Mede namens mijn vrouw

‘Mede namens mijn vrouw’ vertelt het verhaal van de ondergang van Melchior Steenbergen, consul-generaal in Rio, Brazilië. Behalve het perspectief van Melchior, krijgt de lezer de blik van zijn aan ME lijdende vrouw Leandra en die van zijn jonge stagiaire Nikki op de gebeurtenissen. Melchior ziet voor zichzelf, ondanks zijn 59 jaren, nog meerdere grootse carrièrestappen in het verschiet. Hij wordt echter gedwarsboomd door de veranderende mores op het Ministerie van Buitenlandse Zaken waar ‘integriteit’ opeens een issue is waar nieuwe, zeer strikte regels voor gelden. Zich aanvankelijk van geen kwaad bewust, regelt de consul-generaal via een bevriende zakenrelatie een ticket naar Nederland, waardoor hij onbedoeld verstrikt raakt in het net van de nieuwe Haagse morele orde. Terwijl zijn vrouw Leandra in afzondering vecht voor haar genezing en Nikki haar eigen weg gaat, glijdt Melchior in het gat dat hij zelf gegraven heeft. Een sprankelend, humoristisch boek.

meeslepend geschreven verhaal over het wegslijten van de vernislaag van individuele beschaving. Zolang het goed gaat, merk je niet hoe dun die vernislaag is, maar met een beetje tegenwind is die zo verdwenen. Het boek sleept je mee in alle emoties die bij dat slijten spelen, van begrip tot plaatsvervangend schaamte, van medeleven tot humor. Mooi boek, ik heb het in een adem uitgelezen

Prachtige sfeervolle roman met scherpe karakters. Heb het in een adem uitgelezen. Het boek beschrijft de geleidelijke ondergang van een consul in aangrijpende sfeertekeningen. Goed en vlot geschreven.

Mede namens mijn vrouw beschrijft de tragikomische teloorgang van een self-proclaimed gentleman. Aliefka Bijlsma weet de personages haarfijn te beschrijven, waardoor ze echt gaan leven. Het onvermijdelijke noodlot dat de personages tegemoet komt wordt elke pagina weer een beetje duidelijker en daarom kon ik het niet laten liggen.

Het laatste Nederlandse boek dat ik hiervoor las was De Vlucht van Jan de Hartog, dus Aliefka Bijlsma bevindt zich in goed gezelschap.
Je ziet het allemaal aankomen met de onafwendbaarheid van een Griekse tragedie, maar die deden dat niet voor niks zo, dus zie het vooral niet als 'n negatieve opmerking. Die Melchior krijgt precies wat hij verdient; ongetwijfeld ben ik bevooroordeeld. Bij nader inzien, hij heeft nog 'n veel te mooie dood. Zijn laatste paar levensdagen brengt hij door in een luxueus hotel en vlak vóór hij door de meute vertrapt wordt grijpt hij nog een vrouw bij haar bikini-borsten, toegejuicht door dezelfde menigte. Zo gaat het.
Die kokkin is te vies om ook maar één hap van te eten.
Wat de beschrijving van Rio en omgeving betreft werd ik steeds herinnerd aan een boek van Agatha Christie dat speelt in Zuid Afrika, waar ze van de uitgever couleur locale in moest aanbrengen. Dus schrijft ze braaf een paar keer "klippie", "veldt" en "stoep" en vervolgens zoiets als "en nu ter zake"—dat is afgehandeld.
Leandra, partner van Melchior, komt er veel te goed af. Tenslotte is ze met die kerel, om welke onduidelijke reden ook, samengegaan; en als het erop aankomt laat ze hem als een baksteen vallen door te vluchten in een vage ziekte, waar ze als hij eenmaal is opgeruimd van geneest om ongedeerd op AF terug te komen. Bevredigt mijn dramatisch gevoel niet.
De interessantste figuur is Nikki, maar die fungeert uiteindelijk alleen als een Deus ex Machina die bijvoorbeeld Leandra naar haar vlucht-inrichting transporteert. Van háár karakter komen we bitter weinig te weten. Jammer!