Bobby

Met films als “The Breakfast Club”, “St. Elmo’s Fire” en “Young Guns” werd acteur Emilio Estevez een typisch tieneridool voor de jaren ’80. Na een aantal flops, die hij deels zelf schreef en regisseerde, raakte hij uitgerangeerd. Dat zat hem natuurlijk flink dwars, zeker als je de alom gewaardeerde acteur Martin Sheen als vader hebt. Zeven jaar lang werkte hij daarom aan een door hem gekoesterd script over de moord op Robert Kennedy en deed hij verwoede pogingen om de financiering rond te krijgen, voor hij voor “Bobby” het groene licht kreeg.

Het is duidelijk dat Estevez, die ook zelf even in de film optreedt als echtgenoot van zangeres Virginia Fallon, hier veel tijd, moeite en overtuiging in heeft gestoken. We krijgen een vloeiende ensemblefilm voorgeschoteld, die een divers scala aan personages volgt op de dag dat Kennedy een speech zal houden in het Ambassador Hotel in Los Angeles. Weliswaar krijgen we de senator vrijwel alleen te zien op archiefbeelden met toespraken en interviews, maar de geest van de man en de tijd zijn wel degelijk aanwezig in de relatieperikelen en meningsverschillen van de karakters, zoals de dreiging van militaire dienst in Vietnam, raciale spanningen of juist groeiende gelijkwaardigheid, de invloed van drugs (in een nogal gewaagd intermezzo dat enigszins detoneert) en de grotere rol die zich emanciperende vrouwen voor zich opeisen. Hier en daar is het wel een tikje te melodramatisch en politiek-correct aangezet, maar dat vergeef je de regisseur gemakkelijk.

Het is aardig van Estevez dat hij een paar sterren van zijn generatie laat opdraven, zoals Demi Moore (de zangeres) en Christian Slater (hoofd van de keuken), evenals de jongere pin-ups Ashton Kutcher (uit “That ‘70s Show”), Lindsay Lohan, Joshua Jackson (“Dawson’s Creek”) wn Shia LaBoeuf (“Even Stevens”), alsof hij wil zeggen, kijk, geef deze acteurs een goed script en de nodige aandacht, en ze kunnen prima rollen neerzetten.

Geholpen door soepele steadicam-opnames en montage, solide acteerprestaties en de weloverwogen, scherpzinnige en nog steeds wonderbaarlijk relevante uitspraken van Robert Kennedy, werkt de film toe naar de onvermijdelijke, maar zeer indrukwekkend geënsceneerde finale. Uitgekiende herschepping van kapsels, kleding, make-up en bijzonder fraaie keuze van oude popsongs dragen bij aan een meeslepende kijkervaring.

De 'kleine' verhalen over de 'figuranten' bij een grote historische gebeurtenis.