Dansen met herinneringen Wie zegt dat de dood het einde is?

John verliest zijn vrouw Mary aan de ziekte kanker. Hij is jarenlang intens verdrietig, rouwt, leeft sober en is eenzaam. Het enige wat hij doet op een dag is thuis zijn en af en toe boodschappen doen, melk en brood. Dat is alles wat hij eet. Hij sluit iedereen buiten en heeft het idee dat niemand hem meer ziet, maar is dat daadwerkelijk zo? Het enige wat hij wilt, is zijn leven terug, samen met zijn vrouw. Dit probeert hij al die jaren vol te houden. Hij praat met zijn vrouw en eet elke dag met zijn vrouw en zet haar bord en servies tegenover hem op tafel. Hij is bang om haar kwijt te raken, en probeert dit in stand te houden door zich vast te houden aan deze rituelen. Op een gegeven moment komt hier verandering in en krijgt hij inzicht in het leven wat hij leidt en waar hij niet meer van kan genieten. De mooie dingen van het leven kan hij niet meer zien, tot hij op enig moment door bepaalde gebeurtenissen wordt gedwongen om naar zijn leven te kijken. Het gevolg is een emotioneel gevecht met zichzelf waar hij na een lang proces erachter komt dat het belangrijk is om te 'dansen met herinneringen'.

Wow!Wat is dit een mooi en intens boek. Ongelofelijk knap geschreven.
Je blijft je afvragen wie er overleden is, John of Mary. De twee werelden zijn zodanig beschreven dat dit niet verwarrend is. Je weet precies in welke wereld John zich bevindt. Het is op geen moment voorspelbaar, maar je wilt weten hoe John zijn doelen bereikt en daarmee tot een nieuw inzicht komt en meer vreugde in het leven krijgt. Het loslaten van geliefden niet betekent dat je ze geheel kwijt bent of vergeet. Je geliefde gelukkiger is als jij ook gelukkig bent, ondanks de moeilijke en verdrietige momenten.
Ondanks het pittige onderwerp is het verhaal luchtig geschreven met een duidelijke boodschap.
Als je met rouw te maken hebt gehad, op wat voor manier dan ook, dan herken je heel veel in dit verhaal. Mij heeft het troost gegeven, inzicht, bevestiging en kracht! Het is heel mooi geschreven en vooral omschreven.
Ik heb veel boeken gelezen, maar dit is één van de mooiste die mij bij blijft en die ik iedereen zal aanraden.

Martin schreef Dansen met herinneringen voor zijn vader, die het verschrikkelijk moeilijk had met het verlies van zijn vrouw en daarmee zijn beste maatje. Zijn verdriet kon Martin niet wegnemen, maar hij kon wél een wereld creëren waarin hij haar nog eenmaal kon ontmoeten. Die reden zou eigenlijk al genoeg moeten zijn om het boek te willen lezen, maar jullie willen natuurlijk horen wat ík ervan vond. Nou vooruit.

Ik vond het boek erg mooi. Ondanks dat het natuurlijk niet écht kan (al krijgt het woord ‘echt’ in het boek een heel andere betekenis) – en ik daar normaal gesproken niet graag over lees – ergerde ik me niet aan de situatie, omdat de hoofdpersoon John ook de hele tijd roept: ‘Dit is onzin, dit kán niet!’. Het verhaal is érg origineel, lief en ontroerend. Oké, als ik nog een beetje mag zeuren, had het wat mij betreft nog wel wat breder uitgewerkt mogen worden, omdat het soms wel erg snel gaat. Maar dat het een sterk debuut is, is zeker. Ik ben nú al benieuwd naar je volgende boek, Martin.

Wat een prachtig verhaal! Ik heb het boek aan een stuk uitgelezen, kon het niet wegleggen. Het is een prachtig verhaal over twee geliefden die elkaar vanwege de dood los moeten laten. Het leest vlot weg, het verhaal boeit van begin tot het einde, de beschreven emoties zijn herkenbaar en het emotioneert. Ondanks het onderwerp is het geen zware kost, maar door de fijne schrijfstijl en af en toe een beetje humor juist heel prettig om te lezen. Ik kan het boek iedereen aanraden.

Dit boek is niet alleen heel persoonlijk, maar het is ook een prachtig, verrassend en sterk liefdesverhaal vol met levenswijsheden die op een schitterend subtiele manier verweven zijn in de verhaallijnen. Het is een verhaal dat zeker ook door mannen gewaardeerd zal worden - ik ben er namelijk ook een.

Het karakter van de hoofdpersoon John is als een gemakkelijke oude jas aan te trekken: je zit zonder enige moeite direct in zijn hoofd en begrijpt hem en zijn liefde voor zijn Mary. De magische verwikkelingen die komen na de dood van zijn lief, en de richting waarin het verhaal zich verplaatst was tot mijn blije verrassing en verbazing totaal niet voorspelbaar. Dit had ik niet verwacht van een boek over een liefdesdrama. Zelfs het laatste gedeelte van het verhaal blijkt een cruciale houding ten opzichte van leven, dood en liefde te zijn, waar eigenlijk iedereen lering uit zou moeten trekken.

Gijzemijter heeft hier een juweeltje neergeschreven en ik hoop zijn schrijfwerk vaker in de boekhandel tegen te komen.