Retourtje Afrika novelle

Als de vader nog één keer het land wil zien dat hij in de loop der jaren, diep in zijn hart, heeft bewaard als zijn tweede vaderland, stelt hij zijn kinderen voor met hem mee te gaan. Maar het land is niet meer wat het was. Een Japans restaurant en een pinautomaat zijn er even gewoon als in Parijs of Milaan. En het maakt weinig indruk op de kinderen. Alleen de aanwezigheid van een pooltafel doet Thijs opveren en, als verwende Hollandse puber, is Sanne in alle staten, wanneer zij genoegen moet nemen met een staplaats in de bus.
Naarmate de reis vordert, nemen de wederzijdse irritaties toe. De ene na de andere, door de vader bedachte, attractie valt in het water en als een roekeloze actie van Sanne amper goed is afgelopen, geeft de vader het op. Deze reis was een verkeerde beslissing. De rit uitzitten, meer kan hij niet doen.
Theo Ruyter is een vroege babyboomer, die na zijn studie de dienstplicht wilde omzeilen en zijn geluk zocht in Afrika. Zijn laatste publicaties in boekvorm zijn Requiem voor de Hulp (2005) en De koe lacht niet meer (2009).
Ik hoor de kikkers niet meer! Toen ik gisteren de vensters van de kamer naar de tuin opende, klonk hun gebrul me als een juichend welkom in de oren. Dit in tegenstelling tot de omvangrijke non van de receptie in haar verschoten witte pij, die de indruk had gewekt dat het haar volkomen koud liet of we hier onze intrek namen of niet. De schemering moest nog vallen, maar ik zag er geen een bewegen. Net als die allereerste keer, toen ik in het donker - met onvaste tred en bang voor alles - de directe omgeving van mijn debuuthotel in Dar es Salaam verkende.