Marie

Het vieze beest, we zullen het noemen zoals mama Julie het noemde, drong binnen in het leven van Marie en haar familie. Het begin van een lijdensweg van 7 maanden. Mama Julie bundelde de goede en minder goede momenten samen in een dagboek.

Het is geen dagboek waarbij je om de 5 tellen moet snotteren. Het is een dagboek dat vreugde (en verdriet) uitstraalt. Tussen de regels door lees je waar het voor mama Julie om draait sinds het vonnis: Geniet van de simpele dingen. Samen cakejes bakken, gewoon tv kijken met chips en limonade, samen tentenkampen bouwen, samen genieten met het gezin.

Ook ik heb af en toe een lach op mijn gezicht getoverd wanneer mama Julie vertelde over het hevig karaktertje van haar dochter, over de vele momenten waar ze de dokters en verpleegsters om haar vinger wond,... Hoe een kind kan omgaan met dat vies beest, is indrukwekkend. Wij, volwassenen, zouden 7 maanden lang depressief in de zetel liggen.

Ik vond het ook indrukwekkend hoe de omgeving van Marie omging met dat vies beest. Wanneer Marie voor de zoveelste keer onder de scanner moest, een onderzoek moest ondergaan, ... toverde mama Julie al haar trucjes boven om de tijd voorbij te laten gaan. Ze bleven positief tot dat ene moment wanneer de dokter zei dat "ze niets meer konden doen". Dan stort je wereld in. Maar mama Julie, papa Paul en zus Axelle vatten de dood heel mooi op: als een sprookje. Marie vloog naar een sprookje waar er geen ziekenhuizen, geen medicijnen, geen dokters,... waren. Ik vind dat een heel mooie gedachte die eigenlijk iedereen moet hebben, dan zou je heel wat minder schrik hebben van dat immense zwarte gat.

Het is een heel mooi boek, zonder depressief over te komen. Marie zal nu voor eens en altijd verder blijven leven in heel wat mensenharten door dit mooie dagboek van mama Julie.

Prachtig boek dat gaat over de gevoelens bij de strijd tegen de kanker van je dochtertje.
Het boek is in een blog-vorm geschreven. De mama van Marie vertelt steeds over de strijd tegen "het vieze beestje", deze strijd heeft zo zijn goede en slechte kanten. Julie beschrijft ook de leuke momenten (bv. het samen kokkerellen met haar dochtertjes) maar ook de minder leuke momenten (bv. hoe ze haar dochter ziet huilen).
Zelf heb ik ook regelmatig een traantje moeten wegpinken, maar ook moeten lachen omwille van de dingen die Julie meemaakte.

Ik heb dit boek in één ruk uitgelezen omdat het zo aangrijpend was. Ik zou het dan ook aan iedereen aanraden om eens te lezen.