De kooi Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers. De kooi

Omdat ik al zoveel goede getuigenissen hoorde over “De Kooi”, heb ik het e-book zelf aangeschaft.
In eerste instantie niet zo’n snugger idee van mezelf, aangezien e-books bij mij voornamelijk gelezen worden in bed, vlak voor het slapengaan…

En laat dat nu net hetgene zijn waarvoor dit boek in mijn ogen niet geschikt is. Het boek is spannend, soms zelfs doodeng, van begin tot einde. Ben je gevoelig aan nachtmerries zoals ik, lees het boek dan niet voordat je gaat slapen!
Josh Malerman weet de lezer bij zijn keel vast te grijpen om hem niet meer te lossen tot de ontknoping.
Per verschillend hoofdstuk wordt er gewisseld tussen twee verhaallijnen: het verleden: het begin van de gekte, en het heden: de poging tot ontsnapping aan de gekte. Het slotstuk is ten opzichte van de rest van het verhaal vrij kort, maar daarom niet minder goed. Josh weet het slot toch de juiste eigenschappen mee te geven zodat je niet het gevoel krijgt dat het verhaal plotseling stopt.
Waar ik me wel ietsje aan stoorde tijdens het lezen van “De kooi” was dat Malories kinderen niet bij naam genoemd worden, enkel “Jongen en Meisje”. Noemt zij ze zo omdat ze het niet kan verdragen hun namen uit te spreken wegens de herinneringen die eraan vasthangen, of beslist ze pas later wat de namen van haar kinderen zijn?

Ondanks het feit dat één van de lotgenoten van hoofdpersonage Malorie beweert de wezens gezien te hebben, worden deze wezens ook nooit omschreven door Josh maar net omdat het zo’n goed boek is, gaat je verbeelding zelf aan het werk, wat erin resulteert dat je, als je in het donker aan het lezen bent, regelmatig eens met een lichtje de kamer rondschijnt om te kijken of er toch niet iets in een hoekje naar je staat te kijken.

Al bij al is “De kooi” een zeer goed boek dat vraagt om een vervolg.

Een spannend boek. Het boeide me van de eerste bladzijde af. Aan te raden.

Geschreven bij De kooi

De Kooi is een vreselijk angstaanjagend verhaal. Het knappe is dat Josh Kellerman dit gevoel ook zeer goed bij de lezer heeft weten te creëren. Je zit soms met kippenvel verder te lezen terwijl je controleert of bij jezelf wel alle gordijnen gesloten zijn bij wijze van spreken. Kellerman wekt in het boek de suggestie dat een apart soort wezens de wereld heeft bevolkt en de mensheid langzaam maar zeker uitroeit. Een blik van deze monsters betekent namelijk je einde, maar of dit nou werkelijk zo is of dat alleen deze angst bestaat bij de bevolking wordt niet helemaal duidelijk. Maar wat zou jij doen?

Het karakter Malorie is erg goed uitgewerkt. Ze heeft twee kleine kinderen en heeft ze helemaal voorbereid op dé grote tocht die ze uiteindelijk zullen gaan maken. Van kleins af aan heeft ze ze geleerd hun gehoor zo goed mogelijk te ontwikkelen en daarbij hun zicht uit te schakelen. Voordat je aan het boek begint, is je op de cover al duidelijk gemaakt dat het openen van je ogen je dood zal betekenen. Daarom is het des te knapper van Kellerman dat hij eigenlijk direct met zijn spannende avontuur begint en je als lezer tot aan de laatste pagina’s in het ongewisse laat over hoe dit spannende verhaal zich zal gaan ontwikkelen en minstens zo belangrijk hoe het zal aflopen. Zullen de drie de gevaarlijke toch overleven?

De Kooi is de debuutthriller van Josh Kellerman en dat is knap. Het boek is geschreven alsof hij dit al jaren doet. Zijn schrijfstijl is prettig en leest erg makkelijk weg. Dit komt de spanning in het boek zeker ten goede. De combinatie zorgt ervoor dat je werkelijk in het boek gezogen wordt. Kellerman heeft het ook levensecht neergezet waardoor het niet vreemd zou zijn als het voor je gevoel op dit moment zich buiten zou afspelen.

Het verhaal kent een zeer goed plot. Het begin- en het slotstuk zijn ten opzichte van het middenstuk erg kort, maar dat is zeker niet storend. Integendeel! Het is erg goed dat je direct midden in het verhaal zit en je constant met je hersenen laat spelen door Kellerman. De spanning zakt bij het eindstuk wel een stuk in, wat er voor zorgt dat het overweldigende gevoel dat je tijdens het lezen hebt behoorlijk afneemt. Het boek kent eigenlijk twee verhaallijnen die op een magistrale manier op het einde samenkomen. De eerste verhaallijn vertelt het moment waarop de monsters langzaam hun intrede doen en hoe de wereld haast een onmogelijke plek wordt om op te wonen. Een aantal ‘gelukkigen’ weet elkaar te vinden om zo steun en troost aan elkaar te hebben. Tussen hen bevinden zich echter twee zwangere dames. Zullen zij hun kinderen nog een mooie toekomst kunnen bieden? De tweede verhaallijn speelt zich iets verder in de tijd af waarin diegenen die nog op aarde zijn echt op zichzelf aangewezen zijn. Malorie en haar kinderen zijn daar drie van.

De cover van het boek is zeer sterk. Het zwart, dat meestal staat voor iets onheilspellends, heeft duidelijk de overhand. Ook de titel is met opvallende grote letters duidelijk zichtbaar. In het boek spelen de vogels een belangrijke (waarschuwende) rol en komen mooi terug op de cover. Dat ze in een doodsvlucht lijken te zijn, maakt het allemaal nog iets spannender.

Al met al een goed thrillerdebuut van Josh Malerman. De Kooi schommelt gedurende het boek tussen de 4 en de 5 sterren en dat komt vooral omdat er een hoge mate van ‘suspence’ in het verhaal zit. Lange tijd lijkt het op 5 sterren uit te komen, maar helaas is de uiteindelijke finale een beetje teleurstellend en verliest hij daar 1 ster. Vandaar vier blinkende sterren voor ‘De Kooi’

Geschreven bij De kooi

Het verhaal begint als Malorie met haar kinderen het huis verlaat, geblinddoekt. Je weet nog helemaal niks van wat er gebeurd is, waarom ze zo angstvallig het huis helemaal afgeschermd houdt en waarom ze blinddoeken voor hebben. Maar langzaamaan krijg je steeds wat meer informatie over het verleden. Wat is er gebeurd, waarom is Malorie op de plek waar ze nu is en waarom wil ze daar weg. In het begin moest ik nog wat wennen aan de schrijfstijl. Het voelt alsof het allemaal een beetje staccato beschreven wordt en je weet nog maar zo weinig dat je gewoon eerst meer moet weten om erin te komen. Maar zodra je meer informatie hebt, zit je er volledig in. Het sluimert allemaal een beetje voort en daardoor blijft de spanning ook heerlijk hangen. Het idee dat je niet meer kunt gebruikmaken van een van je belangrijkste zintuigen, je zicht, is een idee wat voor velen al erg angstaanjagend is, ikzelf incluis. Dingen die in het verhaal niet (direct) expliciet genoemd worden, spoken wel meteen door je hoofd. En daarnaast heb je dan nog de zogenaamde wezens die, zodra je ze ziet, dodelijk blijken te zijn. Deze spanning blijft erbij door het gehele boek met af en toe wat hoogtepunten waarbij je zou willen dat je sneller kon lezen, omdat je wil weten wat er gebeurt (ik betrapte mezelf er af en toe op dat ik al aan het eind van de pagina was, terwijl ik het nog niet eens helemaal gelezen had). Al met al had ik het boek binnen een dag uit omdat ik het op een gegeven moment gewoon niet meer neer kon leggen. Het leest wel lekker makkelijk, wat daar natuurlijk ook aan heeft bijgedragen. Verder ziet het boek er uiterlijk ook echt geweldig uit. Mijn eerste indruk was al direct dat ik zeer benieuwd was! Het omslag is lekker duister, maar dit wordt nog extra afgemaakt doordat de zijkanten ook zwart zijn gemaakt. Een heerlijk duistere buitenkant die goed past bij de duistere binnenkant!

Eigenlijk gaat het boek over het leven in een angstcultuur. Het begint met een bericht op het nieuws, de ver-van-mijn-bed-show, maar komt steeds dichterbij. De mensen worden doodsbang en gaan daar heel ver in. Het boek stemt tot nadenken.

Geschreven bij De kooi

Dankzij de Crimezone Leesclub kon ik dit boek lezen voor het in de winkels lag.
De cover van het boek sprak me onmiddellijk aan. De voornamelijk zwarte voorkant met de witte titel erin waarbij de letter o vallende vogels toont, alsook de vergelijkingen met Stephen King op de achterflap deden mijn verwachtingen heel erg stijgen. Na het lezen van het boek kan ik zeggen dat de schrijver voor mij dat niveau (nog) niet haalt. Toch heeft het boek iets unieks. Er is niet veel echte actie, maar toch wordt de dreigende spanning zo opgebouwd dat je als lezer wilt weten hoe het eindigt. En daardoor leest het boek als een trein.

Voor mij heeft het boek 2 verhaallijnen. De ene loopt van het begin van de gebeurtenis tot de geboorte van de kinderen en de andere gebeurt 4 jaar later als ze hun tocht ondernemen.
Als lezer ben je heel nieuwsgierig hoe iedereen in het huis aan zijn einde komt. Ik wou die ontknoping echt graag weten. De 2e verhaallijn met de tocht duurde voor mij iets te lang. Ik wou ook heel graag weten of het verhaal goed afloopt, maar op sommige momenten was de riviertocht te langdradig.
De schrijver heeft heel goed naar de ontknopingen toe gewerkt wat de spanning en vaart in het verhaal hield. Op het einde was ik toch nog teleurgesteld omdat er op de belangrijkste vraag geen antwoord werd gegeven: wie of wat zijn de wezens???

Ik hoopte op een echt horrorverhaal dat me op het puntje van mijn stoel deed belanden. Dat was het niet, maar toch kon ik het boek moeilijk neerleggen.
Ik zou het boek dan ook aanraden aan mensen die graag dergelijke boeken lezen: een horrorverhaal dat toch geen slasherinhoud heeft, maar het meer moet hebben van dreiging en de afwezigheid van hoop.

Geschreven bij De kooi

Josh Malerman is een debuterend schrijver die de kost verdient als gitarist in een band. Met ‘De kooi’ heeft hij een verdienstelijke thriller afgeleverd. De hamvraag in dit boek : Waarom dragen mensen steeds een blinddoek, wat zien ze (al dan niet) wat hen gekt maakt en ertoe aanzet anderen en zichzelf te vermoorden ?

Het boek begint met hoofdpersonage Malorie die samen met twee vierjarigen per boot ergens heen vlucht. Heden en verleden worden afgewisseld in dit boek, zodat je als lezer teruggevoerd wordt in de tijd en langzamerhand te weten komt hoe Malorie en de kinderen in die boot beland zijn.

De spanning is goed gedoseerd, de zinnen niet ingewikkeld, het aantal personages niet te groot, zodat je het boek in geen tijd uit hebt. Ik heb echter ook één probleem met het boek, wat ik hier echter niet wil opschrijven omdat ik dan allicht te veel verraadt. Desondanks kleine vier sterren voor ‘De kooi’.

Geschreven bij De kooi

Heel erg spannend. Door onheilspellende sfeer door het hele boek zorgt ervoor dat je het in 1x uit wilt lezen.

Geschreven bij De kooi

De kooi is het debuut van gitarist Josh Malerman. Het boek op zich ziet er leuk en interessant uit, doordat de zijkanten van de pagina’s zijn zwart geverfd, hierdoor valt het boek extra op in de winkel. Leuk detail! Het boek wordt benoemd als horror en wordt vergeleken met de betere werken van Stephen King. Hier kan ik mij niet helemaal in vinden. Het boek is zeker spannend en onderhoudend en er zit een tikkeltje bovennatuurlijk in, maar het boek wordt nergens echt spannend genoeg om voor mij als horror bestempeld te worden. Als thriller vind ik het zeker een leuk boek. De spanning kabbelt voort gedurende het verhaal en op sommige punten neemt de spanning wat toe, terwijl het op andere punten weer wat in spanning afneemt. Het boek is vlot geschreven met betrekkelijk korte hoofdstukken wat de vaart er lekker in houd. Per hoofdstuk wordt er regelmatig gesprongen van heden naar verleden, maar dit heb ik niet als storend ervaren, je weet gelijk in welk deel van het verhaal je je bevind.
Het boek gaat over Malorie, ze heeft 2 kindjes van 4 en woont al 4 jaar in een huis waarvan alle ramen zijn afgetimmerd. Als ze naar buiten moet om water te halen uit de put, moet zij dit geblinddoekt doen. Op een dag heeft zij genoeg moed verzamelt om haar kinderen mee te nemen en te vluchten in een roeiboot de rivier op die achter haar huis loopt. Maar waar ze naartoe gaat..?
In het verleden zijn er vreemde verhalen om tv geweest over mensen die ‘iets’ gezien hebben en hierna gek zijn geworden, andere mensen hebben vermoord en daarna zelfmoord plegen. Hoe dit kan is voor iedereen een raadsel, er komen steeds meer berichten binnen over heel de wereld en iedereen raakt in paniek en sluit zich op in zijn/haar huis met alle ramen afgedekt. Nadat de zus van Malorie ‘iets’ heeft gezien en zelfmoord pleegt wordt het Malorie teveel en vlucht ze het huis uit, naar een adres wat ze in een advertentie heeft zien staan. Hier aangekomen wordt ze opgenomen in het groepje wat hier samen leeft. Gedurende het boek komen er nieuwe mensen bij. Ze gaan op onderzoek uit en proberen erachter te komen wat ‘het’ is en wat ze kunnen doen om te overleven. Het komt er op neer dat Malorie er helemaal alleen voor komt te staan, en wat dan?

Geschreven bij De kooi

Ik vond dit een zeer spannend boek. Het feit dat het verhaal niet chronologisch wordt verteld, vond ik, in tegenstelling tot sommige andere reviews, juist van toegevoegde waarde. Zeker niet saai en het zou mij ook niet verbazen als het ooit verfilmd wordt want daar vind ik het verhaal erg geschikt voor.