Anna

Sicilië is veranderd in een mysterieus en vergeten eiland zonder elektriciteit, lege steden met verlaten ruïnes waar men afgesloten is van de rest van de wereld en zelfs van elkaar.
Mocht je andere overlevenden gaan zoeken of op zoek zijn naar levensmiddelen zit er niets anders op dan te lopen over de lege snelwegen. Maar daar heb je weer kans dat je aangevallen wordt door hongerige wilde honden.
Een virus heeft alle volwassenen op het eiland uitgeroeid, alleen de jeugd is overgebleven. De 13-jarige Anna en haar acht jaar oude broertje Astor proberen te overleven aan de hand van het notitieboekje van hun moeder. Wanneer haar broertje wordt ontvoerd gaat ze op zoek naar hem. Anna groeit sneller op dat ze graag had gewild.
Nadat ze verenigd zijn gaan ze samen op zoek naar een nieuwe toekomst, weg van deze apocalyptische wereld.

Anna is het eerste boek dat ik gelezen heb van Niccolò Ammaniti en ik ben behoorlijk onder de indruk kan ik wel zeggen.
De auteur neemt je mee op reis naar Sicilië waar je van de ene in de andere verbazing valt. Het boek is onderverdeeld in drie delen met een titel die verklaard wordt in dat deel.
Wat ik heel verfrissend vind zijn de verhalen binnen het verhaal, bijvoorbeeld wanneer uitgelegd wordt waarom Pietro (een van de personages) vraagt om twee zakken zonder gaten.
Hierdoor blijven geen vragen onbeantwoord.
Het boek leest heerlijk, hierdoor had ik het in een mum van tijd uitgelezen.

Anna probeert, met behulp van de notities van haar moeder en later ook met haar eigen ervaringen naar een plaats te gaan om daar samen met haar broertje een leven op te bouwen zonder virus. Ze wordt daarbij geholpen door een hond met drie namen, de drie verschillende periodes uit zijn leven.
Een hond die je een beschermengel zou kunnen noemen. Op het eind is hij zelfs meer, hij zorgt ervoor dat Anna en haar broertje iets vinden waar ze eigenlijk niet naar zochten. Maar de schoenen bleken toch belangrijk te zijn.

Deze bevlogenheid, nauwkeurigheid en fantasie van de auteur zorgden ervoor dat mijn hart sneller ging kloppen. Ondertussen worden de kinderen ouder. Zijn ze nog wel beschermd voor het virus?
Je weet wel dat het fictie is, maar door deze manier van schrijven werd het even realiteit voor mij. Heel knap gedaan, het is een aangrijpend en hartverwarmend verhaal geworden.
De angst van de kinderen, de haat, de liefde, het onvermogen en de wanhoop zijn goed voelbaar en maakt dit tot een fantastische en hartverscheurend mooie roman. 4,5/5

‘Lord of the Flies’ meets ‘The Road’, het resultaat is een schitterend, uniek boek in pure Ammaniti-stijl.
Een levensgevaarlijk virus heeft zich vanuit België naar de rest van Europa verspreid. Enkel kinderen die de puberteit nog niet hebben bereikt blijven gespaard en moeten zien te overleven in geplunderde steden en dorpen waarin ze volledig op zichzelf zijn aangewezen. De dertienjarige Anna probeert met haar broertje vanuit Sicilië het vasteland te bereiken om zo aan het virus te ontsnappen. Wat volgt is een gruwelijk verhaal verpakt als sprookje.
Hoewel het cynisme van Ammaniti nooit volledig weg is, zit het in dit boek diep genoeg verborgen om de lezer op een verkeerd been te zetten. Dat het vertelperspectief van een kind (Anna) gebruikt wordt, leidt tot korte, trefzekere zinnen. Hierdoor lijkt het verhaal soms zo naïef geschreven dat je vergeet hoe gruwelijk de gebeurtenissen zijn: “In haar rugzak had ze een zaklamp, een aansteker, het schrift van de Belangrijke Dingen in een groene sweater gewikkeld, plus een keukenmes en het rechterdijbeen van haar moeder.”
Dat Ammaniti erin slaagt om de post-apocalyptische dreiging poëtisch weer te geven toont zijn schrijverstalent. Een pluim ook voor de vertaler die Ammaniti’s stijl heeft kunnen overnemen zonder geforceerde zinsconstructies of taalgebruik: “Eenmaal buiten het bos bevond ze zich onder een drukkend tapijt van dikke, blauwige wolken, als een omgekeerde zee bij storm. Vanuit de kust stuwden windvlagen van warme lucht haar voort en woelden door haar haren. Aan het eind van de vlakte werd een onweersbui boven de bergen dikker in een flits van zanderig licht. Een harde donderklap gaf als een kanonschot het startsein en de regen stortte zich woest op de dorstige velden, die het in stilte absorbeerden en een vochtige adem van verbrande aarde uitwasemden.”
Het tempo is wisselend, sommige scenes razen als een wervelwind voorbij, andere passages verlopen traag en bedachtzaam. Niet alles aan het verhaal klopt of is logisch. Veel vragen blijven onbeantwoord. Het schijnbare gebrek aan diepgang geeft het verhaal een sprookjesachtige sfeer, die versterkt wordt door de soms kinderlijk eenvoudige beschrijvingen: “Aan het eind van het stijgende pad opende zich een hoogvlakte van heuvels die bedekt waren met geel graan en bremstruiken waarop een reus tientallen windmolens had neergezet alsof het papieren molentjes waren.” Door de combinatie van flitsende en beschrijvende scènes, van naïviteit en wreedheid, van schoonheid en verval wordt de lezer meegezogen in Anna’s permanente strijd tussen hoop en wanhoop. De cover sluit hier op een prachtige manier bij aan; onschuld, rauwheid, eenzaamheid, pracht… het zit er allemaal in vervat.
Niccolò Ammaniti Is een veelzijdig schrijver. Elk boek is een totale verrassing. Een aantal boeken kon op ruime lezersbelangstelling rekenen, andere (volgens mij vaak ten onrechte) enkel op een specifiek doelpubliek. Anna heeft alle elementen in zich om tot de eerste categorie te behoren. Het is een verhaal dat me vanaf de eerste pagina meenam op Anna’s tocht. Het is een ontroerend en inspirerend boek over vallen en opstaan, over de moed hebben om, los van alle twijfel, door te gaan.

Geschreven bij Anna

Wederom een prachtig boek van 1 van mijn lievelingsschrijver. Absurdistisch verhaal, daar moet je van houden, maar sleept je zo mee dat je vergeet dat het verhaal zo vreemd is,

Anna
Overwint het allesverwoestende virus of de geest.? .
.."Een tragedie verpakt als betoverende vertelling"

Toen ik dit boek van Niccolo Amminiti mocht lezen voor uitgeverij Lebowski (Overamstel Uitgevers) was ik heel blij.Ontdekken hoe deze Italiaanse schrijver ,door de ogen van Anna, de toekomst zag,leek me een boeiende uitdaging. De prachtige cover met de ogen van Anna en het desolate landschap is de geknipte visuele vertolking van dit verhaal.
Anna en haar jongere broer Astor zijn samen overgebleven nadat een virus alle volwassenen gedood heeft.
Net zoals de anderen moeten zij zien te overleven in deze harde wereld. Survival of the fittest is hier elke dag de hoofdreden van het bestaan.

Gelukkig heeft Anna het boek van belangrijke dingen waarin haar mama allerlei overlevingstips opschreef voor ze stierf. Deze notities zijn een waardevolle raadgeving voor haar over hoe je met alles moet omgaan in deze beangstigende tijd . Het leven gaat voor het duo door en vaak komen ze het gevaar tegen maar soms ook nieuwe vrienden. Uiteindelijk besluiten ze Sicilie te verlaten in de hoop ergens nog onbezoedeld ,virusvrij land te vinden.

Ammaniti beschrijft deze dystopische wereld rauw en afgrijselijk maar ook met een lach en en een traan. Anna speelt zich af in een troosteloze wereld maar is niet negatief verteld.
Niccolo gebruikt regelmatig humor en mooie zinnen om de reis te beschrijven .
Net deze vlotte,wonderlijke stijl van vertellen maakt het voor mij een boek waarbij dystopie als thema aanwezig is maar waar hoop, fantasie en liefde ervoor zorgen dat je blijft lezen...

Een impressie van de schrijfstijl:
" Ze had het gevoel dat haar hart in haar borst uitdroogde als een bloem in
een oven, terwijl het bloed dat haar aderen vulde gereduceerd
werd tot stof".

Je wil weten of Anna en Astor een veilige wereld bereiken en hun wens waarheid wordt...
Anna las als een roman door de schrijfstijl en als scifi omdat het verhaal zich in de toekomst afspeelt .
Door de magische gecreëerde wezens uit de fantasie bvb blauwe kinderen, de rookmonsters,...durf ik het vanuit mijn gevoel ook onder fantasy te plaatsen.
Je kan het zelfs als een young adult zien want door de vlotte pen en beleving vanuit Anna zelf kan het perfect in deze categorie geplaatst worden.
Volgens mij is het afhankelijk van de lezer zelf hoe je het boek ervaart.
Voor mij was het een heerlijke combinatie van dit alles .

Een dystopische wereld beschrijven is niet nieuw maar deze wereld gezien door Niccolo Amminiti leest toch anders... Zelf vond ik soms filosofische overpeinzingen doorheen het verhaal verweven wat nog extra meerwaarde gaf aan het verhaal. In vroegere boeken van Niccolo zie je meestal cynisme maar hier zag ik vooral hoop en poëzie.
Wel vond ik het einde te abrupt en niet in detail uitgewerkt maar wie weet komt er nog een vervolg op Anna en Astor hun reis?
Of misschien wou de auteur net dat je hoofd vol vragen zit na het lezen van dit boek?
Ik geef het boek vier sterren.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik een groot fan ben van Ammaniti, ik begon dus ook met grote verwachtingen aan dit boek. Toch zijn ze helaas niet helemaal waargemaakt. Het is absoluut geen slecht boek, laat ik dat voorop stellen! Het is qua schrijfstijl een ‘echte’ Ammaniti, daar valt niets over te zeggen. Ook vond ik Anna een heel sterk en dapper meisje. Het verhaal werd goed en duidelijk verteld, het leest makkelijk weg.
Het nadeel voor mij persoonlijk was dat ik het boek teveel op de andere boeken in dit genre vond lijken. Weer een ‘de wereld vergaat’ boek zeg maar. Op de een of andere manier had ik dit niet bij Ammaniti verwacht. Ligt volledig aan mij, dat geef ik direct toe. Fans van dystopia zullen zich prima met dit boek kunnen vermaken. Maar mensen die een typische Ammaniti verwachten zou ik willen aanraden goed bij zichzelf na te gaan of ze ook van dystopia houden!

Vanuit België heeft een dodelijke ziekte, die iedereen ouder dan 14 jaar lijkt te treffen, nu ook Sicilië bereikt. Na het overlijden van haar moeder aan dit vreselijke virus staat Anna er alleen voor. Ze heeft nu de volledige verantwoording voor haar vierjarige broertje en heeft als steun alleen de adviezen uit het schriftje dat hun moeder voor haar dood vol schreef. Samen verblijven ze vier jaar lang zoveel mogelijk in hun ouderlijk huis, De Moerbeihoeve. Wanneer haar broertje op achtjarige leeftijd ontvoerd wordt komt hier verandering in, ze verlaat de hoeve en gaat hem zoeken…….

Anna is het ontroerende verhaal van een meisje die gedwongen wordt snel op te groeien. Een verhaal over overlevingsdrang, liefde en de zoektocht naar jezelf. Indrukwekkend mooi geschreven door Nicollò Ammaniti. De teksten beeldend, bijna poëtisch met een ogenschijnlijke eenvoud, waardoor de bladzijden ongemerkt in elkaar over lijken te vloeien en je als lezer geen moeite hoeft te doen om de loop van het verhaal te kunnen volgen. Beelden van een Sicilië als rampgebied, eigenaardige personages en – situaties passeren de revue en maken je medereiziger van de barre zoektocht van Anna.

Ik ben een groot fan van Niccolò Ammaniti en heb al zijn boeken met veel plezier en bewondering gelezen. De teleurstelling is daarom extra groot. Dit boek mist helaas de scherpte, het absurde en vooral de humeur van zijn vorige boeken. Het boek is gewoon een goed geschreven verhaal, meer niet. En van hem verwacht je meer dan dat.

Anna, opnieuw een juweeltje uit de pen van Ammaniti, is een prachtig geschreven boek waarin je meegenomen wordt in een prachtig maar ook dramatisch verhaal (De wereld is getroffen door een pandemie waarbij alle volwassenen inmiddels zijn overleden. Alleen kinderen hebben deze ramp overleefd.) Anna en haar broer Astor zijn na het overlijden van hun ouders op zichzelf aangewezen. Door dagelijks op strooptocht te gaan in de ruïnes op Sicilië zorgt de 13 jarige Anna voor haar 8 jarige broertje. Deze tocht leidt haar langs gevaarlijke bendes, via een apocalyptisch tafereel waarbij 1000 kinderen denken te kunnen voorkomen dat ze ziek worden. Tot aan een ultieme poging om aan het vasteland te komen omdat Anna gelooft dat daar de grote mensen zijn die inmiddels een vaccin hebben ontdekt tegen het virus.
Ammaniti weet romantiek, de strijd om te overleven en ontroering uitstekend te combineren met een surrealistische doemwereld. De schrijfstijl is lichtvoetig als een ballerina, je wordt simpel bij de hand genomen en door Ammaniti door het verhaald geleid.
“Anna” past helemaal binnen het spectrum wat je van Ammaniti mag verwachten, maar is toch weer geheel anders dan bijvoorbeeld “Ik haal je op, ik neem je mee” of “Zo god het wil”. Deze laatste twee boeken hadden voor mijn gevoel een wat lichter en speelser karakter dan “Anna” Oftewel Ammaniti blijft zich verder ontwikkelen.
Enige minpunt is het einde van dit boek. Een nogal kort en snel afgewerkt einde.
Voor diegene die nog nooit een boek van Niccolò Ammaniti hebben gelezen, leg alles neer wat je vast hebt en spoed je naar de dichtstbijzijnde boekwinkel om een boek van deze beste man te gaan kopen. Hier krijg je geen moment spijt van.

Niccolò Ammaniti is de auteur van de bestsellers Ik haal je op, ik neem je mee, Ik ben niet bang en Zo God het wil. Zijn nieuwe roman Anna is lovend ontvangen in Italië en bereikte al snel de nummer 1-positie in de bestsellerlijsten. De eerste vertaling van het boek verschijnt vandaag in Nederland.

Het boek Anna draait om het meisje Anna en haar broertje Astor. Nadat het rode virus ervoor gezorgd heeft dat alle volwassenen op het Italiaanse eiland Sicilië zijn gestorven, zijn er alleen kinderen overgebleven op het eiland. Anna en Astor moeten zich nu alleen zien te redden, met behulp van een boekje met ‘levensinstructies’ dat door hun moeder is achtergelaten.

Jaren en jaren gaan voorbij en Anna moet steeds verder van huis op zoek naar voedsel. Op een dag als Anna op strooptocht is naar voedsel, wordt haar broertje ontvoerd door plunderende kinderen. Anna gaat op zoek naar haar broertje en vervolgens op weg naar het vaste land, ze hoopt dat er daar nog volwassenen zijn en er een vaccin is tegen het rode virus. Tijdens haar zoektocht sluit Anna vriendschappen, maar beleeft ze ook angstige momenten. De schrijver neemt je mee in het leven van Anna, die als tienermeisje onzekere momenten beleefd, verlangt naar de hulp van haar moeder, maar ook de hoopvol is naar de toekomst.

Het boek is vlot geschreven en Ammaniti maakt gebruik van veel beeldende beschrijvingen die ervoor zorgen dat je helemaal in het verhaal meegenomen wordt. Het is een veelzijdig en meeslepend boek met ontroering, angst, doorzettingsvermogen, humor en romantiek.

Het eind van het boek is redelijk snel en stopt wat mij betreft iets te vroeg. Dit had wat mij betreft iets uitgebreider uitgewerkt mogen worden, maar misschien dat er nog een vervolg komt..

Anna is een mooi geschreven en veelzijdig boek met prachtige beeldende beschrijvingen die je meevoeren naar de wereld van Anna en haar tocht over Sicilië!

'Anna' van de Italiaanse Niccolo Ammaniti is niet bepaald een hoogvlieger. Het boek laat zich in twee zinnen samenvatten, al de rest draagt nauwelijks bij tot het geheel en is zelfs warrig en overbodig te noemen. Het verhaal speelt zich af in 2020 in Sicilië, waar door een virus alle volwassenen gestorven zijn (uitgangsgegeven identiek dus aan 'Gone' van Michael Grant). Na vier jaar met ups en vooral veel downs besluiten Anna, haar broertje en hun hond naar Italië te vluchten, in de hoop dat het normale leven daar wel nog bestaat.

De schrijfstijl past bij momenten echt niet bij een YA, en jammer genoeg komen de personages niet of nauwelijks tot leven. Een heel magere verhaallijn, een slecht uitgewerkt idee eigenlijk, en een totaal onbevredigend einde.