Push!

Zodra critici/recensenten muziek afkomstig uit Volendam niet kunnen plaatsen/waarderen dan wordt vaak alles in het hokje Palingsound weggestopt. In dit geval m.i. volkomen misplaatst maar daar kom ik zo op terug. De term Palingsound werd ooit bedacht door de legendarische discjockey Willem van Kooten (alias Joost den Draaijer) die, nadat hij voor de zoveelste keer getrakteerd was op een pondje paling om vooral de nieuwste single van The Cats te draaien, deze term spontaan in de ether losliet. Natuurlijk zich niet bewust dat dit een eigen leven ging leiden. Op zich niets om je voor te schamen; het is per slot van rekening niet niks- een eigen sound! Maar nu terug naar Blue Velvet. Deze enthousiaste muziekmakers verdienen een eerlijke kans. Op de bühne hebben ze bewezen hun mannetje te kunnen staan en hebben hiermee inmiddels een drietal serieuze Nederlandse onderscheidingen in de wacht gesleept. Over de kwaliteit van de CD moet u zelf maar uw oor te luisteren leggen. Maar om dit op voorhand af te doen als Engelstalige 3JS-palingsoundpop (llees artikel Peter Meijenberg uit NuNL) gaat mij toch echt iets te ver.
Oordeelt u zelf!

Geweldige cd met geweldige nummers. Lekkere muziek en heerlijke stemmen. De nummers blijven goed hangen en verveelt niet. Zelfs niet als je hem meerdere malen achter elkaar luistert!

Het stempel Volendam is moeilijk te omzeilen, maar onmogelijk is het niet. Engelstalige muziek zou sowieso al vernieuwend en verrassend kunnen blijken en the Cats hebben ooit bewezen dat Engelse kwaliteitsmuziek wel degelijk van Volendamse bodem kan komen. Blue Velvet laat helaas echter zien hoe makkelijk het is de vooroordelen rondom de palingsound te bevestigen. Ik ken de band al lang (van mijn jeugd in Volendam) en ooit waren ze een veelbelovende, jonge rockband die goed covers speelde. Na 5 jaar werken is het album Push! het uiteindelijke debuut. Het resultaat is een uitzonderlijk glad popalbum met voorspelbare structuren en ondermaatse teksten. Vertaald kunnen de nummers zo op Nick & Simon en 3J's albums.
We hebben het hier over slechte coupletten gevolgd door draconische standaardrefreinen die als een zoemende strontmug door je hersenpan blijven ratelen. Op zich ook wel weer een prestatie. De tekstuele subtiliteit verandert hier weinig aan, deze ligt zacht gezegd rond het nulpunt. Tijdens m'n eerste luisterbeurten heb ik mezelf zelfs afgevraagd of ik niet stiekem naar een boyband aan het luisteren was.
Het tragische is dat ik een oude versie van het titelnummer Push ken en deze was, zonder gezeik, supergoed. Voor het debuutalbum hebben ze dit nummer herzien tot een mislukte discoplaat met een van de slechtste gitaarsolo's sinds BZN. Over de productie van meneer Krabman ben ik dus ook niet te spreken. Wat voor album hadden de jongens voor ogen? Er zitten een paar levensgrote, typisch Nederlandse, vauten in de productie en alle nummers hebben dezelfde klank, dezelfde rol voor hetzelfde instrument en dezelfde oervervelende lifts en bruggen. Hoe kan je dit alles de deur uit sturen?
Op de hoes staat het album tussen de nieuwe releases van afgelopen jaar (februari schat ik) en ik raad Blue Velvet aan eens naar deze albums te luisteren. Dan ontdekken ze misschien dat subtiliteit, nuances, afwisseling en een visie een vereiste zijn voor een goed album.
Alles bij elkaar moet ik heel eerlijk zijn, ik had veel verwacht van deze ooit zo veelbelovende band, maar dit album is een van de meest teleurstellende dingen die ik sinds lange tijd heb gehoord. Dit is geen rock, dit is Nick & Simon die Engels zingen. Ergens is er blijkbaar een keuze gemaakt voor commercie en deze keuze brengt ons gelijk terug naar waar de jongens vandaan komen.