Avril Lavigne - The Best Damn Thing Live in Toronto

Ik ben zelf naar een concert van haar geweest op 20 juni, en het was een top avond! Echt geweldig, deze DVD is echt een aanrader voor alle fans en mensen wie naar een concert van haar zijn geweest tijdens ''The Best Damn Tour'' Het is dan in Toronto gefilmd en niet in Amsterdam maar hier doet ze dingen die ze in de Heineken Music Hall ook deed. Dus dat maakt het leuk vind ik, een leuke aandenken aan die avond. Ik vind niet dat ze veranderd is alleen volwassener, ze ziet er leuk uit en zingt mooi (Alleen is haar stem veranderd)

Steengoede nummers en rocken zoals ik van haar gewend ben. Al jaren ben ik fan en deze dvd is een mooi aanwinst voor de collectie. Alleen jammer dat er geen extra's op staan.

Hoewel ik gek ben op de muziek diversiteit van avril die ze de afgelopen jaren heeft ontwikkeld vind ik dit concert toch tegenvallen. Ik vind het wat rommelig, onzuiver en chaotisch.
Heel anders dan ik gewend was. Hoewel de nummers herkenbaar zijn en je ze mee kan/wilt zingen vind ik het beeldmateriaal tegemvallen, buiten dat was het wel weer een leuk concert om eens te hebben gezien

Als je fan bent van Avril, weet je dat dit concert heel anders is dan al haar vorige concerten. Voorheen had je alleen een Band + Avril en spelen maar. Deze show is even wat anders met danseressen, video schermen en outfit wisselingen. Ik persoonlijk heb het liever simpel zoals voorheen, (gelukkig heeft ze dat de afgelopen tour wel weer gedaan) Maar het blijven avril's (goeie!) eigen geschreven nummers, en haar zang is echt met sprongen vooruit gegaan Live. Ik ben zelf naar dit concert geweest, en heb haar echt niet vals hoor zingen. Dus: als je fan bent van Avril, koop je de DVD toch wel. Maar ik kijk wel meer uit naar de registratie van haar afgelopen tour; The Black Rose Tour. Want die was zoals avril altijd was en is, rauw en echt.

Lavinge is bij lange na niet wat ik van haar gedacht had dat ze was. Het concert is tot in detail geregisseerd; de dansgroepjes, de enorme beeldprojectieschermen, de frivole wandelingetjes en huppeltjes van Avril zelf, de geschapen ruimte om wat naar het publiek te roepen zoals ‘are you feeling good’ en ‘I can’t here you guys’ (terwijl er overwegend meisjes en moeders in de zaal aanwezig zijn. In dat opzicht was dat wel juist opgemerkt). Ook aan de aankleding is niets te wensen over gelaten; hier en daar een doodshoofdje op broek en podium, heel veel roze met zwart, een microfoon vol roze glitters, een gitaar vol roze glitters, en telkens na een nummer of 5 kleed Lavinge zich even om. Ook aan de zang moet haast wel gesleuteld zijn; haar schelle en schrille stem klinkt van voor tot eind spat en spatzuiver, en nergens hoor je wat in volume terugvallen. Voorts heeft Lavinge er onmenselijk veel plezier in, want ze lacht voor, tijdens en na elk nummer breeduit dat je er bij het kijken ernaar al kaakpijn van krijgt. De liedjes zijn een mengelmoesje van weinig opvallende ballads met vrolijke poprockliedjes. Er staat een live band te spelen, maar die komt nauwelijks in beeld. De registratie van de muziek is overigens erg kaal en plat, dat de rocknummers niet ten goed komt. Als nummer 13 aanvangt, wat een videocollage betreft (zodat Avril weer even kan omkleden), klinkt de muziek eindelijk zo vol als het had gemoeten. Als de liveband daarna weer inzet wordt het contrast pijnlijk blootgelegd. Ik moet toegeven dat ik het wel stoer vind van Lavinge dat ze laat horen ook nog te kunnen drummen en gitaarspelen, maar het is jammer dat Lavinge’s show zo overcompleet is geregisseerd dat er voor iets menselijks of spannends geen ruimte is, en het allemaal erg plastic en Amerikaans overkomt. Lavinge heeft geen eigenwijze, D.I.Y. (do it yourself) attitude zoals ze graag laat voorkomen maar blijkt teleurstellend genoeg een speelbal van de commercie.