Spell of the Sensuous Perception and Language in a More-Than-Human World

Dit is een boek over animisme en taal, waarbij de auteur probeert aan te tonen hoe de ontwikkeling van het alfabet en het zien van taal als iets uniek menselijks dat in de natuur niet voorkomt, voor ons huidige beeld van de mens als meer-dan-dier zorgt (en daarmee dus ook voor dingen zoals de klimaatcrisis).

Als je je bewust bent van de moderne taalwetenschap, dan kan je al snel zien hoe ernstig dit boek tekortschiet in haar argumenten. Het eerste hoofdstuk waarin Abram het over zijn persoonlijke ervaringen met animisme heeft is nog wel interessant en gaf me hoop, maar helaas gaat het boek daarna verder.

Een van zijn grote argumenten om taal als animistisch te omschrijven, is dat de klanken van de natuur taal beïnvloed zou hebben (een ondenkbaar grote overschatting van de rol die onomatopoeia speelt in taal), en dat baby's taal zouden leren door de taal gelijk te spreken en de natuur na te brabbelen (wat totaal niet overeenkomt met de wetenschappelijke literatuur over first language acquisition, of het second language acquisition werk van mensen als Stephen Krashen).

Dit boek heeft ook een ontzettende kans gemist door totaal niet in te gaan op het werk van Noam Chomsky (een onvermijdelijk figuur in de moderne taalwetenschap, vooral als je het wil hebben over mensen- vs dierentaal), het daadwerkelijke debat over dierentaal en de argumenten voor hoe mensentaal daarmee verschilt, en het werk binnen linguistic anthropology dat een veel rijkere bron aan informatie is over hoe taal, cultuur en natuur met elkaar in verband staan.

Er is ook een duidelijk gebrek aan daadwerkelijke, concrete voorbeelden van de dingen die Abram benoemt. Hij geeft duidelijk de voorkeur aan filosofen citeren, zonder enige onderbouwing te geven aan hun ideeën behalve "het voelt aan als iets dat waar is". Tegen het einde van het boek zegt Abram ook: ""Literal truth" is entirely an artifact of alphabetic literacy." Iets waar Abram zich dus niet aan denkt te hoeven houden.

Ten slotte is het jammer dat Abram niet meer aandacht besteed aan inheemse perspectieven rondom animisme, het boek voelt vaag exotiserend omdat we heel zelden het perspectief te horen krijgen van de mensen wiens wereldbeeld Abram claimt te verdedigen, laat staan dat hij hiermee ieder niet-Westers persoon in Noord-Amerika en Azië over een kam lijkt te scheren als 'Animistisch'.

Dus, in het kort, een boek met interessante ideeën, maar ontzettend slecht verdedigd en zich niet bewust van de discussies binnen de tak van de wetenschap die hij hier probeert te bekritiseren.