Gifdochters

Gifdochters is een ingenieus in elkaar gezet verhaal. De hoofdpersoon Rosalie wordt in haar vakantie in korte tijd geconfronteerd met een groot aantal zaken die haar leven op zijn kop zetten. Niet alleen overlijden kort achter elkaar haar oma en tante, maar blijkt ook haar gehaatte neef weer in beeld te komen. En tot slot van rekening verschijnt haar oude liefde Mark ook weer in beeld. Dit laatste zou toch mooi moeten zijn zou je denken. Deze vier personen hebben alleen allemaal iets met elkaar te maken maar wat precies en wie kan je wel en wie kan je niet vertrouwen. Dat is een beetje waar het in dit boek om gaat. Je gaat er zo aan twijfelen dat je zelfs Rosalie ergens van gaat verdenken...

Het verhaal is heel herkenbaar omdat het zich in Nederland afspeelt. Het is vlot geschreven en leest heel makkelijk weg. Ook de hoofdpersonen locaties in het boek zijn heel makkelijk visualiseerbaar. Humor en spanning wisselen elkaar in dit boek zeer goed af.

De opbouw van het stuk is ook goed. De introcutie loopt langzaam over in het middenstuk wat uiteindelijk leidt tot een zeer onverwachte grande finale. Hou steeds in je achterhoofd: niks is wat het lijkt!

Helaas vond ik er aantal stukken in zitten die ik een beetje te toevallig en ongeloofwaardig vond. Neemt niet weg dat dit een erg leuk boek eeis om te lezen. Het is weer eens wat anders en voor een debuut is dit een reuze knap en origineel werk geworden. Daar feliciteer ik Els Kerkhoven mee. Maar voor dit boek 4 sterren wat mij betreft.

Zoals mijn titel zegt: een aardig boek. Het verhaal is leest lekker weg. Je hebt geen idee wie de dader zou kunnen zijn en blijft daardoor nieuwsgierig waardoor je verder wilt lezen. Aan het eind van het boek vond ik het wat te ver gezocht. Ik ben blij dat ik het niet zelf heb aangeschaft maar geleend van de bieb.

Dat Els Kerkhoven winnaar is van de Libelle Spannende Verhalenwedstrijd en dat op 'Gifdochters' het predikaat literaire thriller prijkt, heeft ertoe bijgedragen dat ik hoge verwachtingen had van deze debuutthriller. Ook de tekst achterop het boek intrigeert: een gen in de vrouwelijke lijn van de familie, dat aanzet tot doden, "... een bloedstollend debuut."

Het verhaal op zich is origineel en goed van opzet. Het hoofdverhaal wordt verteld door de ik-figuur Rosalie, tussendoor staat een korte tweede verhaallijn, verteld door een personage dat niet met name genoemd wordt.
Alle ingrediënten voor een geslaagde thriller zijn aanwezig: sterfgevallen, geheimen, onsympathieke personages, gekoppeld aan originaliteit en schrijftalent. Toch is het de auteur niet gelukt mij te overtuigen met 'Gifdochters'. Het verhaal rammelt hier en daar, het wordt niet echt spannend, het is bij vlagen ongeloofwaardig, er staan nogal wat fouten in, kortom: een slordig totaalbeeld.
Het veelvuldig gebruik van korte zinnen, veelal geen informatie toevoegend, leest onprettig. De auteur hanteert naar mijn smaak te eenvoudig, te gemakkelijk taalgebruik. Een wat variabeler woordkeuze zou het boek beslist ten goede komen.

Geen slecht debuut van Els Kerkhoven, maar het komt ‘afgeraffeld’ over. Ik denk dat ze beter kan. In een volgend boek de puntjes op de i, dan stijgt ze met stip op de sterrenladder.

'k Mocht van m'n man niet meer verder lezen in bed, hij wilde slapen... Dus toen maar de badkamer in gedoken en op de wc-deksel even de laatste pagina's gelezen, haha... ik móest weten hoe het afliep. Verrassend, kan ik wel stellen.
Het boek boeit wat mij betreft van band-tot-band. Levensechte goed uitgewerkte karakters met toch wel wat bizarre trekjes zullen we maar zeggen... Het is uit 2 perspectieven geschreven. Ik was benieuwd wie die 2e persoon was, maar voelde hem al wel aankomen... 'k Heb wel even terug moeten lezen naar het begin om dát te kunnen plaatsen. Je verwacht dan feitelijk dat het boek met dit begin eindigt, maar niets is minder waar...
Ik kijk uit naar een tweede boek van Els Kerkhoven!

Ondanks de kleine letter waarin het boek gezet is, leest het vlot weg. Het is echter niet zo'n boek dat je niet aan de kant kunt leggen. Over de helft wordt het pas spannend. De gebeurtenissen, zowel uit heden als verleden vond ik wat onwaarschijnlijk en op een of andere manier onvoldoende uitgewerkt. Sommige personages bleken van het ene op het andere moment compleet anders en dat kwam hier en daar wat geforceerd over. Hoofdpersoon Rosalie was wat goed van vertrouwen en ik vond het niet logisch, dat zij zich door verschillende mensen zo liet behandelen, zonder daar op zijn minst met iemand over te praten. Het eind was wel leuk en niet al te voorspelbaar.... het bloed kruipt immers waar het niet gaan kan.