Deep Purple - Live At Montreux 2006 & 2011 (Blu-ray is niet afspeelbaar in normale DVD-spelers!)

2 zeer leuke blu ray's voor de echte fans van deep purple.
Oude nummers met nieuwe gemengd en de nieuwe organist die mag vergeleken worden met wijlen John Lord. Veel orgel en andere hoogte punten. Enkel child in time ontbreekt wellicht omdat Ian Gillan niet meer zo hoog kan zingen.
Voor de rest prachtige beelden. Let's hard rock again....

Montreux 2006

THEY ALL CAME DOWN TO MONTREUX

Prachtig concert van Deep Purple op het 40ste Jazz Festival in Montreux.
Deep Purple evenwel zonder Richie Blackmore en zonder Jon Lord.
Maar wel uitzonderlijk goed concert, je bent dadelijk mee als je de eerste noten hoor, want hun nummers, zonder uitzondering, zitten in het collectief geheugen van elke fan.
Voor de tracks verwijs ik naar de hoes, maar bijzonder leuk was wel het nummer ‘Too Much Fun’, de dag voordien speciaal voor dit concert geschreven als hulde aan het 40 jarige bestaan van het festival, en het publiek, als het dat al niet was, gaat compleet uit z’n dak…
Topconcert, 1 uur en 43 minuten genieten !!

AT THE LONDON HARD ROCK CAFE

Tweede deel van deze blu-ray.
In hetzelfde jaar als het optreden in Montreux gaf de groep een klein optreden in de Londense Hard Rock Café.
De nummers zijn bijna allemaal hetzelfde als in het eerste deel van deze blu-ray, en dus weet U ook dat ook dit concert bijzonder goed was.
Een uurtje extra genieten dus van deze band die al 5 decennia mee draait in het Hard Rockwereldje.

Montreux 2011

Ik ben altijd al een liefhebber geweest van (hard)rockbands samen met een klassiek orkest.
Vele bands die naam hebben gemaakt, hebben er zich aan gewaagd (zelfs Metallica, met verbazend goed resultaat), de ene al beter dan de andere.
Ook Deep Purple dus opnieuw, ja opnieuw, want in feite zijn zij de grondleggers van dit genre, getuigen hun album uit 1969 ‘Deep Purple In Concert’, destijds een baanbrekende LP waarvan men niet wist of ze ging aanslagen bij hun publiek, het werd allemaal op gemengde gevoelens onthaald, maar de die hard fans van Deep Purple waren wel verkocht en ondertussen is de plaat wel een klassieker in het genre geworden.
Hier doen ze het dus opnieuw, wel met hun nummers die in de loop van hun carrière tot klassiekers zijn uitgegroeid en ook hier met orkest formidabel goed klinken.
Een lust voor oog en oor dit concert, met toch een kleine negatieve opmerking, niet dat hij het slecht doet, maar Ian Gillan’s zangkwaliteiten zijn niet meer wat ze geweest zijn (de leeftijd !!), je merkt ook aan zijn uitdrukkingen dat hij soms moeite heeft om de juiste toon te houden en zijn beroemde schreeuwen komen er niet meer zo goed door, wellicht ook een van de redenen waarom ‘Child In Time’ niet meer op hun playlist voorkomt.
Maar, nogmaals, slecht is hij niet.
Ik heb toch weer genoten van dit stukje nostalgie, ken Deep Purple al hun ganse carrière en ze blijven, ondanks het gemis van 2 originele leden, Richie Blackmore en Jon Lord (deze laatste inmiddels overleden), steengoed.
Rock zoals het moet zijn, keihard !!
Met een klassiek tintje… Glimlach