Forevermore

En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Tot mijn verbazing ben ik met deze CD weer helemaal terug in 1987, maar dan met de sound van 2011! Wat een prestatie weer van DC (bijna 60 jaar!!!) en de snakes om zo keihard toe te slaan. De eerste vier nummers geef ik gemiddeld al een 9. Dan ietsjes omlaag om uiteindelijk te eindigen met een 10, de werkelijk prachtige ballad Forevermore, die eindigt in een Led Zeppelin-achtige stamper.
Ok, ik geef toe, bijster origineel is het natuurlijk allemaal niet. Maar wie zit daar als Whitesnakefan nou nog op te wachten? En Coverdale weet zelf ook wel dat ie geen Shakespeare is en doet gewoon aan "this is what you want, this is what you get". De bekende mix van snoeiharde stampers en zoetsappige, maar perfecte ballads maken dit weer tot het zoveelste lekkere Whitesnake hapje, met afwisselend hoofdrollen voor Beach en Aldrich.
Er staat eigenlijk maar één echte mispeer op en dat is "One of these days", dat doet me denken aan Smokie en dat soort jaren zeventig geneuzel. Aan de andere kant vind ik dat ook wel weer grappig dat ie dat toch gewoon op de CD er bij zet.
Productioneel ook een feest om naar te luisteren. Voor mijn oortjes zit alles goed in de mix en klinkt alles lekker op zijn Whitesnake's, dus lekker bombastisch, maar met de techniek van 2011. Ik heb het over mijn 5.1 set gedraaid en het leek alsof ik mee stond te denderen in de studio. Verder kan ik me de laatste jaren niet herinneren zo'n lekkere CD in de auto gedraaid te hebben. Wat een feest om naar het werk te gaan, ik rijd nog even een blokkie om!
Ergens hoop ik wel dat ooit nog eens de samenwerking met Steve Vai en "ons" Adje van den Berg weer hersteld wordt, want dat was voor de muzikanten onder ons toch nog iets spannender om uit te pluizen. Maar dat zal waarschijnlijk wel bij hoop blijven. Eén troost: de DVD/CD van Donington 1990 komt deze zomer uit.
De hard rock CD van 2011? Ik hoopte dan op de nieuwe Van Halen met David Lee Roth. Ik denk echter dat deze David (Coverdale dus) met Forevermore niet te overtreffen zal zijn. Degene die dat voor elkaar wil krijgen moet een cum laude prestatie leveren.

Ik heb deze CD al een poosje, ik ben ooit door een vriend naar Whitesnake gaan luisteren en goh dat had ik eerder moeten doen. Ben sowieso een liefhebber van dit soort muziek, maar nu ben ik ook verslaafd aan Whitesnake. Heerlijke stem, heerlijke gitaarmuziek en mooie ballads. Die ouwe rakker kan t nog steeds! Ik heb deze CD echt grijs gedraaid!

forevermore bevat over het algemeen de typische Whitesnake/david coverdale invloeden.
de riffs en gitaarsolo's vliegen je dus om de oren. gelukkig mag Reb Beach nu en dan ook een gitaarsolo voor zijn rekening nemen en dat is een pluspunt want Doug's sound en spel word ik aardig beu. de nieuwe drummer laat zich gelden en doet me denken aan John Bonham(niet zo gek natuurlijk!!) een te gek drum intro op "my evil ways" bevestigd dat, en ik vind dit het beste nummer van het album want hier gaan ze helemaal los.
voor de rest vind ik het een solide album. niet bijzonder maar toch iets beter dan "good to be bad". toch staan op forevermore weer een 3tal draken van ballades zoals "easier said then done" en "one of these days" dat een weggooier van een Eagles cd zou kunnen zijn en ook totaal niet op deze cd thuishoort. echt een joke! "fare thee well" begint oke maar stort na 2 min helemaal in waarbij je denkt: dit had je beter kunnen oplossen david! die tekst ook aaahhhh.
nog wat grepen uit de nummers. de single "love will set you free" is gewoon "good to be bad2" van het gelijknamige album en "dogs in the street" had zo op 1987 kunnen staan. doet me denken aan "bad boys". "all out of luck" "steal your heart away" en "I need you" zijn lekker rock n roll.
de waardige afsluiter "forevermore" heeft veel weg van "sailing ships" en daar is niks mis mee.
gewoon een goed rock album!