Choice Of Weapon (Deluxe Edition)

Sinds 1995 was het als liefhebber van The Cult een beetje sukkelen. Eerst besloten de heren het bijltje erbij neer te gooien, maar in 2001 was daar toch weer Beyond Good and Evil.
Leuke plaat, maar nogal geforceerd heavy en niet altijd even sterk. De vertrouwde jengels en sfeer ontbraken nogal.
Vanaf 2006 werd er weer volop getoerd. Live staan Ian Astbury en Billy Duffy, met inmiddels een vaste ritmesectie, gelukkig nog steeds als een huis. Maar toch, dat oude gevoel van vroegâh wilde maar niet terug komen en ook met Born Into This uit 2007 lukte dat niet.
Leuke CD, paar goede nummers (vooral de bonus CD) maar meer toch weer net niet.
Maar nu is er Choice of Weapon en hoe!
De opnames begonnen met Chris Goss (man achter Masters of Reality, bedenker van de bandnaam Queens of the Stoneage, superproducer en en soort van persoonlijke held) achter de knoppen, dus dat beloofde wat. Zeker met de twee Capsules als voorproefje.
Maar dan lees je toch weer dat de Astbury en Duffy verder gaan met Bob Rock (goede producer voor Sonic Temple, over de top ten tijde van Beyond Good and Evil) en toen nam het enthousiasme bij mij weer wat af.
Maar alle bedenkingen zijn gelukkig volledig ongegrond, Choice Of Weapon is gelukkig het meesterwerk waar ik sinds Sonic Temple uit 1989 op heb zitten wachten.
De plaat begint met een fijne uptempo rocker, Honey From a Knive, weliswaar met een wat obligaat refreintje. Maar dat went na twee keer luisteren en uiteindelijk is het gewoon een goed nummer met een heuse gitaarsolo en geweldige riffs.
En dan gaat het goed los met Elemental Light, The Wolf en Life > Death. Drie nummer die alles hebben wat The Cult sinds 1983 zo goed maakt: de typische gitaarriffs a la She Sells Sanctuary, de kenmerkende huilerige zang van Ian Astbury, de sterke melodie- en tempowisselingen die Love en Sonic Temple zo goed maakten. En vooral: de ouderwetse Cult-sfeer is weer terug!
For The Animals, Amnesia en Lucifer zijn erg goede rocksongs, stevig en met voldoende afwisseling.
A Pale Horse is in verhouding met de rest wat gewoontjes, maar niet echt verkeerd.
Wilderness Now en This Night In The City Forever zijn twee erg bijzonder goede rustige nummers met een mooie en aparte opbouw.
Kortom een topplaat die bij elke luisterbeurt weer meer verrassingen prijsgeeft, waarbij de erg goede ritmesectie (Chris Wyse op bas en drumbeest John Tempesta) zeker niet onvermeld mag blijven.

Aansluitend op Rik: Sonic Temple vond ik echt over de top. Daarna afgehaakt. Maar toen ze weer gingen touren (2006) naar de Melkweg geweest en helemaal ingepakt. Ze speelden toen vooral oud werk, veel van Love en wat van Electric. Toen mocht er nog gerookt worden en Ian had daar last van (postertjes met verzoek niet te roken hielpen wel iets maar niet veel). Later Love integraal in de HMH. Daar zakte Ian door het ijs met heel zwakke stem. Dan hoor je van een nieuwe urgente CD, deze dus, en een tour. CD gescoord - wauw! Van 2 of 3 nummers denk je aanvankelijk: Moet dat nou zo? Maar dan word je toch gegrepen en krijg je de songs niet meer uit je hoofd. Is nu mijn favoriete CD. En naar de Melkweg geweest, man, wat een concert! Geweldig tempo, show, energie en Duffy als vanouds fantastisch aan het rocken. Ook heel belangrijk: Ian maakt de stem die hij op de CD laat horen live weer waar! En dat is net het verschil tussen nostalgie of een band die alive & kicking is en wat (nieuws) te vertellen heeft.

klinkt goed maar je moet hiervoor wel een cult
liefhebber zijn.

Erg goede cd. Veel variatie in de songs met mooi gitaarwerk en mijn favoriete zanger, Ian Astbury.