Robbie Williams Somebody Someday

Grondlegger van de elektrische country &
western, wiens stijl nauw verwant is aan de blues. Afkomstig uit een straatarm gezin uit de
Amerikaanse staat Alabama, moet Hiram na schooltijd op straat schoenen poetsen en apenootjes
verkopen. Hij leert gitaarspelen van een zwarte straatmuzikant en al op veertienjarige leeftijd wint
Hank, zoals hij zichzelf is gaan noemen, met een zelfgeschreven liedje een plaatselijke
talentenjacht. Een jaar later mag hij met zijn groep The Drifting Cowboys voor een regionaal
radiostation spelen. Op aandrang van zijn echtgenote trekt hij in '46 naar Nashville, waar hij een
auditie geeft voor muziekuitgever Fred Rose, die hem onmiddellijk onder zijn hoede neemt. Als
Williams in '49 met Lovesick Blues zijn eerste grote hit scoort, wordt hem aangeboden op te
treden in de Grand Ole Opry. Vervolgens levert hij onder bezielende leiding van Rose een
imponerende reeks klassieke singles af, waaronder Lovesick Blues, Lost Highway, Why Don't You
Love Me, Cold Cold Heart, Hey Good Lookin', Honky Tonk Blues, Jambalaya, Your Cheatin' Heart,
Take These Chains From My Heart en het profetische I'll Never Get Out Of This World Alive.
Allemaal zijn ze terug te vinden op The Original Singles Collection... Plus, een essentiële box met
drie CD's, voorzien van een uitstekend gedocumenteerd boekwerkje. Het gigantische succes gaat
evenwel niet zonder Williams' opvallende drankgebruik. Nog voordat hij doorbreekt, staat hij al als
alcoholist bekend. Daarnaast slikt hij vanwege permanente rugklachten in toenemende mate
allerlei pillen, reden waarom hij er allengs als een geest begint uit te zien. De leiding van de Opry
besluit hem niet langer in de show te laten optreden. Nadat zijn toch al wankele huwelijk op de
klippen is gelopen, zoekt hij troost bij een jong meisje met wie hij zelfs in het huwelijk treedt. Zij
slaagt erin hem weer op het toneel te krijgen, zij het aanvankelijk voornamelijk in obscure
gelegenheden. De gevallen ster is echter al te ver heen om een serieuze comeback te maken. In
plaats van een dokter op te zoeken, consulteert hij een kwakzalver, die hem drugs en drank in
overvloed blijft verstrekken. Het wordt zijn dood; op nieuwjaarsdag '53, onderweg naar een
optreden in Canton, Ohio, overlijdt hij op de achterbank van zijn auto aan een fatale combinatie
van whisky en chloraalhydraat. Meer dan twintigduizend mensen bezoeken zijn begrafenis in
Montgomery, onder wie collega's als Roy Acuff, Carl Smith en Ernest Tubb. In het jublieumjaar '98
verschijnt het schitterend vormgegeven en uitmuntend gedocumenteerde The Complete Hank
Williams, een liefst tiendelige box met al zijn studio-opnamen, aangevuld met deels nooit eerder
uitgebrachte demo's en nummers uit optredens voor radio en televisie. Williams' zoon Hank Jr.,
geboren Bocephus (26-5-'49), wordt door zijn moeder gelanceerd als een muzikale replica van zijn
legendarische vader, maar na een mentale inzinking in '74 vindt hij zijn eigen weg als ruige
southern rocker. Diens zoon Hank Williams Iii, geboren Shelton (12-12-'72), blijkt de tweede appel
die niet ver van de boom valt. Actief in punk- en metalbands werpt hij zich vooral op als
reïncarnatie van zijn legendarische grootvader, niet alleen in muzikaal opzicht maar ook qua
roekeloze levensstijl en recalcitrant gedrag. Talent bezit hij zeker, evenals dat geheimzinnige iets,
maar vooralsnog ontbreekt het hem aan de nodige discipline om zich artistiek te ontwikkelen.
Opportunisme is hem evenals zijn vader niet vreemd, getuige het wanstaltelijke Men With Broken
Hearts, waarop de drie Hanks een virtueel trio vormen. De tijd heeft dan inmiddels allang geleerd
dat de invloed van Hank Williams op de country & western van een vergelijkbare
grootte is als de betekenis van Elvis Presley voor de rock & roll. Zijn idee om steelgitaar,
fiddle en elektrische gitaar gecombineerd toe te passen is bepalend voor het genre. Het aantal
vertolkingen van zijn materiaal door anderen blijft in de loop der tijd gestaag groeien. Zo nemen in
de jaren tachtig Elvis Costello, Jason & The Scorchers en The Residents werk van hem
op, terwijl de Engelsman Matt Johnson alias The The zich onderscheidt met Hanky Panky, een
verzameling volstrekt eigenzinnige adaptaties van niet al te voor de hand liggende composities op
de proppen komt. Ondanks de bijdragen van Bob Dylan, Lucinda Williams, Emmylou Harris, Beck en
Ryan Adams doet het prestigieus gebrachte The Ones We Never Knew te weinig eer aan Willams,
die in de wereld van de popmuziek vooral geldt als het prototype van de superster die door een
overgevoeligheid voor het leven tot de totale zelfvernietiging wordt gedreven. Sex &
drugs & rock & roll, maar dan avant-la-lettre.

Bron: OOR
Popencyclopedie