Wrakstukken

De schrijver stak in zijn eentje met zijn boot 'de Rolleman' de Atlantische oceaan over. In dit boek doet hij op een levendige wijze verslag van die reis. Het is een aangenaam boek om te lezen met regelmatig verrassende zinnen en uitspraken bijv. als hij over zijn hond Kef schrijft, als hij nadenkt over muziek of mijmert over Jonathan Livingston Seagull, de individualistische, idealistische en rebelse zeemeeuw in wie hij zich lijkt te herkennen. Albert schrijft heel associatief, grillig zelfs en je weet nooit of het water voor of achter je, via bakboord of stuurboord over je heen gestort zal worden. Het is een kostelijk boek geworden, een soort kapitein Rob verhaal, zij het dan vertelt door een onstuimige avonturier daar waar kapitein Rob altijd nogal gelijkmoedig was.

“‘Nu hebben ze me toch gerescued. Er zijn leuke momenten, maar het overgrote deel is toch erg triest”. Zo begint het relaas van zeezeiler Albert Verhulst die zijn motorsailer Rolleman van IJmuiden na een tocht van ruim vier maanden naar Dona Rosa in Urugay wist te brengen. Via gps-signalen en e-mails hield hij zijn achterban op de hoogte van zijn avonturen, die vroegen om weergave in een boek. Het boek begint niet bij het begin, noch bij het einde, maar op het moment van een verkeerde handeling voor de kust van Brazilië, die schipper Albert de matroos Verhulst verweet en die hen bijna fataal werd. Daarna ontvouwt zich via flashbacks en flashforwards een vloeiend en boeiend epos met de allure van de Odyssee. De vergelijking met dat klassieke meesterwerk gaat niet alleen op omdat Albert onderweg is naar zijn eigen Penelope, maar ook door de overeenkomst in menig moedeloos makend voorval. Zo doet het terugslepen van de op koers liggende maar onklaar geraakte Rolleman naar een vissershaven in Brazilië denken aan de passage waarin Homerus verhaalt hoe het schip van Odysseus in het zicht van de haven van Ithaca werd teruggeworpen toen een bemanningslid de door Aeolus zo zorgvuldig in een zak geknoopte tegenwinden in een onbewaakt ogenblik vrijliet. Onbewust moet Albert hebben gemerkt dat de achterban reageerde zoals de bemanning in een ver verleden op het geweeklaag van de ongelukkige Odysseus: ‘En zijn makkers vielen hem bij met zuchten…’. Na de helletocht door Het Kanaal en de Golf van Biscaye samen met twee vrienden naar Gran Canaria werd de solovaart door de aanwezigheid van de twee alter ego’s van schrijver Albert in de vorm van Matroos en Schipper Verhulst toch weer gedrieën voortgezet. Als het bij alle tegenwind, windstiltes en technische storingen eens meezat werd het trio soms bijna achterdochtig, maar na gerescued te zijn door de Braziliaanse marine bereikte het schip uiteindelijk zijn bestemming. De kotter bleek tijdens de tocht goed van constructie en veeg en bezat daarbij dankzij de aanwezige ballast voldoende diepgang om de vaak vervaarlijke golven van de oceaan te trotseren. Maar kwam de tocht ook niet mede tot een goed einde door de geestelijke ‘ballast’ van de schrijver zoals die thans met diepgang, virtuoos proza en lyrische verzen en al ligt opgeslagen in een nautisch epos zonder weerga.