Laced/Unlaced

Geen gezang op deze CD, maar dat maakt dit album zeker niet minder waard. Op Laced (CD1) is goed te horen dat Emilie een klassiek geschoolde violiste is, want haar vaardigheden zijn bewonderenswaardig. Met 6 stukken die zijn geschreven door de bekende componisten Corelli, Ortiz, Bach en Leclair en nog eens 3 door haar gecomponeerde nummers, allen slechts begeleid door een luit, klavecimbel en een barokcello, is de eerste CD als chocola voor je oren. Alle nummers worden vlekkeloos neergezet.
Unlaced (CD2) slaat echter een totaal andere richting in. De akoestische viool wordt vervangen door een electrische, en van rustige kamermuziek is geen sprake meer. De met industriële beats en klavecimbel-overladen achtergrondmuziek geeft het geheel een stuk meer power, en het vioolspel sleept je mee door de wereld van 19e-eeuwse gekkenhuizen, bloedzuigers en gestoorde dokters. Dit is de "Victoriandustrial"-muziek die de fans zullen herkennen.
Er is niet te zeggen welke CD nou beter is, daar zijn ze te verschillend voor. En toch horen ze bij elkaar. Emilie heeft zelf uitgelegd dat Laced haar verleden vertegenwoordigt en Unlaced haar toekomst. Dus als je zelf de evolutie wilt horen van klassiek wonderkind tot meesteres van de Victoriaanse glamrock móet je dit album gewoon hebben. Het laat je ademloos tot de laatste seconde.