The Red Hot Chili Peppers An Oral/Visual History

Voornaamste wegbereiders van de funkmetal-crossover,
een van de belangrijkste muzikale kruisbestuivingen van de jaren negentig. De kiem voor de groep
wordt in Los Angeles gelegd waar Kiedis en Flea (echte naam: Michael Balzary) eind jaren zeventig
op de Fairfax High School zitten. Met gitarist Hillel Slovak wordt het eerste bandje in het leven
geroepen: Los Faces. Flea bast tevens bij de hardcorepunkgroep Fear en sluit zich met Slovak enige
tijd aan bij de no wave/funkformatie James White And The Blacks. Met zanger/gitarist Alain
Johannes en drummer Jack Irons formeert Slovak vervolgens de groep Anthem die weer overgaat
in de psychedelische bluesrockformatie What Is This, goed voor twee elpees. Bij wijze van grap
richten Kiedis, Flea en Jack Sherman in '83 The Red Hot Chili Peppers op, maar het wordt al snel
serieuzer als blijkt dat men een bijzonder explosief mengsel weet te brouwen. Het is een
combinatie van punk, funk en hardrock, met Kiedis' raps en de vaak seksueel getinte inhoud
daarvan als afmaker. Op The Red Hot Chili Peppers komt het geluid van de groep echter niet uit de
verf, wat te wijten is aan de productie van Gang Of Four-lid Andy Gill. Het met drummer Cliff
Martinez (ex-Captain Beefheart) en p-funkprofessor George Clinton opgenomen Freaky Styley
doet The Red Hot Chili Peppers veel meer recht. Sherman heeft dan al plaatsgemaakt voor Slovak,
terwijl Martinez kort na de opnames wordt vervangen door Irons. In die bezetting doet men als
support act van George Clinton een optreden voor het Westduitse tv-programma Rockpalast, om
bij de toegift uitsluitend in een sok gehuld op te komen. De naam van de band is vervolgens amper
van ieders lip te branden en hoewel de groep de sok-act langzamerhand van de podiumshow
afvoert wordt men er nog lang mee geassocieerd. Zowel door voor- als tegenstanders, want waar
de een de groep als grote muzikale innovatoren binnenhaalt zien anderen hen als een stel
losgeslagen oversekste pubers. Het eerste kamp krijgt in de loop der jaren meer en meer de
overhand, niet in de laatste plaats door het onafgebroken toeren van de groep. Ook The Uplift
Mofo Party Plan is een uitstekende plaat maar kan voor de groep geen commerciële doorbraak
bewerkstelligen, ondanks veel media-aandacht en een gedenkwaardig optreden op Pinkpop. De
relatie met Emi verloopt stroef en de groep staat onder druk door de heroïneverslaving van Kiedis
en Slovak. De laatste overlijdt in juni '88 aan een overdosis en in de crisis die daarop volgt besluit
Irons het verder voor gezien te houden. Na een periode van herbezinning waarin Kiedis afkickt en
voormalig Dead Kennedys-drummer D.H. Peligro niet blijkt te voldoen wordt met Smith en
Frusciante een nieuwe bezetting geformeerd en neemt men Mother'S Milk op. Het album is door
de komst van de nieuwkomers veel meer rechttoe-rechtaan en maakt een wat krampachtige
indruk. Desondanks is de plaat het grootste commerciële succes tot dan toe. Na een lange
wereldtournee tekent de band bij een nieuwe platenmaatschappij, Warner Brothers. Intussen
speelt Flea rollen in de films Back To The Future Part Ii ('89) en My Own Private Idaho ('91) en
Kiedis doet hetzelfde in Pointbreak ('91). Herfst '91 komt het door Rick Rubin geproduceerde
Blood Sugar Sex Magik uit. De plaat, opgenomen in een villa in Hollywood, toont de groep op haar
best. Bovendien laten de Peppers met een aantal ballads ook een andere kant zien. Under The
Bridge wordt een wereldwijde hit en bezorgt de band de doorbraak naar het grote publiek. Zomer
'92 is de groep headliner van het door de Verenigde Staten reizende Lollapalooza-festival. Enkele
weken tevoren stapt Frusciante echter uit de groep, om door Arik Marshall (ex-Marshall Law) te
worden vervangen. Deze wordt een jaar later opgevolgd door Jesse Tobias. Juist op dat moment
wordt bij Flea Me geconstateerd, wat de bassist ertoe dwingt een lange rustperiode in te lassen.
Tobias wordt op zijn beurt in september '93 vervangen door Dave Navarro (ex-Jane's Addiction).
Irons heeft zich inmiddels bij Alain Johannes' duo Walk The Moon gevoegd, dat als Eleven
debuteert met het sterke Awake In A Dream. Maar de drummer wordt in '94 plotseling ingelijfd bij
Pearl Jam. De inmiddels zwaar verslaafde Frusciante komt met een chaotisch soloalbum op de
proppen Niandra Lades And Usually Just A T-Shirt. De Peppers zelf spelen in de zomer van '94 op
Woodstock en het Belgische Pukkelpop. Out In La is een compilatie van demo's en mixen van
eerder uitgebrachte nummers. Na diverse keren te zijn uitgesteld verschijnt in september '95
eindelijk One Hot Minute. Een zware bevalling dus, en zo klinkt hij ook. Het is een grillige, niet altijd
even toegankelijke plaat. De songs hebben veelal een sombere ondertoon en geven pas na vele
draaibeurten hun schatten prijs. Op de cd volgt een langdurige tournee waarbij de groep eerder
een routineuze dan een bevlogen indruk maakt. Voorjaar '96 steken geruchten de kop op dat men
na een afscheidstournee uit elkaar zou gaan. Een jaar later blijken zowel Navarro als Flea deel uit te
maken van het heropgerichte Jane's Addiction. Flea en Kiedis beginnen ondertussen aan een
nieuwe Peppers-CD die eind '97 zou moeten verschijnen, maar uiteindelijk pas in '99 het licht ziet.
Er komt namelijk pas schot in het songschrijven op het moment dat een afgekickte John Frusciante
op het Peppers-nest terugkeert. Als dan ook Rick Rubin weer wordt benaderd voor de productie,
kan het niet meer stuk. Californication is een sterk en gevarieerd album van een popgroep die
eindelijk volwassen is geworden. Tijdens Woodstock '99 is het optreden van de groep olie op het
al een dag lang smeulende vuur; rellen en brandstichting stellen het festival wereldwijd in een
kwaad daglicht. Californication blijkt een enorm commercieel succes en wordt overladen met
onderscheidingen. Vanaf '99 zijn de Peppers bijna permanent op tournee. To Record Only Water
For Ten Days is een geslaagd soloalbum van Frusciante. Rick Rubin is wederom producer van By The
Way, waarop de funk nog meer achterwege blijft. De plaat verrast minder, maar de songs en het
geluid van de Peppers blijven succes genereren. De live-dubbelaar Live In Hyde Park is daar een
goede afspiegeling van: al het opgenomen Peppers-materiaal is geschreven door de huidige line-
up. In 2004 brengt Jack Irons een soloalbum uit, waaraan Flea en leden van Pearl Jam hebben
meegewerkt. Frusciante loopt over van creativiteit en brengt binnen een jaar maar liefst zeven
platen, die ondanks hun verschillende muzikale karakter worden bejubeld. Van Kiedis verschijnt
zijn autobiografie en in '05 toert Smith als drummer van Glenn Hughes. Hoewel Flea in '03
beweert dat al vijftien nieuwe nummers zijn geschreven, begint het viertal pas in maart '05 met de
opnames van het volgende studioalbum.

Bron: OOR Popencyclopedie