De alchemist van Venetië De Waarheid Kan Verleidelijk Zijn, Maar Ook Heel Verraderlijk

Ik zag dit boek voor het eerst hier op de site en de titel maakte me nieuwsgierig. Door de beschrijving van het boek dacht ik al meteen dat het een boek was dat ik graag wilde lezen. Vorige week was het eindelijk zover en het is me geen moment tegengevallen. Ik heb het dan ook in een paar dagen uitgelezen.

De stijl waarin het boek is geschreven maakt dat het je helemaal meesleept in het verhaal. Het boek gaat voornamelijk over de zoektocht naar een boek waar iedereen naar op zoek is. Iedereen wil het boek voor zijn eigen gewin gebruiken. De een wil het hebben om een liefdesdrank te kunnen maken, de ander om goud te kunnen maken en weer een ander voor het elixer van het eeuwige leven...
Dit alles zie je vanuit het oogpunt van de zwerfjongen Luciano, die door een kok van straat wordt geplukt om zijn leerjongen te worden. Naarmate het verhaal vordert blijkt dat leren koken niet de enige reden was om hem tot leerjongen te maken, al speelt het eten wel een heel belangrijke rol in het boek. Ik vond het vooral fascinerend om te lezen hoe de kok zijn menu's samenstelde en wat hij daarmee bereikte bij de mensen die de gerechten aten. Ook de dilemma's waar de leerjongen voor komt te staan maakten dat ik helemaal met hem mee leefde.

Meer kan ik niet vertellen zonder teveel van het plot te verklappen, maar ik zou het boek zeker aanraden als je houdt van eten, historische verhalen die niet verzanden in een saaie geschiedenisles, buitenlandse steden en een dosis mystiek.

... maar een minder spannend verhaal.
In 1498 steelt de jonge straatjongen Luciano een granaatappel. De keukenmeester van de doge merkt dat op en meent daaruit te kunnen afleiden dat hij met een bijzondere jongen te doen heeft: wie steelt er nu een granaatappel? Hij neemt hem mee naar de keuken waar de jongen een baantje en eten krijgt, voorbestemd om de zoonloze chefkok op te volgen. Maar zijn roerige jeugd kan hij in dat nieuwe, regelmatige leven niet direct afschudden, evenmin als zijn straatvrienden. Als geruchten de ronde doen over een mysterieus boek, wordt er van alle kanten aan hem getrokken, nog niet het minst door zijn eigen puberale nieuwsgierigheid. De oplossing van de zoektocht blijkt gevaarlijker, belangrijker en dichterbij dan Luciano ooit had kunnen denken.
Elle Newmark kan schrijven. Zelden een boek gelezen dat me zo makkelijk meeneemt door Venetië zonder rennende karakters met huurmoordenaars op hun hielen. De Alchemist van Venetië is dan ook geen thriller naar mijn mening, maar een roman waarin Luciano een transformatie ondergaat van straatjongen tot een wel zeer bijzondere kok. En de weg daar naartoe is niet makkelijk, verweven met een boek waarop de doge, de Raad van Tien van Venetië en zelfs de paus jagen. Erg mysterieus, maar het boek wordt nergens spannend. Toch is het smakelijk om Venetië te verkennen door Luciano's ogen, wanneer hij spioneert, steelt en kookt, of praat met zijn nieuwe voogd. Goed.

De kaft is inderdaad prachtig, en de sfeer van het verhaal is veelbelovend. Toch komt het verhaal niet erg op gang en lijkt het of sommige delen er met de haren bij gesleept zijn. Ik krijg het idee dat het te snel uitgebracht is waardoor de diepgang ontbreekt. Toch is het bij vlagen erg goed geschreven.

Ik kreeg het boek voor Sinterklaas en had het bewaard voor de zomer. Ik keek dus erg uit naar een spannend boek over Venetië! Ik lees veel spannende boeken over Venetië dus het had wel wat om tegen op te boxen. En helaas de spanning viel me nogal tegen, ook het feit dat veel feiten niet kloppen of kunnen kloppen. Het duurde me ook zeker tot halverwege het boek voor ik er lekker in zat. Voor mijn gevoel speelde het ene hoofdstuk in een veel later tijdstip dan het voorgaande of volgende. Uiteindelijk wende het wel, en Newmark heeft wel een fijne schrijfstijl. Het boek maar ook het verhaal van Newmark blijft voor mij mysterieus. Mijn nieuwsgierige geest werd niet bevredigd want ook aan het einde van het verhaal weet ik naar mijn mening niet genoeg over het boek of de personages. Ik zie wel de potentie van het verhaal, maar voor mij was het het toch nét niet. Jammer maar helaas.