Rod Stewart / de autobiografie de autobiografie

Britse zanger met een stem als schuurpapier. De in Londen
geboren maar lange tijd in Schotland woonachtige Rod Stewart maakt op zijn eerste single Good
Morning Little Schoolgirl, (met John Paul Jones op bas; zie Led Zeppelin) al gebruik van zijn latere
frasering. Maar pas naderhand zal hij zijn unieke, sterk door Sam Cooke beïnvloede,
'schuurpapieren' stemgeluid ontwikkelen. Het begin van Stewarts lange loopbaan loopt via de aan
Long John Baldry gelieerde r&b-band The Hoochie Coochie Men ('64) en Steampacket,
een soort r&b-revue waarin naast Baldrey, ook Brian Auger en Julie Driscoll opereren. In
maart '66 sluit Stewart zich aan bij Shotgun Express, waarin onder meer Peter Green, Mick
Fleetwood en Peter Bardens spelen. Stewart vertrekt al weer snel na het opnemen van de single I
Could Feel The Whole World Turn Around. Voordat Stewart in '67 van Jeff Beck het aanbod krijgt in
zijn band te komen zingen, neemt Stewart nog een aantal singles op en werkt hij (anoniem) als
sessiezanger. Eén van de mooiste nummers uit die periode is de single die hij opneemt met de
Australische groep Python Lee Jackson, In A Broken Dream. Wanneer hij in augustus '69 The Jeff
Beck Group verlaat, tekent hij een solocontract bij Mercury en nodigt Ron Wood (voorheen samen
met Stewart bij Jeff Beck) hem uit om een keer een sessie bij te wonen van The Faces, de
voortzetting van de succesvolle Londense modgroep The Small Faces (grootste hits: All Or Nothing,
Itchycoo Park, Tin Soldier en Lazy Sunday) zonder vocalist Steve Marriott. Stewart is niet bijster
enthousiast over de muziek van de band, maar vindt in Kenny Jones, Ian MacLagan, Ronnie Lane
en Wood al snel een paar uitstekende drinkebroers. Hij besluit daarom alsnog de groep te komen
versterken, terwijl zijn voorganger Marriott de rockband Humble Pie opstart. En zo ontstaat de
merkwaardige situatie waarin Stewart naast zijn solocarrière een actief groepslid is van The Faces.
Zijn eerste solo-platen An Old Raincoat Won'T Ever Let You Down en Gasoline Alley worden door
de popkritiek juichend ontvangen. Stewart manifesteert zich als een gevoelig vertolker van veelal
akoestische, folkachtige songs, al komen er ook uitstekende rocknummers op voor. Hoewel
Stewarts populariteit op dat moment in de Verenigde Staten groeiende is, breekt hij, noch The
Faces echt commercieel door. Every Picture Tells A Story brengt daarin verandering; de van deze
plaat getrokken single Maggie May/Reason To Believe wordt een grote hit. Het uitstekende Every
Picture Tells A Story laat overigens minder ballads horen en meer rock. Never A Dull Moment trekt
die lijn door en levert de single You Wear It Well op. Ondertussen hebben ook The Faces hits met
Stay With Me, I Know I'm Losing You en Cindy Incidentally. Het teleurstellende Smiler toont aan
dat Stewart in een creatieve impasse zit. Stewart is op de hoes van deze elpee gefotografeerd als
een goed geklede superster en houdt zich ook buiten de muziek steeds meer in showbusiness-
kringen op. Zijn fans van het eerste uur zijn daar niet blij mee. Atlantic Crossing toont een
herboren Stewart, zij het dat de sound van zijn muziek wat gladder en commerciëler is geworden.
Met Sailing heeft Stewart na vier jaar weer een hit van formaat. Zijn populariteit stijgt wederom
tot grote hoogte, vooral als hij door zijn verbintenis met filmster Britt Eklund een ideaal object voor
de roddelpers is geworden. Aan het eind van '75 gaan Stewart en The Faces uit elkaar. Stewarts
solocarrière verloopt dan inmiddels zeer voorspoedig. In '76 levert het niet geheel bevredigende A
Night On The Town twee hitsingles op, Tonight's The Night en The Killing Of Georgie. In de herfst
van '76 verrast Stewart velen als hij in de Amsterdamse Jaap Edenhal een zeer opwindend concert
verzorgt met zijn nieuwe begeleidingsgroep, waarin onder meer Carmine Appice (drums) en Jim
Cregan (gitaar) spelen. De uitstekende indruk die hij in Nederland achterlaat, wordt het jaar
daarop bevestigd met het zeer stevige rechttoe rechtaan-album Footloose And Fancy Free.
Intussen zijn Stewart en Eklund van elkaar gescheiden. In '78 verschijnt Blondes Have More Fun
inclusief wereldhit Da Ya Think I'm Sexy?. Stewart is populairder dan ooit. In '79 trouwt hij met de
ex-vrouw van acteur George Hamilton, Alana Collins; een huwelijk dat ook niet lang stand houdt.
Hoewel geen wereldplaten, tellen Foolish Behaviour en Tonight I'M Yours met Passion, My Girl,
Tonight I'm Yours en Young Turks voldoende hitsingles om het gemis aan nieuwe ideeën
professioneel te maskeren. In '82 verschijnt het ongeretoucheerde live-document Absolutely
Live. Tijdens de daarop volgende toer komt het teleurstellende Body Wishes uit, een plaat vol met
niemendalletjes. Het wisselvallige Camouflage kent enkele vlammende gastbijdragen van Jeff
Beck, maar het door Bob Ezrin geproduceerde Every Beat Of My Heart stemt tevreden. De als
vanouds op kant één verzamelde rockers stralen van ongedwongen spelplezier, terwijl de door
ballads gedomineerde keerzijde het karakter van een stemmige mini-songcyclus draagt. Het
titelnummer, dat qua sfeer en arrangement een beetje aan Sailing doet denken, brengt Stewart
terug in de Top 10. Out Of Order continueert de opgaande lijn en bevat Rods hardste funk in in
jaren. Rod's duet met Ronald Isley (Isley Brothers, zie Soul), Crazy About Her, wordt een grote hit.
Nadat Rod in '90 voor de derde keer in het huwelijk treedt, ditmaal met het 21-jarige fotomodel
Rachel Hunter, staan energie en spelplezier wederom centraal op Vagabond Heart. Tijdens de
ondersteunende toer komt het bericht dat Steve Marriott op 20 april '91 bij een brand tragisch om
het leven is gekomen. Na de tournee kampt Rod Stewart geruime tijd met ernstige
stemproblemen. Eenmaal hersteld is hij zeer productief. Unplugged... And Seated haakt handig in
op de, door Mtv in gang gezette trend van (semi-) akoestische opnames in een ongedwongen
sfeer en voor een klein publiek. Begeleid door ex-Faces maatje Ronnie Wood, presenteert een
gedreven Rod Stewart op dynamische wijze vijftien klassiekers uit zijn indrukwekkende oeuvre.
Op Oudejaarsavond '94 geeft hij op het strand van Copacabana een gratis concert voor naar
schatting 3,5 miljoen bezoekers, goed voor een vermelding in het Guinness Book Of Records (het
vorige record stond op naam van Paul McCartney, ook in Rio de Janeiro, met 3,3 miljoen mensen).
Op A Spanner In The Works, laat Rod gladde ballads en rockers horen. Tijdens de daaropvolgende
tournee brengt hij, begeleid door 34 muzikanten, voornamelijk greatest hits in een niet geheel
uitverkocht Ahoy. De dubbel-CD If We Fall In Love Tonight compileert liefdesliedjes: deels
nummers uit zijn eigen oeuvre en deels klassieke zwijmelsongs van collega-zangers als Van
Morrison en Leo Sayer. Op het professionele, maar niet indrukwekkende When We Were The
New Boys covert een op Britse songschrijvers focussende Stewart onder meer werk van Oasis,
Primal Scream en Skunk Anansie. In januari '99 laat Stewart zich van Rachel Hunter scheiden en
gaat hij wederom op tournee door Europa en de Verenigde Staten. In mei wordt hij in Londen
tijdens de uitreiking van de Ivor Novello Awards geëerd met een Lifetime Achievement Award.De
dubbel-CD Storyteller laat zien dat Stewart in de jaren zestig een grillige carrière heeft, die hem alle
muzikale kanten opstuurt. Na zijn modieuze uitstapje naar Britpop When We Were The New Boys,
stort opportunist Stewart zich in '01 met het poenerige Human op de R&B. Met Human
wil hij laten zien dat hij met de tijd meegaat. De eeuwige playboy schrijft inmiddels geen eigen
werk meer, maar maakt gebruik van de talenten van Rick Nowels (Madonna, Dido), Gregg
Alexander (New Radicals), Macy Gray, Helicopter Girl en K-Gee (All Saints), Mark Knopfler en Slash.
Een groot verkoopsucces is het gelikte en artistiek matige Human voor een artiest die wereldwijd
inmiddels ongeveer honderd miljoen albums heeft verkocht bepaald niet. Sterker: de plaat flopt
genadeloos. De Haagse band Billy The Kid covert in maart '00 werk van Stewart voor een
sigarettenmerktoertje. In de zomer van '01 begint Stewart, hersteld van een aandoening aan zijn
keel, zelf weer aan een veertig optredens omvattende Amerikaanse tournee. Stewart behoort in
'02 tot de happy few die op het gouden jubileumfeest van de Engelse koningin Elisabeth Ii spelen.
Behalve verzamelalbums The Story So Far: The Very Best Of Rod Stewart en Reason To Believe:
The Complete Mercury Studio Recordings verschijnt dat jaar ook een reguliere cd van Stewart in de
vorm van It Had To Be You - The Great American Songbook waarop Stewart onder auspiciën van
Clive Davis zich stort op het Amerikaanse erfgoed van onder meer George en Ira Gershwin, niet tot
ieders tevredenheid overigens. Stewart heeft een lucratief gat in de markt ontdekt. Want hij
croont verder op het late uren-album As Time Goes By - The Great American Songbook Vol. 2,
waarop hij vocale assistentie krijgt van Alessandro Safina, Cher en Queen Latifah. Ditmaal vertolkt
hij werk van de Gershwins, Lorenz Hart & Richard Rodgers en Duke Ellington. Van het
zelfde laken een nostalgisch pak: Stardust - The Great American Songbook Vol. 3 dat composities
van Hart & Rodgers en Hammerstein laat herleven. Tezamen is het trio The Great
American Songbook goed 13 miljoen verkochte albums. Oude tijden komen ook terug door
toedoen van de onder lovende kritieken bedolven Five Guys Walk Into A Bar. Deze 4CD-box geeft
aan de hand van studio- en hotelkameropnamen, BBC-sessies en covers een goed overzicht van
het werk van een van de meest relevante Britse bands, de Faces. Ian McLagan is de samensteller
van deze box. Minder goed nieuws voor Stewart is dat hij een voorschot, gekregen van een aantal
promotors in verband met een Zuid-Amerikaanse tournee, aan hen moet terug betalen, omdat hij
niet aan zijn concertverplichtingen heeft voldaan. Zo oordeelt een rechtbank in Los Angeles.
Bovendien krijgt Stewart een boete van 1.6 miljoen dollar aan zijn broek. In '05 introduceert
Stewart soulzanger Percy Sledge in de Hall Of Fame in Cleveland. Zelf krijgt de Schot een Grammy
Award, zijn eerste, voor Stardust - The Great American Songbook Vol. 3. In de zomer van dat jaar is
Stewart op tournee in Europa. Hij doet op 30 mei Ahoy' Rotterdam aan.

Bron: OOR
Popencyclopedie