat “nieuwerwetse” tot en met de ambulancebroeder die niemand voor het hoofd wil stoten, maar eigenlijk niet goed weet hoe ze dit voor elkaar moet krijgen in deze tijd.

De manier van schrijven van Amina Laffet is soepel en van deze tijd met realistische dialogen. Gedurende het verhaal krijgen de personages steeds meer vlees op de botten en het is haar ook gelukt om het einde zowel hartverscheurend als hartverwarmend te laten zijn.

“Bepaalde groepen achterstellen is nooit het antwoord. Dit zal alleen leiden tot meer isolatie, wat op zijn beurt een gevoel van machteloosheid teweeg zal brengen met meer agressie tot gevolg.”

In onze huidige maatschappij is het meer dan ooit van belang dat we met elkaar in gesprek blijven. Amina Laffet heeft met Zwarte vijvers een maatschappijkritisch debuut geschreven dat voldoende aanknopingspunten biedt om juist dat te doen.

Amina Laffet is een jonge Belgische auteur met Tunesische roots. Haar focus ligt op hedendaagse young adult met een maatschappijkritische insteek. Zwarte Vijvers is haar debuut.
België in de nabije toekomst. In de grote steden zijn er al sinds jaar en dag onveilige buurten, getto’s waar bendes het voor het zeggen hebben en hulpverleners hun leven niet veilig zijn. De regering wil daar een einde aan maken door een aantal van die getto’s tot no-go-zones te bestempelen. Alle hulpverleners mogen op straffe van hoge boetes, die getto’s niet meer in. De mensen die hulp nodig hebben, zullen op eigen kracht de no-go-zones moeten verlaten om daarbuiten hulp te zoeken. Zwarte Vijvers is zo’n onveilige buurt die als een no-go-zone wordt bestempeld.
Natuurlijk roept deze wet veel tegenstand op, er zijn veel betogingen, ook in en nabij Zwarte Vijvers. De tegenstanders worden uitgedaagd door voorstanders van de nieuwe wet, de spanningen lopen hoog op.
Maar er wordt ook nog gewoon geleefd in Zwarte Vijvers. Rashad, een jongetje van dertien, speelt basketbal met zijn vriendjes om de tijd door te komen. Ze genieten van een lekker ijsje na het spelen en hebben geleerd om zich afzijdig te houden van de twee rivaliserende bendes in de wijk. Op de dag dat de wet wordt aangenomen, klinken er schoten op het pleintje waar de jongens (en een meisje) aan het basketballen zijn. Rashad wordt geraakt door een afgeketste kogel. De wijk is dan al afgezet in verband met toenemende onlusten en plunderingen. Er volgt een race tegen de klok om Rashad uit het getto te krijgen en naar een ziekenhuis te brengen. Zijn vrienden, zijn moeder, een dokter en een verpleger uit het getto, enkele demonstranten, een influencer en enkele buurtbewoners doen hun uiterste best. Ze worden daarbij tegengewerkt door andere demonstranten, de bendeleden én de nieuwe wet. Hoe zal dit aflopen?
De auteur hanteert een vlotte schrijfstijl. De korte hoofdstukken worden steeds vanuit andere personages verteld, het is hun persoonlijke impressie van het zich ontwikkelende drama. Soms wordt een gebeurtenis daardoor drie tot vier keer belicht maar omdat het steeds vanuit een wisselend perspectief is, worden er nieuwe elementen aan het verhaal toegevoegd. Het maakt ons ook duidelijk hoe snel een ogenschijnlijk normale situatie kan escaleren tot levensbedreigend. Daar is niet veel voor nodig. Simpele oplossingen voor het beheersen van getto’s bestaan niet, dat maakt dit verhaal ook pijnlijk duidelijk. Toch is het ook een verhaal van hoop, hoop op gezond verstand en de wil om écht naar elkaar te luisteren in plaats van te oordelen. Ik heb een bijzonder mooi en sterk debuut gelezen dat mijns inziens de volle vijf sterren verdient!

Het verhaal doet me denken aan een combi van - The Purge & Dangourous Minds. The purge vanwege de no-go zones, de mensen zijn aan elkaar overgeleverd. En Dangourous Minds vanwege de verdeeldheid tussen de mensen.
•
“Ik ben helemaal voor veilige werkomstandigheden, maar een gemeente afsluiten is belachelijk. Zwarte Vijvers is geen bouwvallige structuur waartoe je de toegang moet verbieden. Het is een stad met mensen van vlees en bloed. En om te antwoorden op uw vragen: ja, hulpverleners moeten veilig zijn en zij verdienen alle respect, maar iemand van het recht beroven op de brandweer en een ambulance gaat te ver.” - blz 14
•
Het boek is geschreven in korte hoofdstukken en vanuit verschillende perspectieven. Dit kan in het begin verwarrend zijn omdat je de personages nog niet zo goed kent. Maar als je eenmaal in het verhaal zit kun je het boek nog maar moeilijk wegleggen.
•
“Toen ze de deur van zijn kamer opendeed, staarde ze even naar haar kleine jongen. Hij zag er zo onschuldig uit in zijn Spider-Man-pyjama. Die pyjama die ze voor hem had gekocht en waar hij vol afschuw in het bijzijn van zijn vrienden naar had gekeken, maar waar hij stiekem toch dol op was.” - blz 23 -
•
De personages zijn allemaal goed beschreven, waardoor je je makkelijk in hen kunt verplaatsen. Je leest het door de ogen van de slachtoffers, maar ook door de ogen van de hulpverleners. En dat zorgt er voor dat je meeleeft en meevoelt en dat het boek je raakt en niet meer los laat.
•
“Het viel haar ook op dat het weer een maatregel was tegen een buurt die overwegend ‘bruin’ was. Hoe was het mogelijk dat de maatschappij steeds meer verzuurde? Dat was iets wat haar jonge geest niet kon begrijpen.” - blz 32 -
•
De auteur probeert zo een aantal belangrijke onderwerpen bespreekbaar te maken. Zoals blijf af van ALLE hulpverleners. Heb respect. Maak geen foto’s en filmpjes waar hulpverleners nodig zijn. En maak geen onderscheid tussen man, vrouw, wit, bruin, rijk, arm of wat dan ook. Behandel iedereen als gelijke.
•
Houd jij van (YA) boeken met een belangrijk thema? Dan kan ik je dit boek zeker aanraden! Het zal er eentje zijn die nog lang bij mij in gedachten zal zijn.

Het is een fantastisch verhaal. Leest heel vlot. Ik zou het iedereen aanraden!

Het is 12 november, een belangrijke datum in het jaar 2032

Vanwege aanhoudende spanningen tussen de locale bevolking en de veiligheidsdiensten verklaart de eerste hoofdcommissaris van politie enkele zones in de stad Dombergen tot no-gozones. Waaronder de wijk Zwarte vijvers. Na de zoveelste schietpartij moet er iets gebeuren. De politie en hulpdiensten mogen de wijk Zwarte vijvers niet meer betreden, anders volgt er een boete. Het is gewoon veel te gevaarlijk geworden. Om dit wettelijk in orde te maken wordt er een plan gemaakt via een speciale wet. Wat vinden de bewoners hier van? Hoe gaan zij hiermee om? Wat is de impact? We volgen 7 personen op deze dag, ieder met hun eigen verhaal.

In totaal volgen we 7 personages, zo niet meer. Elk hoofdstuk wisselt af. Amina gebruikt een fijne schrijfstijl. Alles wordt duidelijk beschreven. De spanning stijgt op verschillende fronten. Mocht je in het begin nog even wennen aan het boek, dan gaat het steeds beter naar mate het verhaal vordert. Afifa vond ik een strijdbare en liefdevolle moeder. Zij heeft een grote rol in het boek en is geboren en getogen in de wijk. De 13-jarige Rashad is de spil in het boek. Naarmate de hoofdstukken blijven wisselen van persoon, blijf je constant met hem verbonden. Het wordt ook zo spannend en grimmig. Er is een schot, Rashad is in gevaar, waar blijft de hulp? Wanneer komen ze? Komen ze wel?

Heftig dilemma & zware thema's voor een Young Adult

Amina Laffet heeft hiermee een dilemma aangesneden waarvoor we niet echt 12 jaar vooruit hoeven te kijken. Geweld op straat is regelmatig te zien in de media. Er zijn nu ook wijken met bendes, drugshandel en ronselaars. Er zijn probleemwijken en er is discriminatie en ongelijkheid. Een oplossing moet gezocht. In het boek Zwarte vijvers weet men geen oplossing meer te bedenken voor deze zware problemen, waarbij politie en hulpverleners steeds de targets zijn van geweld. De wijk moet zichzelf maar redden is het credo.

Dit leidt tot een gewetensvraag. Als lezer komen er vragen boven drijven, mag dit? Kan dit? Is dit menselijk? Dat heeft Amina Laffet mooi gedaan en is waarschijnlijk haar doel.

Dombergen 2032, terwijl de overheid een besluit neemt om de gettowijk Zwarte Vijvers officieel tot een no-go zone te benoemen wordt er een dertienjarige jongen, Rashad, neergeschoten door een bendelid en weigeren de hulpdiensten de wijk binnen te gaan. De zestienjarige Tamara komt samen met de populaire influencer Nikke in opstand en roept de overheid op de wet van de no-go zones af te wijzen en de hulpdiensten te verplichten de jongen te helpen. 
Ondertussen vecht arts-in-opleiding Derek voor het leven van de jongen.
Gaat het hen lukken Rashad te redden of is hij het eerste slachtoffer van de nieuwe wet.

“Rashad was doodsbang. Hij wilde niet dood. Hij was nog te jong en had nog zoveel om voor te leven. Hij hield zijn ogen gesloten en wachtte op het schroeiende gevoel van kogel op vlees.”

In letterlijk één ruk en een heleboel boosheid en tranen las ik dit boek uit. Ik kan het niet prachtig noemen, of geweldig of spannend omdat al deze woorden de lading die het boek heeft niet dekken. Het is een boek wat je gewoon gelezen moet hebben en dat geldt voor iedereen niet alleen jongeren. 
Amina heeft verschillende actuele thema’s gebruikt in haar boek en dat gecombineerd met vormen van social media die, onder jongeren, erg populair zijn. Door deze combinatie trekt Zwarte Vijvers direct de aandacht.

“Sinds de stemming aangekondigd was, probeerde ze de volwassenen wakker te schudden, maar ze wilden niet naar haar luisteren. Waarom zouden ze? Ze was amper zestien jaar. Niemand luisterde naar een kind, behalve andere kinderen. En die ‘kinderen’ zouden gehoord worden, daar was ze zeker van.”

Je merkt dat jongeren in deze tijd al veel bezig zijn met de zaken die momenteel in de wereld spelen waaronder discriminatie, racisme en het politieke aspect wat bij deze onderwerpen komen kijken. Het is daarom niet meer dan logisch dat juist deze thema’s een grote rol spelen in het debuut van Amina Laffet.

Amina heeft een vlotte schrijfstijl en leest, door de korte hoofdstukken, makkelijk weg. Het boek wisselt tussen de verschillende personages die een grote rol in het boek spelen zo zijn er natuurlijk de hoofdstukken vanuit het standpunt van Tamara, Nikkie, Rashad en Derek maar ook Rashad zijn moeder en een politieagent en een ambulanceverpleegkundige. Juist door de meningen en gevoelens vanuit alle kanten te lezen krijg je een volledig beeld en begrijp je ook dat ondanks dat de politie en ambulance altijd wil helpen ze ook angst kennen door bepaalde situaties waarin ze nooit terecht zouden mogen komen. 

Zwarte Vijvers zet je echt aan het denken en laat op bijzondere wijze zien hoe we allemaal iets kunnen doen om de wereld een stukje mooier te maken. Dit boek zou je na het lezen ervan nog lang bijblijven en iedere lezer hopelijk aanzetten om iets liever voor elkaar te zijn en elkaar waar mogelijk iets meer te helpen. Want hoeveel is een mensenleven voor jou waard? 

Amina Laffet houdt al haar hele leven van lezen wat resulteerde in haar eerste boek Zwarte Vijvers. Naast auteur is Amina copywriter en jobcoach. in 2021 zou haar eerste jeugdboek uitkomen. 

Het boek Zwarte Vijvers neemt ons mee naar het jaar 2032. Er heerst dan ook nog maatschappelijke onrust. Het gaat zelfs zo ver dat er in een no-go zone wet wordt ingevoerd. Dat houdt in dat er in zo een zone ( in dit geval de fictieve wijk Zwarte Vijvers) geen hulp wordt gebeuren als de nood aan de man is. Dat betekent geen politie, ambulance en brandweer. Er staat voor de hulpverleners die wel een poging wagen hoge boetes en gevangenisstraffen te wachten…

Tijdens de afkondiging van deze wet wordt de onschuldige buiten spelende jongen Rashad getroffen door een kogel, afgevuurd door rivaliseerde bendes die actief zijn in Zwarte Vijvers. Rashad heeft dringend hulp nodig… Dan maken we kennis met verschillende personages die allemaal iets te maken gaan krijgen met de gebeurtenissen rond Zwarte Vijvers.

Een verhaal dat zeer stevig is neergezet en waarvan je hoopt dat het nooit de waarheid zal worden. Stel je dat eens voor.. Hulp nodig hebben, maar het niet kunnen krijgen, alleen om dat er groeperingen zijn, die een wijk en hulpverleners in de weg zitten… Eigenlijk best wel een actueel onderwerp, het lastigvallen van hulpverleners.

De auteur heeft een goed verhaal neergezet. Een zeer geslaagd debuut. Het leest heel vlot, en het is allemaal beeldend beschreven. De hoofdstukken zijn kort en beginnen steeds met de naam van het personage uit welk perspectief je dan leest. De vele personages komen goed uit de verf, en naar mate het verhaal vordert passen alle personages goed bij elkaar. Ondanks dat ze alle uit verschillende culturen uit de samenleving komen. Een boek dat gelezen kan worden door jong en oud. Zeker een aanrader !

Zwarte vijvers bezorgde mij een krop in mijn keel. Een no-go zone, geen bijstand van politie of hulp, criminaliteit, bendes, rechts, links, kudde dieren, het mensdom... dit boek is gewoonweg belangrijk. Mijn ongelooflijke complimenten aan de auteur voor dit ijzersterk, actueel, emotioneel en leerrijk boek. (Volledige recensie op Alexs-books-and-socks.com

Wauw wat een boek! In dit boek komen verschillende onderwerpen aan bod, waar je anders niet zo veek over leest in boeken!
Een ijzersterk debuut van Amina Laffet!
Zeker een aanrader!