Familiesonate

Geschreven bij Familie Sonate

Officieel zou je eerst dit boek moeten lezen en daarna pas Familiebanden, wat ik een jaar terug al las. De boeken zijn echter ook heel goed los van elkaar te lezen.

Net als Familiebanden is Familiesonate een fantastisch boek. Een kijkje in het leven van een Britse hechte familie, waarvan de gezinsleden allemaal een eigen leven hebben met bijna allemaal ook weer kinderen, maar die graag bij elkaar komen in het ouderlijk huis; Ashley House. Je leeft een jaar lang mee, onderverdeeld in 12 hoofdstukken, elke maand een. En je hebt het gevoel dat dit best allemaal echt gebeurd kan zijn, dat iemand jou vertelt over een bestaande familie. Dat is de kracht van de boeken van Amanda Brookfield. Ze spaart haar hoofdrolspelers niet. Ze geeft ze een zeer menselijk karakter en een zeer realistisch leven. Je leest over onzekerheid, angsten, moeder zijn, relaties, overspel, verlies en verdriet. Fantastisch boek. Dit was het 3e boek dat ik van Amanda Brookfield las en ik kan met recht zeggen dat ik een fan van haar boeken ben. :-)

Geschreven bij Familie Sonate

Dit soort boeken doen mij altijd aan kostuumdrama's denken, vanwege het strakke harnas waarin mensen zitten, ook al speelt dit boek zich beslist in een latere eeuw af.
De gezelligheid en vertrouwdheid van het ouderlijk huis worden goed beschreven, maar ieder zit ook in een rol en dat doet heel ouderwets en bekrompen aan.
Sommigen kampen echt met psychische problemen daardoor en hoewel dat voor een boek
de nodige dynamiek oplevert, saai en voorspelbaar is het wel.
Neem alleen de oma/moeder van de familie:
achter haar z.g. vriendelijkheid en "zelfbeheersing" verbergt ze veel frustraties, boosheid en onbegrip en zo heeft eenieder het gedrag wat gewenst wordt. Erg Brits is het ook: gevoelige kinderen worden op veel te jonge leeftijd van hun moeder weggerukt en op kostschool gedaan, als dat geen kwetsuren oplevert....
Het grote, weerzinwekkende ongeluk van een v.d. kleinkinderen wordt mooi en realistisch beschreven, ook de wanhoop en ellende van de volwassenen die het aangaat, A. Brookfield heeft een vlotte, goede pen.
Het is dus een aardig boek m.i. maar érg traditioneel en ééndimensionaal, want alle volwassenen schikken zich in hun rol en doen wat er van hen verwacht wordt en dat levert toch een weinig verrassend
boek op, nogal saai en vol conventies.
In een klassenmaatschappij met veel pretenties van de bovenlaag.