In Search Of The Lost Chord

Deze plaat in 68 gekocht louter en alleen vanwege de fantastische hoes, die voor een tripper duidelijk vorm gaf aan wat je voelde als je LSD geslikt had. Voordat ik de plaat opzette eerst een trip geslikt en bij de eerste woorden gelijk voorgoed verkocht want die sloegen inderdaad op wat je ervaart als je trip gaat werken. Vooral het gillende begin van het eerste nummer werkte op mijn geest als een zweep op een tol en daarna volgde alleen maar nog meer opwindende nummers. De muziek zelf was al waanzinnig genoeg, maar vooral de teksten gaven elke keer weer de zekerheid dat het over trippen ging. God zij dank wisten de platenbonzen destijds van toeten nog blazen wat dat betreft, want ik denk dat ze een paar jaar later absoluut niet meer door de censuur heengekomen waren. Geweldige nog nooit eerder gehoorde geluidseffecten als krakend dichtslaande deuren en van links naar rechts en weer terug tollend gepiep dreven mijn geest naar de allerhoogste toppen van high zijn.

Uiteindelijk dreef mijn smaak me naar andere muziek, maar nu ik deze CD gekocht heb, is de oorspronkelijke waardering er van weer helemaal terug, ook al gebruik ik allang geen geestverruimende middelen meer.

Heel jammer alleen dat er na het schitterende laatste nummer nog zoveel bonustracks aan toegevoegd zijn, want die voegen niets toe en doen alleen maar afbreuk aan het origineel. Gelukkig is er nu afstandsbediening zodat ik niet naar het apparaat hoef te hollen om op stop te drukken voordat die rommel mijn oren bereikt.

Na het succes van "Days of Future Past" met de orkestrale impact van een symfonie-orkest was het de vraag of the Moody Blues als symfonische rock band een vergelijkbare indruk konden maken helemaal vanuit eigen kunnen op hun tweede album. Daar zijn ze wonderwel in geslaagd. In Search of the lost Chord is misschien wel afwisselender nog, met hier en daar psychedelische trekjes, gedichten van Graeme Edge(in latere albums mis ik dit een beetje),speelse stukken, sensitieve delen, meer epische nummers etc. En toch lijkt het album een geheel. Opvallend zijn het sitarspel van Justin Hayward en het mellotrongebruik van Mike Pinder (dat ook in Nederland navolging vond). In Search of the lost Chord is het tweede album en een van de betere uit de succesreeks van 7 uit die jaren (al kunnen nostalgiegevoelens meegespeeld hebben bij dit oordeel, maar waarom ook niet). Opvallend nog is nog de bonustrack "A Simple Game", de cover van the Four Tops" werd een grote hit.

Een van de zeven klassieke Moody Blues albums uit de periode 1967-1972. Het zou van mij vijf sterren krijgen, ware het niet dat ik de remastering niet onverdeeld gunstig vindt uitgevallen. Bij een aantal nummers is teveel de instrumentatie naar achteren gedrukt en de zang naar voren gehaald. Vooral "Ride my see-saw" en mijn absolute favoriet "Legend of a mind" lijden hier onder. Bij dit laatste nummer zit de kenmerkende mellotron nu ver weg en dat is in de context van de kosmische tekst van dit nummer echt een blunder. Een ster minder waardering hierom.