Bewijzen van reincarnatie

Dit boek is een uittreksel van een lijvige wetenschappelijke studie. Dat moet de lezer wel beseffen. Stevenson legt een relatie tussen moedervlekken en geboorteafwijkingen enerzijds en reïncarnatie anderzijds. Hij wil reïncarnatie niet bewijzen(!) maar onderzoekt hoe reïncarnatie biologische sporen na zou kunnen laten. Hij poneert een hypothese als zijn persoonlijke overtuiging: vanuit acceptatie van reïncarnatie kunnen bepaalde verschijnselen beter worden verklaard en door hun verklaring kan reïncarnatie beter worden begrepen. Dat lijkt een cirkelredenering maar er is geen andere manier. Wie reïncarnatie afwijst, zal alles als onzinnig bestempelen, maar wie het bestaan accepteert, kan de resultaten als een onderbouwing beschouwen en de werking van reïncarnatie in de verschijnselen ‘herkennen’. Veel bevolkingsgroepen accepteren moedervlekken en geboorteafwijkingen als verschijnselen van reïncarnatie. Stevenson heeft onderzocht hoe dit biologisch zou kunnen.

Hij opent met de conclusies om de lezer het kader voor het onderzoek aan te bieden. Moedervlekken en geboorteafwijkingen, stelt hij: leveren objectief bewijs, suggereren de invloed van een overledenen onstoffelijke geest op een nog ongeboren baby en helpen ons om soms te begrijpen waarom een persoon op een bepaalde plaats een aangeboren defect heeft. Met ‘objectief’ verwijst hij naar de gevallen waarin hij aantoonde dat verklaringen over vroegere levens overeenstemmen met medische overlijdensdocumenten. Fysieke verschijnselen zijn objectiever dan verklaringen van informanten.

De tweede conclusie wordt door Stevenson met de nodige voorzichtigheid getrokken. Maar hij acht het bewijs er sterk genoeg voor. Hij beschouwt fysieke verwondingen aan het lichaam van een overledene, naast cognitieve informatie over het beëindigde vroegere leven als diathanatisch materiaal: ‘door de dood heen gedragen’. Ook individuele gevoelens over voorkeuren en aversies die bij de overledene aanwezig waren en bij zich bij het onderzochte kind manifesteren, rekent hij daartoe. Belangrijk is dat deze conclusie de acceptatie vereist van het zelfstandig voortleven van de geest na het sterven, waarbij de geest staat voor continuïteit van het leven.

De derde conclusie is voor Stevenson de belangrijkste. Die zou een deel van het hiaat kunnen vullen van de onbekende oorzaak van geboorteafwijkingen. De bestaande medische oorzaken verklaren dit volgens Stevenson onvoldoende. De relatie met een gewelddadige doodsoorzaak in een vorig leven zou verklaren waarom een geboorteafwijking bij iemand op een specifieke plaats van het lichaam optreedt.

Illustratief is het voorbeeld van Tali Sowaid die in augustus 1965 was geboren in de bergen van Libanon. Bij zijn geboorte bleek dat hij op beide wangen cirkelvormige moedervlekken met verhoogde pigmentatie had. Snel nadat hij begon te praten sprak hij over een man die in een dorp (dat vier kilometer verderop bleek te liggen) had gewoond. Hij vertelde dat hij die man was geweest en dat hij was neergeschoten. Stevenson kreeg de beschikking over een ziekenhuisdossier van de man waarmee Tali zich identificeerde: Said Abdul-Hissn. De moedervlekken correspondeerden met schotwonden in zijn hoofd. De moedervlek op de linkerwang (inkomende kogel) was kleiner dan de rechter (uitgaande kogel). Stevenson heeft achttien zaken geïnventariseerd waarbij voedervlekken overeenkomen met kogelwonden. Daarnaast bespreekt hij nog tientallen andere zaken waarin geboorteafwijkingen een rol spelen.