Poging Tot Moord In De Dominicaanse Republiek

Ooit ben ik gestopt met roken. Om me af te leiden van de afkickverschijnselen ging ik tien dagen vasten. Ik heb geen seconde aan sigaretten gedacht.

De schrijver vertrok met een depressie naar de Dominicaanse Republiek. Vrijwel onvoorbereid stond hij met zijn nieuwe Italiaanse stappers ineens midden in de sloppen van een van de armste landen ter wereld.

Op bladzijde 28 schrijft hij: "Ze vraagt of ik toerist ben. Ik antwoord nee. Ze vraagt of ik hier voor zaken ben en ik antwoord weer nee. 'Ik ben hier om te herstellen', zeg ik. Ze voelt het meteen aan. Het gaat om een depressie. Ze vindt het een ernstige zaak."

Vrijwel het hele boek is een aaneenschakeling van ervaringen met zeer arme mensen die proberen om een graantje mee te pikken van de rijkdom van deze westerling met z'n nieuwe schoenen. Na een aantal bladzijden vroeg ik mij steeds meer af waarom de schrijver zich inliet met de lokale motortaxichauffeur, een kokkin, een masseuse en figuren van allerlei pluimage die alleen maar bezig waren om te overleven. Een mens met gezond verstand weet meteen dat je geen schijn van kans hebt op een gelijkwaardig contact met deze mensen. Niet zolang ze zich in de onderste regionen van de piramide van Maslow bevinden.
Na een paar hoofdstukken begon het me te dagen dat deze schrijver serieus bezig was om zich in deze poel van ellende permanent te vestigen. Dat verklaarde zijn ijdele pogingen om sociale contacten te leggen met de lokale bevolking. Geen idee of deze schrijver werkelijk depressief was (hij legt wel erg veel activiteit aan de dag voor iemand met een depressie), maar hij had in ieder geval wel een totale verstandsverbijstering. Met dit boek bewijst hij dat hij daar helemaal van is genezen.

Ik heb dit boek met een mengeling van ongeloof en verbazing gelezen. De schrijver wilde herstellen en dat is gelukt. De manier waarop is de meest wonderlijke die ik ooit gehoord heb.

De tekst hapt lekker weg en er worden tal van onderwerpen aangesneden die niet speciaal over de Dominicaanse Republiek gaan. Zo passeren ook onderwerpen als ritueel misbruik en de betrokkenheid van inlichtendiensten in de internationale drugshandel de revue.

Meeslepend verhaal van man die emigreert naar de Dominicaanse Republiek. Een boek van het leven in de DR en wat jou ook kan overkomen. 'Het kan verkeren'. Naast de makkelijk te lezen en spannende verhaallijn is er zinnige informatie over de diepe achtergronden van de cultuur in de DR. Een must om te lezen wanneer je besluit om naar de DR te gaan !

Goed en prettig leesbaar boek. Af en toe op het randje qua opmerkingen maar dat kan het boek wel hebben. Kostelijke leesvoer met niet al te ingewikkelde zinnen en verhaallijnen. Informatief uitstapje naar niet alledaagse dingen is ook te behapstukken.

Diegenen die dit boek willen kopen om meer te lezen over de Dominicaanse republiek en de cultuur van het land zullen in dit boek niet aan hun trekken komen.
De schrijver vertelt in 170 bladzijden over zijn ervaringen in de Dominicaanse republiek en vooral over zijn ervaringen met lokale vrouwen. Tijdens zijn verblijf ontsnapt de schrijver vrijwel niet aan de onderste twee lagen van de piramide van Maslow. Seks en eten zijn absoluut hoofdthema's in het boek. Zijn fetisj voor grote derrières komt tot vervelens toe terug in het boek en verder worden de vrouwen eigenlijk nauwelijks beschreven. De schrijver lijkt verder niet tot enige emotionele binding in staat want zodra een van de dames teveel plaats in zijn leven inneemt is de relatie snel voorbij. De schrijver wil zij n lusten botvieren en het liefste zou hij ook de rest van zijn leven ook gewoon lekker niets doen.
De schrijver wil vooral geen lastige mensen om hem heen. Als blijkt dat hij tegen het einde ook totaal geen relatie met zijn familie meer blijkt te hebben klinkt dat eigenlijk ook vrij logisch. Als zijn huis schoon is, het internet werkt en de mensen hem met rust laten, lijkt zijn leven perfect. Hij wil eigenlijk ook helemaal geen familie, geen vrouw die veel plaats inneemt in zijn leven of vrienden die aandacht willen. Hij wil vooral zijn primaire behoeften bevredigen en wel direct. Het advies van een van de dames in het boek aan de schrijver om "gewoon een hoer te nemen" lijkt mij ook het beste advies dat men de schrijver kan geven. Misschien is Thailand een goede volgende bestemming.