De vergeten muze roman

Hank Glorie, de oude schrijver in het verhaal diept uit zijn herinneringen de details op van zijn kortstondige relatie met Evita. Deze 10-daagse onstuimige periode in zijn jonge leven veranderd de onzekere jongeling in een evenwichtige man die daardoor zijn kleinburgelijke opvoeding weet te relativeren en de op een kier staande deuren naar verdere ontwikkeling verder opent.
Een klassiek gegeven wellicht, maar Engelmundus Lute beschrijft het op realistische en meeslepende wijze.
Omdat je wilt weten hoe het verder gaat lees je het boek in een adem uit.
Op pagina 339 ligt voorspelbaarheid op de loer, maar de auteur laat het gelukkig niet gebeuren.
Een prachtig romandebuut.

Een heerlijk boek! Liefdevol geschreven, mooie verhaallijn. heb van dit boek genoten!.

Een verrassend verhaal met toch heel veel herkenning.
De hunkering naar liefde van een twintig jarige, het bezig zijn met een studie, heen en weer worden geschud in je gevoelens en gedachten; wat nu als ik dit of dat doe, de onzekerheid, de verkeerde keuzes, de kleinburgerlijkheid.
Ik was weer even twintig.....
Ik ben zo'n lezer die voordat hij gaat slapen nog even een hoofdstukje lees.
Vaak haal ik dan het volgende hoofdstuk niet en lig ik al op een oor met het boek op mijn borst. Maar met dit boek "de vergeten muze" word ik in het verhaal gezogen en lees ik het hele hoofdstuk uit voordat ik in slaap val en het mooie is dat het verhaal de volgende dag door blijf sluimeren in mijn hoofd. Het gevolg is dat ik niet kan wachten om naar bed te gaan om te gaan lezen.
De voorspelbaarheid die dreigt in het einde van het verhaal vind ik groots door de schrijver weergegeven. Zo is het leven.
Engel bedankt voor dit mooie verhaal en ik kan niet wachten op je tweede boek.

Zo mooi en zo romantisch.
Zo prachtig geschreven en beschreven.
Ik hoop op een verfilming.
Prachtige beelden, verrassend, vol schoonheid en spanning.
Immoreel, toch begrijpelijk, en vol liefde.
Wat heb ik genoten.
Ik wacht vol spanning op het volgende boek van deze schrijver.

Een aanrader! Mooi verhaal, zeer beeldend geschreven. De nieuwsgierigheid naar Evita en de rol die zij in het leven van Hank speelt, wordt steeds opnieuw geprikkeld.

'De vergeten muze' is het romandebuut van Engelmundus Lute (1964). Het vertelt het verhaal van Hank Glorie, een schrijver op leeftijd, die door een symfonie van Sjostakovitsj wordt herinnerd aan een liefdesavontuur van lang geleden. Als schuchtere jongeman ontmoette hij Evita, een ravissante vrouw die hem inwijdde in de schone kunsten. Aan haar wijdt hij zijn laatste boek.
Terugkijkend realiseert hij zich hoe deze korte, maar onstuimige affaire zijn leven richting heeft gegeven. De tien dagen met Evita hebben de basis gelegd voor zijn passie voor de kunsten. Zij leerde hem om schoonheid te ervaren in muziek, beeldende kunst en literatuur. Ze leerde hem ook te genieten van meer alledaagse zaken, zoals eten. Kortom, deze godin bracht Glorie alles wat in zijn opvoeding in een kleinburgerlijk gezin ontbrak.
De compositie is goed doordacht. Terwijl de tien dagen met Evita de revue passeren en de inwijding van Glorie in de kunsten plaatsvindt, neemt de lezer ook kennis van de vriendschap van Glorie met Roland. De brieven die de twee mannen elkaar sturen, toont het rijpingsproces dat Glorie heeft doorgemaakt en de invloed daarvan op zijn persoonlijkheid. Een sterk element van het boek is de wijze waarop Lute de emoties van de hoofdpersoon gedurende zijn tien dagen met Evita beschrijft. Hoewel Evita duidelijk heeft aangegeven dat zijn omgang met haar maar van korte duur zal zijn, weigert Glorie in zijn verliefdheid om dat te aanvaarden: "Dat ik verloren was, wist ik, maar zolang de tijd aan mijn zijde was, deerde het mij niet" (pagina 169). Voor iedereen die ooit verliefd is geweest, is die ambivalentie herkenbaar.
Tussendoor leren we ook de smaak van de auteur op het vlak van de literatuur kennen. Voor wie Lute's blog leeservaringen.com volgt, zijn de voorkeuren van Hank Glorie geen verrassing.
Lute is een liefhebber van kleurrijk taalgebruik. In de regel leidt die voorkeur tot prachtige zinnen, maar soms is er sprake van overdaad. Zo zijn er in 'De vergeten muze' best wat zinnen die door de hoeveelheid bijvoeglijke naamwoorden door de hoeven zakken. Die schaarse missers doen niets af aan mijn bewondering voor dit lijvige debuut over de zoektocht naar schoonheid en het twijfelen aan eigen kunnen.

Het debuut van Engelmundus Lute is een roman over schoonheid, verpakt in schoonheid. Lute toont een meesterlijke beheersing van de taal zonder daarbij te "talig" te worden. Als taalliefhebber stuit enkel het elatief enigst mij enigszins tegen de borst, hoewel ik ook wel weet dat het de laatste 20-30 jaar correct taalgebruik wordt gevonden. Dit is dan ook gelijk mijn enige kritiekpunt, ik heb boeken van de "grote namen" gelezen waar ik meer op aan te merken had. Het boek nam me mee op een reis door en langs de schoonheid. Het is een werk waarbij regelmatig mijn lezen stokte omdat ik in de grote bibliotheek in mijn hoofd zat. Even een plaatje draaien, en een bundel of boek ter hand nemen. Ik zat dan een moment bij een knapperend haardvuur in die hoofdbibliotheek en las, in de woorden van de grote volksschrijver, "een mooi boek uit de leesbibliotheek". Ik lees wel vaker over andere boeken in een boek. Meestal heb ik dan het gevoel dat de schrijver zijn belezenheid wil tonen. Slechts zelden heeft het noemen van een boek in een boek meer bestaansreden dan de ijdelheid der schrijver. Dit werk is een der weinige uitzonderingen. Elk genoemd werk heeft een reden om op die pagina te staan. Een zorgvuldige compositie, bijna een symphonie der kunsten. Na het einde waren mijn gedachten slechts: "Jammer dat het uit is" en "Het boek klopt". Laten we hopen dat dit boek het begin is van een groot oeuvre, ik zal alles aanschaffen.