Garbo

Dit zou misschien wel eens het beste album van I Compani kunnen zijn. Dat is een boude bewering, zeker voor een band die al ruim 25 jaar bestaat en een imposante discografie op zijn naam heeft staan. Toch is deze dubbel-cd 'Garbo' (of eigenlijk cd plus bonus-cd) in veel opzichten opmerkelijk. Dat begint al met het hoesje, dat via kunstig vouwwerk tot een pop-up is gemaakt door Kees Moerbeek (de specialist op dit gebeid in Nederland). Hierin treffen we glamourfoto's van filmdiva's als Marilyn Mon- roe, Elizabeth Taylor, Brigitte Bardot en natuurlijk de intrigeren - de Greta Garbo naar wie de plaat is vernoemd. De eerste cd van het stel is een live-registratie (uit het Bimhuis) van de productie 'Diva's', waarmee de groep van Bo van de Graaf nog steeds door het land trekt. Het is een voorstelling waarin twee grote liefdes van de leiderjsaxofonist samenkomen: filmmuziek en mooie vrouwen. Er is driftig gewerkt aan verrassend nieuw materiaal (door de leider, maar ook door drummer Rob Verdurmen), en bassist Arjen Gorter arrangeerde de muziek uit de Bardot- klassieker 'Et dieu. crea la femme'. Met alle geestige stem- mingswisselingen lijkt het wel of het stuk uit de pen van wijlen Willem Breuker komt - niet zo gek als je bedenkt dat Gorter een van de vaste waarden in diens Kollektief was. Ook drummer Rob Verdurmen komt uit dat orkest, en met z'n tweeen porren ze de band op tot grootse prestaties, zowel in de arrangementen als in de solo's. Er wordt stevig geschmierd, zoals in de 'Danza sacra' van Giuseppe Verdi, waarin pianist Christoph MacCarty laat ho- ren dat hij over een behoorlijke operabariton beschikt. Het
vonkt, knettert en schettert alle kanten op, maar in 'Diva capric- ciosa' laat de componist Van de Graaf horen dat hij ook in staat is om een subtiel stukje kamermuziek uit zijn pen te laten vloeien.

Als je eenmaal bijgekomen bent van de rijke schakeringen van het eerste bedrijf, biedt de tweede cd weer andere geneugten. Tijdens een eerbetoon aan actrice Maria Schneider speelde het orkest eind vorig jaar in Nijmegen de muziek uit Bernardo Bertolucci's klassieker 'Last tango in Paris'. Die zat er blijkbaar behoorlijk goed in, want I Compani gaat er flink mee aan de haal, op een veel lossere manier dan in de eerder cd-uitgave van Van de Graafs bewerking. Als speciale gast voegde zangeres Simin Tander zich bij de band - een gok, want ze kende het materiaal absoluut niet. Die gok betaalde zich echter volkomen uit, want wat er op het podium gebeurt, is uitzonderlijk. Het duet tussen de geile tenorsaxofoon van de leider (die de componist van het filmthema, Gato Barbieri, naar de kroon steekt) en de improviserende zangeres, is een perfecte muzikale tegenhanger van
wat Maria Schneider en Marlon Brando in de film deden. Het lijkt bijna wel of al het voorgaande werk van I Compani hierheen heeft moeten leiden.
Herman te Loo