Dancing with Myself

Peroxideblonde rockzanger met stripachtig macho-imago
en bijbehorende opgetrokken bovenlip - zijn handelsmerk. Billy Idol begint zijn carrière in oktober
'76 als gitarist van de Londense punkband Chelsea, die hij twee maanden later met ruzie en
medeneming van twee andere bandleden weer verlaat om zijn eigen groep te beginnen.
Generation X, met Billy als zanger, blijkt een popband in punkkleren die ondanks drie bescheiden
hits teleurstelt op Generation X. Op het door Ian Hunter geproduceerde Valley Of The Dolls klinken
ze zelfs als een aftandse hardrockband. Pas begin '81 verschijnt het voortreffelijke Kiss Me Deadly,
waarvan Dancing With Myself een discotheekhit wordt. Idol, het gebrek aan werkelijke erkenning
zat, ontbindt de groep echter in maart en emigreert naar Los Angeles om er een solocarrière te
starten. Zomer '82 wordt Billy Idol uitgebracht, evenals Kiss Me Deadly geproduceerd door Keith
Forsey, de voormalige rechterhand van disco-producer Giorgio Moroder. Billy Idol bevat een in het
verlengde van Generation X liggende commerciële combinatie van glam-rock en punky macho chic
waarbij het aanstekelijke Hot In The City de Amerikaanse Top 30 haalt. Meer en grotere hits volgen
en Idol maakt met zijn licht overslaande Bowiaanse zang langzaam maar zeker zijn naam waar.
Binnen zijn voortdurend van bezetting wisselende begeleidingsband ontpopt de enige constante,
gitarist Steve Stevens, zich al snel tot Idols componerende rechterhand, een ontwikkeling die eind
'83 resulteert in het fraaie Rebel Yell. De van het opnieuw door Forsey geproduceerde album
getrokken ballade Eyes Without A Face bereikt medio '84 ook de Nederlandse hitparade, maar
ontbreekt op Vital Idol, een plaat die haar titel overigens geheel waarmaakt met exclusieve
remixes van Idols grootste successen. Privé- en zakelijke problemen vormen het excuus voor de
lange duur van de opnamen voor Whiplash Smile. Als To Be A Lover, een oude rhythm &
blues-cover, tweeëneenhalf jaar na Rebel Yell een hit wordt en ook Whiplash Smile goede
kritieken krijgt, is er bijna sprake van een nieuwe kennismaking. Whiplash Smile klinkt minder
rebels, is andermaal geproduceerd door Forsey en bevat een breed spectrum aan stijlen. Met
name Stevens' veelzijdigheid maakt dat Whiplash Smile muzikaler klinkt dan Billy Idol en Rebel Yell.
Zijn reputatie zorgt er zelfs voor dat hij wordt gevraagd voor 'de heavy gitaarsolo' op Michael
Jacksons Bad (het nummer Dirty Diana; Stevens is ook in de clip te zien). Stevens besluit voor
zichzelf te beginnen: Steve Stevens Atomic Playboys. Idol doet het na het succes van Whiplash
Smile opnieuw rustig aan. Hij vindt nieuwe bandleden in de jonge Mark Younger-Smith (gitaar) en
oude rot Michael Baird (ex-Kenny Loggins, ex- Journey) op drums. In november '88 gaat het stel
als vanouds onder leiding van Forsey de studio in, maar het teleurstellende Charmed Life zal pas
twee jaar later verschijnen. Idol houdt zich ondertussen onledig met het geven van benefieten,
acteren (de hoofdrol in een film over fifties-huilebalk Johnnie Ray) en een ongeluk met zijn Harley
Davidson, dat hem een gecompliceerde beenbreuk oplevert. In '91 is Idol op het witte doek te
zien als een vriend van Jim Morrison in Oliver Stones The Doors. Een jaar later wordt hij
gearresteerd wegens mishandeling van een groupie op de achterbank van zijn auto. Maar het
eerstvolgende nieuws betreft dan toch muziek. Geïnspireerd op William Gibsons cyberpunkclassic
Neuromancer (een boek uit '84 en o.a. ook inspiratiebron voor U2's Zooropa) verschijnt in '93
Cyberpunk, een broeierige plaat met een futuristisch, door elektronica gedomineerd geluid en
ijzersterke songs. Het blijkt de perfecte jaren negentig-vermomming voor Idols energieke rock
& roll, waarmee overtuigend revanche wordt genomen op Charmed Life.

Bron:
OOR Popencyclopedie