Het Meisje Met De Negen Vingers

Geschreven bij Het meisje met de negen vingers

De roman balanceert op de grenzen van de werkelijkheid. Dit sluipt er langzaam in. Het begint op pagina 9, wanneer Laura een schriftje koopt waarin ze gaat schrijven. De eerste woorden die zij in het schriftje schrijft zijn: "Ik speel met de gedachte om alleen maar leugens op te schrijven.".
De tekst gaat verder met: "Twaalf woorden die ze nooit eerder had geformuleerd. Hoe kon ze bepalen wat waar was en wat niet?".
Vanaf dat moment vraag je je af: wat is waar en wat niet? De verwarring gaat zo ver dat ik mezelf op gegeven moment afvraag of haar ouders wel in het verzet zaten. Is dat geen wensdenken? En de vriend van Laura, bestaat hij wel? In het boek ontmoet Laura verschillende Arnau's, dit lijken stuk voor stuk imaginaire vrienden te zijn. Maar noemt Laura haar vriend dan alleen maar Arnau, of is er niet eens een partner?
Drie delen wisselen elkaar af in het boek. Er is tekst over het nu (de werkelijkheid?) in het ene lettertype, en tekst met herinneringen uit het schriftje van Laura in het andere lettertype. Deze tweede tekst is weer opgesplitst in twee te onderscheiden delen: tekst over het verleden en tekst over de vingers.
De tekst over de vingers is onwerkelijk. De eerste twee hoofdstukken zijn nog normaal, maar de situaties worden steeds absurder. Dit maakt dat je ook gaat twijfelen over de andere tekst in hetzelfde lettertype. Schreef Laura niet: "Ik speel met de gedachte om alleen maar leugens op te schrijven"?
Een tijd lang raken de drie teksten elkaar niet. Halverwege het boek komt daar verandering in. Wat zegt dit over de waarheid van de drie teksten? Zijn het allemaal verzinsels? En wat wil de schrijfster met het laatste hoofdstuk uit de gedachten van Laura?
Dit brengt mij op het digitaal lezen: Na een jaar digitaal lezen, merk ik dat ik ten opzichte van papier lezen iets mis: het gevoel van voortgang. Het over de helft zijn, boek bijna uit. Ik heb nog wel 10 keer op doorbladeren geklikt, voor ik ermee leerde leven dat het echt het einde was.

Ik ben minder enthousiast dan de lezers hieronder. Ik vind het een aangenaam en onderhoudend boek. Daarentegen heb ik niet echt meegeleeft met de hoofdpersoon en daardoor werd ik niet meegezogen in het verhaal. Pluspunt vind ik dat het een afgerond verhaal is. Vaak hebben schrijvers moeite een mooi einde te maken aan een boek, dat is hier wel goed gelukt.

Ik heb me erdoor heen geworsteld. Ik leefde niet mee met de hoofdpersoon en vond het ook te ongeloofwaardig om spannend te zijn. De politieke situatie van Spanje komt minimaal aan bod. De ontknoping is te ver gezocht. Zonde van mijn tijd.