First Men in the Moon

Dat Herbert George Wells (1866-1946) beschikte over een enorme dosis fantasie, bleek wel uit zijn eerdere meesterwerken (The War of the Worlds [1898], The Time Machine [1895], The Invisible Man [1897] etc). Ook in dit boek laat hij zijn rijke fantasie de vrije loop, en beschrijft hij de doldwaze reis van twee mensen (die overigens totaal verschillen in karakter) naar de maan.

Je moet je voorstellen dat dit boek verscheen in 1901, 68 jaar voor de eerste bemande maanlanding. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat de manier van ruimtereizen in dit boek nogal vreemd aanvoelt, want wij weten natuurlijk al lang hoe we de ruimte in kunnen. Maar ja, in de vroege 20e eeuw was dat nog niet mogelijk, en dus bood dat ruimte voor speculaties over hoe dat nou zou moeten.

De maan, die wij kennen als een levenloos, kaal, doods en onbewoonbaar gebied, wordt in dit boek juist gepresenteerd als een wereld (in het boek wordt het zelfs een planeet genoemd) waar wel degelijk (intelligent) leven aanwezig is, met een atmosfeer waar zelfs de mens in kan voortbestaan. Het is dan ook een erg amusant om te lezen hoe de ruimtereizigers omgaan met de situaties op de maan en hoe die verschillen van de aarde. Want dat de maan een aanmerkelijk lager zwaartekrachtveld heeft dan de aarde, was wel bekend en dat wordt dan ook toegepast. Deze hoofdpersonages, die er zelf ook vanuit gaan dat de maan slechts bar, koud en kaal is, worden op fantastische wijze met het tegendeel geconfronteerd.

Het hele verhaal is zeer boeiend om te lezen, van begin tot eind en opnieuw. Wells heeft ook hiermee weer bewezen dat hij de enige echte vader van de Sci-Fi is. Hulde aan zijn talenten!