Ongehoord honderd miniaturen over muziek

Serieuze en speelse gedachten over muziek – over haar scheppers, haar beoefenaars en haar verschijningsvormen, met op de achtergrond steeds die ene vraag: hoe kan het toch dat muziek meer is dan een prettig hapje geluid, dat zij ons, ondanks leed en narigheid, kan verzoenen met het bestaan, ja, soms geluksgevoel geeft? Een rijke waaier aan thema’s wordt hier ontvouwen. Hoofdmoot vormen talrijke onorthodoxe beelden van componisten zelf, en bovenal van hun muziek, vanaf de middeleeuwse Hildegard von Bingen (‘vergeet alle Bachs, Beethovens en Beatles’) tot in onze eigen tijd: Scarlatti (‘wijsjes van de ezeldrijver’); Purcell (‘ongure lachsalvo’s’); Händel (‘als je die welgedane kop ziet’) ; Haydn (‘wat verbeeldt hij zich wel?’); Mozart (‘zijn neiging naar het zware’); Schubert (‘kom op, man!’); Schumann (‘gevoelens van onvervulbaarheid’); Fauré (‘fijne parfums, ruisende stoffen’); Ravel (‘onverwachte voltreffer’); Bartók (‘was dat muziek, zo cru?’) tot aan Hindemith (‘treurmuziek binnen zes uur’) en componisten van onze eigen tijd (‘dat geeft nieuwe moed’). Maar ook gaat het over de improvisaties van de pianostemmer, over vierduizend streekoefeningen, over de gebaren van musici en dirigenten, over ‘het laatste liedje’, over tweehonderdzesenvijftig amateurorkesten, over het ambacht dat muziek maken is – en over veel en veel meer. Deze honderd erudiete, persoonlijke mini-essays getuigen van de inspiratie en de vreugde die muziek luisteren of beoefenen ons geeft.