Alea roman

In Alea neemt Odiel, de hoofdpersoon, ons mee op haar reis naar het afgelegen dunbevolkte Schotse eilandje Hoy. Daar probeert ze na het ingrijpende verlies van haar ouders en broer tot rust en inzicht te komen.
Ze hoort daar verhalen over Alea, een meisje dat volgens de eilandbewoners alleen bestaat in de verbeelding van de excentrieke Debbie.
Dit confronteert Odiel met een andere traumatische gebeurtenis uit haar verleden en triggert haar gekwelde geweten. Ze stort zich ondanks de waarschuwingen van de eilandbewoners in een gevaarlijke zoektocht naar de waarheid. Uit onverwachte hoek krijgt ze daarbij hulp van de jonge knappe Danny.
Tegelijkertijd worstelt Odiel letterlijk en figuurlijk enorm met het loslaten van haar broer Tommie die haar o.a. de liefde voor mooie en betekenisvolle songteksten heeft bijgebracht.
Hierdoor komt ze in situaties die een spirituele onderlaag hebben en haar, met voor haar herkenbare signalen, tonen dat er meer is tussen hemel en aarde.

Verdriet is universeel, we krijgen vroeg of laat allemaal met verlies te maken.
Ria Schopman heeft dit heel mooi verwerkt in deze roman, waarbij ze gebruik maakt van passages uit passende songteksten en scenes uit andere werken, die de essentie belichten en versterken!

De spirituele en psychologische onderlagen maken dit tot een inlevend verhaal dat zeker beklijft.
Alea "spookt" lang na het lezen nog door in mijn hoofd.

Wat een mooi geschreven boek!

Wat Odiel allemaal heeft meegemaakt wens je niemand toe en het is nauwelijks voor te stellen hoe dat voelt. Toch leef je al snel helemaal met haar mee.

Het verhaal is indrukwekkend, maar de poëtische schrijfstijl nog meer.

Net als Odiel schildert de schrijfster van Alea, maar dan met woorden. Elke zin is raak en prachtig. Lezen dit boek!

Eerst dacht ik: Alea is geen boek voor mij. Ik ben leestechnisch namelijk nogal eenzijdig aangelegd: thrillers, thrillers en nog eens thrillers. Toch wilde ik Alea lezen. Omdat ik Ria ken. Maar wat viel het me mee. Vanaf de eerste bladzijden heb ik me door Aleas laten meevoeren. Soms deinend op pure poëzie en dan weer meedrijvend op herkenbare emoties. En wie is die Alea eigenlijk? Andere reviews wezen mij op onderliggende lagen. Maar ik heb die niet bewust geconsumeerd. Ze zijn er wel, maar je hoeft er niet over na te denken. Dat is de kracht van deze debuterende schrijfster.

Ben ik nu voorgoed genezen van mijn thrillerziekte? Nee, dat zeker niet. Maar ik weet nu wel dat Ria Schopman een pageturner kan schrijven. Met een schrijfstijl die je makkelijk door het verhaal voert, je aan het denken zet, twijfel zaait en hoop vestigt. Goed gedaan, Ria!

Zelden heeft een boek mij zo gegrepen als Alea van Ria Schopman. Wat een debuut! Het is zo knap geschreven, dat de psychologische onderlaag soms onmerkbaar is.

Vanaf de eerste bladzijden neemt Alea je mee in een wereld van pijn- en verdrietverwerking, die voor velen herkenbaar is. Odiel, de hoofdpersoon, is een volwassen vrouw die op het Schotse eiland Hoy op zoek gaat naar stilte. Zij vindt die pas, nadat er meer met haar is gebeurd dan in haar leven tot dan toe. Odiel ontmoet Alea - of is ze slechts een inbeelding van haar - en leert van dit vijftienjarige meisje. Maar ook van weduwnaar Greg en diens zoon Dylan.

De wijze waarop naar de ontknoping wordt toegewerkt, is briljant en zorgt ervoor dat je het boek niet meer kunt wegleggen; ondanks de drang om het vooral nog niet te willen uitlezen, omdat je naar meer blijft smachten.

Sinds Siddharta, het meesterwerk dat Herman Hesse in 1922 uitbracht, niet meer een boek gelezen met zo'n diepgang en zo'n prachtig verwoordde boodschap. Niet in de laatste plaats door het buitengewoon beeldende taalgebruik. Met Alea heeft Ria Schopman een parel toegevoegd aan de Nederlandse literatuur.

Je kunt je verhaal met anderen delen in beelden, zoals in een droom, leert Odiel van Alea, het meisje dat zelf misschien niet echt bestaat. Alea geeft daarmee de manier van vertellen weer zoals die voor Ria Schopman het uitgangspunt lijkt te zijn voor haar manier van schrijven. De schrijfster neemt haar lezers mee naar een eiland waar het maar de vraag is of niet alles hier in feite deel uitmaakt van een gedroomde werkelijheid. De helende droom die Odiel tot het inzicht brengt dat het de moeite waard is als doodgewone sterveling het leven te omarmen, is daarvan de apotheose. Dat Odiel dit inzicht nodig heeft na het verlies van haar dierbaren, weet Schopman ons intussen ook op ontroerende wijze duidelijk te maken. Een heel mooi boek!

Ik lees de laatste jaren veel te weinig, mijn aandachtsspanne is niet meer zo groot. Maar dit boek, het is bijna jammer dat ik het in 1,5 uur heb uitgelezen. Het pakte mij direct, zo herkenbaar, overleven, vechten, loslaten, accepteren. Ik zie een boek met drie lagen zo subtiel verweven en ook niet wars van een beetje humor. Rouwverwerking, spiritualiteit en een beetje avontuur, precies de juiste mix om mij in te pakken. Ik hou van dat minutieuze, dat precieze omgaan met woorden. Ik ben heel benieuwd of deze schrijfster nog meer voor ons in petto heeft in de toekomst.

Een boek dat je vanaf het begin meesleept in een verhaal en wat je niet weg kan leggen voordat het uit is. Eenmaal begonnen met lezen kon ik niet wachten op het volgende moment dat ik tijd vrij had om verder te lezen en zodra ik het boek weer in mijn handen had, heb ik het in één stuk door gelezen. Het is gewoon zo’n mooi en aangrijpend verhaal.
In het verhaal lees je over het leven van Odiel en haar manier om de dood van haar dierbaren te verwerken. Als na het verlies van haar moeder en haar broer, ook nog eens haar vader overlijdt, besluit ze voor zichzelf, dat ze de stilte op wilt zoeken. Ze wil rust in haar hoofd en in haar leven. Deze rust probeert ze te vinden op een dunbevolkt klein schots eiland met de naam Hoy. Eenmaal op het eiland blijkt er een mysterieus verhaal rond te gaan. Over een vrouw die haar dochter op zou hebben gesloten, maar niemand heeft ooit haar dochter gezien of gehoord. Door een herinnering uit het verleden, trekt Odiel zich dit verhaal erg aan. Stel je voor dat het echt is en er misschien een kind verwaarloosd en mishandeld wordt, terwijl iedereen doet alsof er niks aan de hand is. Alsof de moeder van het meisje met de naam Alea gek is en het verhaal gewoon heeft verzonnen. Odiel gaat op onderzoek uit en dit gaat niet allemaal zo makkelijk als ze heeft gedacht, ondertussen komt ze ook in contact met de weduwenaar Greg en zijn knappe zoon Dylan. Dylan blijkt niet naar de vuurtoren te mogen van zijn vader, maar waarom weet hij niet. Hij is benieuwd wat Odiel daar zal gaan ontdekken. Terwijl Odiel steeds meer ontdekt, komt ze ook steeds meer in contact met zichzelf. In het boek wordt veel aandacht geschonken aan songteksten. Odiel heeft deze teksten leren waarderen, door haar overleden broer. Veel liedjes hebben een diepere betekenis, hierdoor komt er soms een spirituele achtergrond naar voren. Tijdens het lezen wordt je steeds bewust gemaakt dat er meer is en dat je vaak meer uit je leven kan halen dan jezelf denkt. Zal het meisje met de naam Alea werkelijk bestaan of is het inderdaad een verzinsel, zoals de eilandbewoners bewerend. Om hierachter te komen, moet je het boek echt zelf lezen. Ik raadt het zeker aan. Het is een boek zowel geschikt voor jongeren(jong volwassenen) als voor volwassenen.

Een heel mooi gekozen titel: Alea. Behalve dat het de naam van een van de hoofdpersonen is, is het onderdeel van een zegswijze: 'Alea iacta est'. Dit is een Latijnse zegswijze en betekent de teerling is geworpen (een teerling is een dobbelsteen). Tijdens het lezen zul je deze keuze zeker kunnen waarderen.

Het is een aangrijpend verhaal over Odiel, die op een punt in haar leven komt waar verandering nodig is. Behalve dat ze moeite heeft met de verwerking van het verlies van haar overleden ouders en broer valt het haar heel zwaar om te leven, gewoon om het leven zelf.

In dit boek is door de auteur heel goed vastgelegd dat er meer is tussen hemel en aarde. Ook de manier van naar het leven kijken kan op verschillende manieren gebeuren. Wanneer je eenmaal op een andere manier naar iets of iemand gaat kijken, kan dat grote gevolgen hebben voor de manier waarop je naar het leven kijkt.
De spiritualiteit waar je mee wordt geconfronteerd heb ik zeker gewaardeerd, evenals de zin voor avontuur die ook aan bod komt. Niet iedereen neemt de stap, die Odiel genomen heeft. Een gevoel van spanning is steeds aanwezig in het verhaal. Knap gedaan.

Het is een heel sterk debuut van Ria Schopman.

Prachtig boek spannend en boeiend tot het eind. Het liefst zou je Alea in een dag uit lezen. Makkelijk leesbaar vooral ook voor dyslectici. Mooi verhaal over een vrouw die op bijzondere wijze haar verdriet verwerkt en op deze manier weer alle toekomst voor zich ziet verschijnen. Je wordt mee getrokken in het verhaal en brengt je tot de kern conclusie, laat zien dat je moet loslaten en accepteren en vergeven om zo weer je inzicht terug te krijgen in het het leven. Kortom meeslepend boeiend romantisch ontroerend grappig leuke muzikale anekdotes verhaal spanning ten top, zelfs de omgeving waar alles zich afspeelt wordt zo mooi omschreven dat het lijkt of je er zelf in het verhaal zit ..... ik zou zeker iedereen aanraden dit prachtige boek te lezen.

Geweldig debuut van Ria Schopman. Spannend, ontroerend, poetisch, intirgerend. Onmogelijk weg te leggen.