Sluitend Bewijs

Geschreven bij Sluitend bewijs

Ooit heb ik eens geroepen “Wat kan die man goed schrijven!” en dat geldt ook voor deze titel weer.

Jonathan Kellerman is een belezen man en dat is in al zijn boeken te merken. Zijn intelligentie (hij is kinderpsycholoog) en kennis blijken steeds weer uit subtiele woordspelingen en andere opmerkingen. Hij schrijft in een heerlijke taal, niets hotemetoterigs, en is een meester in het beschrijven van mensen en hun omgeving met een ongelofelijk oog voor detail.

De discussies tussen de homofiele rechercheur Milo en de financieel onafhankelijke kinderpsycholoog en heterogene Alex tijdens het onderzoek zijn zoals vanouds weer scherp. De dialogen tussen beiden zijn krachtig, vaak humorvol, regelmatig cynisch of sarcastisch, met allerlei overwegingen waarom die of gene die ze zojuist met een bezoekje hebben vereerd, het gedaan zouden kunnen hebben.
De tussen beiden uitgewisselde bedenksels over diverse mogelijkheden na elk nieuw inzicht in de zaak zijn altijd logisch. Uiteindelijk leiden ze, na eliminatie op grond van andere inzichten, tot de oplossing van de zaak.

Dit is het 24e boek dat ik van Kellerman las. Andere schrijvers beginnen ook vaak met een paar echt goede boeken. Als uitgever en geld op de bank echter een nieuwe titel eisen, de commercie in hun pen is geslagen en de creativiteit blijkbaar is opgedroogd, holt de kwaliteit achteruit. Ik denk dan aan namen als Tom Clancy, Ludlum, en vroeger Desmond Bagley en Alistair Maclean. Bij Kellerman is dat niet het geval, vrijwel al deze boeken zijn van hetzelfde, hoge niveau.

Een sluitend bewijs dus waarom de boeken van Jonathan Kellerman voor mij altijd weer een genot om te lezen zijn.

Schrijfstijl van de auteur is weer goed herkenbaar, boek komt in het begin wat traag op gang, maar toch pakt het direct. Plot is altijd goed.

Vol verwachting ben ik aan het boek begonnen. Ik heb vaker boeken van Jonathan Kellerman gelezen, dus ik wist wat ik kon verwachten...dacht ik.
Na 100 pagina's had ik de naam nog steeds niet gelezen wie er nou betrokken was bij het onderzoek dat rechercheur Moordzaken Milo Sturgis deed. Op de achterflap las ik dat het psycholoog Alex Delaware was. Dat kwam dus helemaal niet in het verhaal voor. Dit maakte het ook lastig om te lezen.
Daarnaast zat er helemaal geen vaart in het boek.
In een half afgebouwde villa in een rijke buurt van Los Angeles stuit een bewaker op de lichamen van een jong stel. Ze liggen verstrengeld in een levenloze omhelzing. Tot zo ver is het een spannend verhaalllijn. Maar dan duurt het wel erg lang voordat er iets gebeurt of voordat er aanwijzingen komen. Ik ben dan ook niet verder gekomen dan pagina 100 of zo. Het kon mijn aandacht niet vasthouden. Helaas.

Komt maar niet opgang .... Had de neiging om 1 blz. Te lezen en er dan 10 over te slaan. Het is een strijd van 2 weken geweest om het uit te lezen.