Mercure

Geschreven bij Mercure

Vlot verhaal, handig via smartphone te lezen

Het boek “ De spiegel van Mercurius” gaat over een 23-jarige meisje genaamd Hazel. Ze woont helemaal afgezonderd van de buitenwereld op het eiland Mortes-Frontières in een huis zonder ook maar één spiegelend oppervlak samen met haar weldoener, een 77-jarige oude man, welke haar vijf jaar geleden gered heeft van een veldhospitaal nadat haar ouders getroffen werden door een bombardement. De oude man was opslag verliefd op Hazel dat hij een verhaal verzon, dat haar gezicht verminkt werd.
Het boek bevat geen ik-verteller. Het is geschreven door een alwetende verteller. Het boek heeft een goede en een slechte einde. Wat het verhaal dan interessanter maakte.
Een opvallende verhaalwending was Adèle. Zij was de vorige bewoner van het afgebakende huis op het eiland. Het huis was voor haar gebouwd. Zij werd ook gered door de oude man. Haar kwam hetzelfde dan Hazel. Een klein verschil tussen hun was dan dat Adèle niet overtroffen werd door een bombardement, maar door een brand. Hij had Adèle wijsgemaakt dat ze verminkt werd, omdat hij zo verliefd werd en haar niet wou kwijtraken. Jarenlang zat ze altijd en eenzaam thuis, ze werd verplicht van altijd binnen te blijven. Het seksuele misbruik van de oude man, kon ze niet meer aan en pleegde ze zelfmoord. Ze sprong in de zee en kwam met de verdrinkingsdood aan haar eind. De kapitein, de oude man, dacht dat Hazel de betere versie, een reïncarnatie, was van Adèle. Hazel was nog mooier dan Adèle.
Nog een belangrijke, opvallende verhaalwending was de verpleegster, Françoise. Zij werd geroepen door de oude man om Hazel te genezen en te verzorgen. Hazel had de verpleegster heel graag en ze werden goede vriendinnen.
“Wat ik nodig heb is een vriendin. Dat weet u best. (blz. 56)”
Hazel wou haar absoluut niet kwijt, want na al die jaren alleen zijn had ze nu terug iemand om er mee te praten. Na een paar keer komen naar het eiland, had ze al door dat er iets mis was in het huis. Ze kwam erachter dat de oude man Hazel beliegt en haar verkracht.
Twee gebeurtenissen hebben me geraakt. Een van de gebeurtenissen was toen de verpleegster van haar kamer ontsnapte en bij Hazel geraakte. Eerst en vooral moet je echt durven om van je kamer te ontsnappen, ze was een dappere vrouw. Eenmaal ze bij Hazel was vertelde ze alles. Ze vertelde dat de kapitein 5 jaar lang tegen haar loog. Ze zei dat ze niet verminkt was, maar dat ze beeldschoon was. Tuurlijk was het heel moeilijk voor Hazel om dit allemaal te geloven. Maar toch overtuigde de verpleegster haar om in een spiegel van de kapitein te kijken.
In het review van ‘CheyenneG’ las ik dat zij ook geraakt werd door deze gebeurtenis. Ik ben helemaal met haar mee eens. Het gebeurtenis waarin de verpleegster wou ontsnappen en bij Hazel wou geraken, is een moeilijke situatie. Om dit te kunnen doen moet je echt dapper zijn. De vepleegster was dus zo dapper dat ze het durfde.
“Françoise pakte het meisje bij haar schouders en gaf haar een zetje, zodat ze bruusk voor de psyché belandde. De pupil kwam els een satelliet in het gravitatieveld van de spiegel terecht en werd er onweerstaanbaar door aangetrokken: ze had haar spiegelbeeld teruggevonden. (blz. 125)”
Hazel kon haar ogen niet geloven. Ik zou niet weten wat ze toen allemaal voelde. Een ander gebeurtenis was toen de kapitein het wapen in zijn handen had. Hij vertelde hoe verliefd ze op Hazel was en hoeveel ze van haar hield. Ondanks alles wat de kapitein met Hazel heeft gedaan, had ze toch medelijden met hem. Ze hield van hem en ze zou altijd blijven houden. Want hij was degene die hem veel liefde gaf en dankzij zijn liefde was ze zo mooi dacht ze. En nadien pleeg de kapitein zelfmoord. Deze twee gebeurtenissen raakten me diep van binnen.
Ik raad dit boek zeker aan. Het is een redelijk spannende boek en het is vlot leesbaar. Een saaie boek is het zeker niet.

Omer Loncours woont samen met zijn pleegdochter Hazel op een onbewoond eiland. Ze wonen in een huis zonder ook maar één spiegelend oppervlak. De ramen zitten zo hoog dat je er niet kunt door kijken. Op een dag wordt Hazel ziek en er moet een verpleegster komen. Zij stelt zich vragen over het rare huis en komt een verschrikkelijk geheim op het spoor. Het boek heeft twee einden. De schrijfster kon niet kiezen welk einde het beste was en besloot beide te publiceren. Zo kan de lezer zelf kiezen welk einde hij het beste vindt.

Hazel is een jonge vrouw van 23 jaar. Op haar 18de werd ze het slachtoffer van een bombardement, waarbij haar ouders om het leven kwamen. Loncours heeft zich toen over haar ontfermt. Deze oude man maakte haar wijs dat haar gezicht volledig verminkt werd. Daarom is er ook nergens een spiegelend oppervlak, zodat ze niet met haarzelf geconfronteerd kan worden. Langs de ene kant heeft Hazel genegenheid, respect en bewondering voor hem omdat hij van haar houdt ondanks haar verminkte gezicht. Langs de andere kant veracht ze hem omdat hij met haar vrijt terwijl hij haar grootvader zou kunnen zijn. Hazel klapt volledig toe in het bijzijn van Loncours. Als de verpleegster op bezoek komt, krijgt ze eindelijk het gezelschap waar ze al zo lang van droomde. De evolutie van Hazel is hierbij duidelijk: van een ongelukkig eenzaam meisje verandert ze in een gelukkige levenslustige vrouw. Uiteindelijk blijkt dat ze helemaal niet verminkt is, maar dat Loncours dat verzonnen heeft om haar op het eiland te houden.

Omer Loncours is een oude kapitein van 77 jaar. Hij houdt Hazel gevangen en gebruikt haar voor zijn eigen pleziertjes. Hij liegt tegen haar, zodat ze bij hem blijft. Iedereen die op het eiland komt, wordt gefouilleerd. Hij vertrouwt niemand en is bang dat Hazel ooit de waarheid te weten zal komen. Loncours is dus eigenlijk een oude perverse man.

Françoise is de verpleegster die door Loncours opgeroepen wordt om Hazel te verzorgen. Door haar nieuwsgierigheid komt ze te weten dat Loncours Hazel beliegt en dat hij met haar slaapt. Ze wil het meisje redden en daar slaagt ze ook in door haar gezond verstand te gebruiken. Ze denkt zeer rechtlijnig en daardoor begrijpt ze dikwijls de gevoelens van Hazel en Loncours niet.

Wat ik wel opvallend vind aan het verhaal is dat de verpleegster elke dag een thermometer breekt om met het kwik een spiegelend oppervlak te maken. Ik vind dat verrassend en heel goed gevonden. Omer ontdekt het echter en sluit haar op.
Op het einde kan Françoise ontsnappen door een heel hoge stapel boeken te maken zodat ze door het raam naar buiten kan klimmen. Ik vind dat wel heel origineel.

Dan heb je ook nog Adèle. Loncours heeft met haar juist hetzelfde gedaan als met Hazel. Hij heeft Adèle gered uit een brand en haar wijsgemaakt dat ze verminkt was. Voor haar heeft Loncours dat huis gebouwd. Adèle kon haar leven in het huis niet meer aan en pleegde zelfmoord. Loncours gelooft dat Hazel een reïncarnatie, een beter versie, is van Adèle. Zoals in de review van CheyenneG vind ik dit ook heel opvallend en speciaal.

Ondanks alles wat Loncours met Hazel heeft gedaan (opgesloten, verkracht), blijft zij toch van hem houden. Hij gaf haar namelijk veel liefde. Hazel is ervan overtuigd dat ze mooier is geworden door de liefde van Loncours. Dat heeft mij eigenlijk wel geraakt.

Het verhaal is eigenlijk een beetje een modern sprookje. Een lelijk verminkt meisje zit opgesloten op een eiland met een oude perverse man. Door de verminking durft ze zich niet aan de buitenwereld tonen. Dan komt de redding: Françoise kan Hazel overtuigen van haar schoonheid. In het eerste einde verlaten ze samen het eiland en trekken naar New York waar ze nog lang en gelukkig leefden.

Ik raad dit boek zeker aan. Het is een spannend en tof verhaal. Doordat het geen dik boek is, is het afwisselend en wordt het niet saai of langdradig. Zeker lezen dus!