Ik had nog niet dood gehoeven het verhaal van Denise de Hoop

Dit is een heel aangrijpend boek geschreven door de beste vriendin van de hoofdpersoon in dit boek.
Het dagboek van Denise De Hoop, de hoofdpersoon, is schrijnend als je ziet hoe zij door Dokters als psychisch ziek wordt beschouwd, en hierdoor niet de onderzoeken kreeg die ze werkelijk nodig had.
Doodziek blijft ze strijden voor haar lotgenoten, die kracht,moed en strijdkracht die van haar uitgaan, kan je zelf voelen als je het boek leest... zo ook haar kwaadheid, met recht en reden, naar de medische wereld die haar niet geloofde en door weigering van de nodige onderzoeken haar borstkanker niet tijdig opspoorden.

Denise haar wens was om haar verhaal kenbaar te maken en te verspreiden om ogen te doen open gaan, om te voorkomen dat lotgenoten hetzelfde moeten ondergaan als zijzelf, om ME (medische encefalomyelitis, nog vaak CVS-chronisch vermoeidheidssyndroom genoemd) te erkennen als biomedische aandoening en niet langer in een psychisch hoekje te duwen.

Een boek dat je raakt tot in het diepste van je zelf, dat blijft nazinderen. Een boek waarvan je zegt:"dit zou iedereen moeten lezen".

Denise had echt nog niet dood gehoeven... indien haar klachten niet als psychisch werden afgedaan.

Geschreven bij Ik had nog niet dood gehoeven

Ik heb dit boek van de eerste tot de laatste pagina met een krop in mn keel en tranen in mn ogen gelezen... Ik heb zelf ME en kreeg ook de stempel 'het zit tussen je 2 oren' waardoor men bij klachten geen verdere onderzoeken meer nodig vond. Gelukkig heb ik nu een arts die wel begrip heeft voor ME. Gelukkig was zij er ook snel bij toen ze kanker bij mij ontdekten! En het is zoals Denise zegt: 'Als je ME hebt, stuit je op zo ontzettend veel onbegrip, maar als je kanker hebt, vliegen de deuren wagenwijd voor je open en heeft iedereen opeens begrip voor je situatie'. Denise, je was een prachtmadam en ik vond het een eer om je boek te lezen! Het liefst van al zou ik het onder de neus van alle mensen in mijn leven willen gaan duwen die mij al zo vaak hebben laten voelen dat ME 'zever' is! Ik hoop dat heel veel mensen dit boek lezen en dat er nu eindelijk eens erkenning gaat komen voor onze ziekte!

Dit boek zou inderdaad meer aandacht moeten krijgen. Medische missers komen veel te vaak voor en dat moet niet mogen... ik zie dit boek vanuit een heel ander perspectief, omdat ik denise haar dochter (a) ben en mijn moeder op 15 jarige leeftijd moest missen. Niet alleen daarom wil ik meer aandacht voor dit boek, maar ook om andere mensen te alarmeren hoe fout het kan gaan en dat je altijd naar jezelf en dus naar je eigen gevoel moet luisteren.

Een waargebeurd verhaal in dagboek vorm. De vrouw, Denise de Hoop, is het petekind van mijn schoonmoeder, de nicht van mijn man, en daarom is het ook een heel persoonlijk boek. Wij wisten al dat ze het de laatste jaren heel zwaar had, maar door dit boek weten we precies wat ze heeft moeten doorstaan. Het boek maakt duidelijk hoe je door de medische mallemolen wordt gehaald voor erkenning van je ziekte. Het zal een herkenningspunt zijn voor vele die aan ME lijden.