When I Left Home My Story

George 'Buddy' Guy behoort eind jaren vijftig, samen
met Otis Rush en Magic Sam, tot de speerpunten van een nieuwe Chicagoblues generatie. Hun stijl
ook wel de West Side Sound genoemd - leunt sterker op de gitaar en is mede daardoor van grote
invloed op de Britse bluesboom, met name op gitaristen als Eric Clapton, Jeff Beck en Jimi Hendrix.
Guy groeit op in de omgeving (Lettsworth) van Baton Rouge, Louisiana in een gezin van straatarme
pachtboeren. Hij knutselt zijn eerste gitaren zelf in elkaar. Een vroege invloed is Guitar Slim (Eddie
Jones). Halverwege de jaren vijftig werkt Guy als portier en speelt hij incidenteel met lokale
muzikanten als Lightnin' Slim, Lazy Lester en Slim Harpo. Twee jaar later, op zijn 21ste, vertrekt hij
naar Chicago, waar hij ontdekt wordt in de 708 club. Na vier plaatkantjes op het Cobra/Artistic label
komt hij bij het Chesslabel terecht, waar hij voornamelijk wordt ingezet als de huisgitarist (op
platen van o.m. Muddy Waters, Howlin' Wolf, Little Walter en Sonny Boy Williamson). Daarnaast
mag hij bij Chess tussen '60 en '67 zelf ook een veertigtal solo-kantjes opnemen, die staan
verzameld op The Complete Chess Studio Recordings: nimmer overtroffen paniekblues. Na zijn
Chess-periode sluit hij zich aan bij harmonicaspeler Junior Wells, maar zijn platencarrière wordt
gaandeweg wisselvalliger. Na twaalf jaar zonder platencontract te hebben gesappeld mag Guy
Damn Right I'Ve Got The Blues maken. Deze geslaagde comeback bevat gastoptredens van o.m.
Clapton, Beck en Mark Knopfler en levert hem een Grammy Award en hernieuwde belangstelling
op. Feels Like Rain bevat o.m. duetten met countryster Travis Tritt, Paul Rodgers en Bonnie Raitt.
Daarnaast runt Buddy Guy een van de voornaamste bluesclubs van Chicago: The
Legend.

Bron: OOR Popencyclopedie