Zwavelzuur

Geschreven bij Zwavelzuur

Het is een heel mooi boekje maar met een verschrikkelijk onderwerp: van straat geplukte niet-vrijwilligers worden gedwongen in een concentratiekamp te leven, als kapo (baas) of als gevangene. Dit alles ten behoeve van een tv programma, dat Concentratie wordt genoemd.
De gevangenen verrichten zware arbeid, en elke morgen worden diegenen die te zwak zijn om nog te kunnen werken door de kapo’s uitgekozen om gedood te worden.
Het boek gaat over liefde, over opoffering, over publiek dat amusement hoger acht dan moraal. Het boek heeft een filosofisch tintje en is mooi geschreven. Een aanrader als je denkt dat je ertegen kunt!

Geschreven bij Zwavelzuur

Een realityprogramma dat zich afspeelt in een concentratiekamp waar gewelddadige leiders vrij spel hebben over het lot van honderden random gekozen slachtoffers. Centraal staat de relatie tussen één van de beulen, Zdena, en de gevangene Pannonique. Amélie Nothomb beschrijft in haar typische, zwart-komische stijl, de slechtste kantjes van de mens. Het verhaal doet een beetje denken aan de film “Das experiment”, over hoe extreme omstandigheden mensen aanzetten tot geweld, sadisme en meedogenloosheid. Maar ook hoe het zorgt voor edelmoedigheid, vriendschap en eergevoel tussen de gevangenen.

Geschreven bij Zwavelzuur

Het boek Zwavelzuur van Amélie Nothomb gaat over het realityprogramma: ‘Concentratie’. Willekeurige mensen worden ontvoerd en worden verplicht te werken in een concentratiekamp. Het programma breekt alle televisierecords. De kijkers zijn verzot op het leed en het verdriet van de gevangenen.
Kapo Zdena voelt zich aangetrokken tot de knappe gevangene CKZ 114 en doet er alles aan om CKZ 114's aandacht te krijgen.

Kritische analyse:
Het boek begint met een krachtige zin die de inhoud van het boek al weergeeft: “Op een gegeven moment was andermans leed hun niet meer genoeg. Ze wilden het ook op de televisie zien.”(p. 7)
Het boek vertelt over een maatschappij die enorm geïndividualiseerd is. Mensen voelen geen sympathie meer voor elkaar. Ze zouden anders nooit naar een programma kijken zoals ‘Concentratie’. Ze zijn meedogenloos en verwaand. Het boek lijkt op het eerste zicht zeer onrealistisch, maar is het dat ook echt? Ik zou niet durven beweren dat een dergelijk programma nooit werkelijkheid zou kunnen worden. Ik denk dat Amélie Nothomb een sadistische maatschappij beschrijft die redelijk veel weg heeft van onze huidige maatschappij.
Een gebeurtenis uit het boek die mij aangegrepen heeft, is wanneer een jong meisje (men schatte haar twaalf jaar) ’s nachts misbruikt wordt door een baas van het programma.
CKZ 114 wilt als God zijn voor haar medegevangenen, zodat ze een houvast zouden hebben.
Julie DP schreef in haar recensie dat ze het boek onlogisch en formeel vond. Ze vond het onlogisch omdat er mensen lukraak van straat geplukt werden en dan in een gevangeniskamp opgesloten werden. Mensenrechtenorganisaties en de overheid zouden hier niet mee akkoord gaan. Natuurlijk is dit boek maar fictie, in een boek mag alles gebeuren. Ik vind dat het verhaal origineel is.
Op het einde van het boek is er een verrassende verhaalwending: je denkt dat de situatie uitzichtloos is. Plots wordt de ster van het programma, Pannonique, en haar vriendin MDA 802 in de rij ‘ter dood veroordeelden’ gezet. De zwijnen achter hun televisietoestellen hadden op haar gestemd. Want Pannonique stelt het ‘goede’ voor, die tegen het ‘kwaad’ vecht, met haar dood zou het ‘goede’ verloren hebben. Extra sensatie, want normaal gezien verliest het goede nooit van het kwade. Maar plots komt kapo Zdena met molotovcocktails tevoorschijn: zij eist dat het programma afgevoerd wordt en dat er nooit nog een dergelijk programma mocht gemaakt worden. De andere kapo’s zetten de poorten op en de gevangen zijn vrij.
Zdena kreeg als dank niet waar ze op gehoopt had: de liefde van Pannonique. Maar in de plaats krijgt ze iets veel mooiers: eindelijk wordt ze bij haar naam genoemd door Pannonique. Later realiseert Zdena zich dat alle mensen van dezelfde aarde voortkomen en dat ze zo toch enige band had met Pannonique. Ze had zich niet minderwaardig moeten voelen. Deze gedacht maakt Zdena gelukkiger dan ze ooit geweest is.
Eindoordeel:

Ik zou het boek aanraden aan mensen die houden van het genre ‘psychologische drama’. Het boek is kort, maar spannend. Ik heb het zeer snel uitgelezen omdat ik wou weten wat er zou gebeuren in en met het programma en hoe het met Pannonique en Zdena zou aflopen.
De schrijfstijl is vlot, maar soms zijn de namen van de gevangenen verwarrend, omdat ze uit drie letters en drie cijfers-combinatie bestaan. Soms vergeet je welke combinatie voor welke persoon staat. Daarom moet je het boek niet te lang laten liggen: je zou vergeten wie wie is en wie wat gedaan heeft.

Geschreven bij Zwavelzuur

Het boek gaat over een televisieprogramma "Concentratie" waarvoor onbekenden van de straat geplukt worden en in een concentratiekamp worden geplaatst. De slachtoffers worden onderverdeeld in kapo's ( de leiders ) en de naam van de gevangenen wordt vervangen door letters met cijfers bijvoorbeeld ckz 114 en mda 802. De gevangenen worden gestraft door de kapo's en krijgen bijna niets te eten. Ckz 114 alias Pannonique valt al snel op in het kamp maar ook op de televisie. Elke dag worden er mensen uitgepikt door de kapo's die ter dood veroordeelt zullen worden. Tot op een bepaald moment rijzen de kijkcijfers de pan uit maar als ze na verloop van tijd gelijk blijven moeten de programma makers iets nieuw verzinnen om meer kijkers te lokken. Ze vinden er niet beter op dan de kijker te laten beslissen wie die dag gedood moet worden. Pannonique kan het niet meer aanzien en roept de kijker op om voor haar te stemmen en verwenst de kijker omdat die volgens haar een de basis van het probleem ligt. De volgende dag wordt ckz114 uitgekozen maar kan kapo Zdena door middel van molotovcocktails ervoor zorgen dat het programma wordt afgeschaft.

Ik vond niet dat het verhaal goed werd opgebouwd,ik was al snel niet meer mee omdat ik het zo onlogisch vond dat mensen gewoon van de straat werden geplukt. Het is ook niet logisch dat de gevangen en kapo’s er mee ingestemd hebben om in een concentratiekamp terecht te komen en het lijkt me ook onwaarschijnlijk dat de overheid of mensenrechtenorganisaties hiermee zouden akkoord gaan. Ik vind het ook jammer dat de dialogen zo formeel worden geschreven. De gevangenen zitten allemaal in hetzelfde schuitje,ze trekken zich op aan elkaar en toch spreken ze elkaar de hele tijd aan met “u”. Als het boek zo formeel word geschreven is het moeilijk om er volledig in op te gaan en mee te leven met de personages omdat het niet echt lijkt. Ik vind de toenadering van Zdena tot Pannonique ook niet duidelijk. Het lijkt erop dat de kapo verliefd is op ckz 114 maar dat wordt niet uitgesproken en het valt ook moeilijk af te leiden. Ze spreken ’s nachts stiekem af en dan komen er discussies maar ook die zijn veel formeel waardoor je ook geen zicht krijgt over Zdena’s gevoelens. Dit zijn zaken die beter konden en waardoor je ook meer spanning zou voelen en meegetrokken zou worden in het verhaal. Nu voelde ik totaal geen spanning bij het lezen van het boek omdat zo’n formele tekst geen gevoelens oproept. Ook het einde vond ik zeer raar, Zdena dreigt ermee de boel te doen ontploffen met molotovcocktails als er geen einde komt aan het programma. De makers gaven verrassend snel toe en controleerden niet eens of ze enkel aan het bluffen was.

Ik zou het boek zeker niet aanraden,misschien is het originele boek wel goed verstaanbaar en ligt het enkel aan de vertaling. Zoals “Fempie” al zei doet het inderdaad denken aan “das experiment” maar in deze film hebben de gevangen zich zelf ingeschreven,in “Zwavelzuur” is dat dus niet het geval waardoor het verhaal me zeker onwaarschijnlijk lijkt. Je spreekt ook over vriendschap en eergevoel tussen de gevangen,maar daar heb ik helaas niet veel van gemerkt. Ze gebruiken haar enkel voor de chocolade die ze met hen deelt maar als puntje bij paaltje komt verwachten ze van haar dat ze zich laat misbruiken door Zdena om zo vrij te komen.

Geschreven bij Zwavelzuur

Korte inhoud:
Op een ochtend worden een heleboel mensen willekeurig uit de stad genomen en in een vrachtwagen opgesloten. Deze rijdt met alle inzittende richting een plaats waar de opnamen van een lugubere serie zal plaatsvinden. Dit terrein heeft iets weg van een concentratiekamp. Het heeft eigenlijk niet alleen iets weg van een concentratiekamp, het is er ook werkelijk één. Het boek kaart de huidige situatie aan van de sensatietelevisie, mensen kicken op andermans leed. De schrijfster wil de lezers laten inzien dat de tijden van de tweede wereldoorlog een nu niet echt verschillen. Mensen zeggen dat ze nooit zo’n afschuwelijke praktijken zouden doen als de nazi’s deden maar als er een realityprogramma word over gemaakt ontkent men plots alle gruwel.
Pannonique, een mooie jongedame is de centrale figuur in het boek, net zoals ongeveer honderd andere personen word ze opgesloten in barrakken. Ze mogen deze alleen uit op te gaan werken in een grot en om te eten. Ze is een beetje de moederfiguur over alle andere gevangenen, zelf zal ze zich ten opzichte van de kapo’s ongevoelig houden zodat ze geen zwaktes in haar zien. Haar antagonist heet Zedna, de achterflap omschrift haar als een ‘lelijk’ meisje uit een lager milieu, zonder vrienden en ze krijgt haar hele leven geen kansen. Nu krijgt ze door middel van selectie voor het eerst een kans, ze mag kapo worden en dus de gevangen straffen . omdat ze dom is een geen morele waarden kent neemt ze de uitdaging met beide handen aan.
Kapo Zedna’s haar oog valt op CKZ 144 en wilt de naam van haar vlam te weten komen, dit is Pannonique maar aangezien alle persoonlijke documenten van de gevangen verbrand werden moet ze hier op een andere manier zien achter te komen. Ze probeert dit door middel van verschillende strategieën, stokslagen tirades en chantage. Dit laatste werkt wel, kapo zedna gedraagt zich nu een stuk zachter ten opzichte van Pannonique maar raakt in paniek als ze beseft dat Pannonique ook gedood zal worden. Het is nu aan haar om een ontsnappingsplan te bedenken.

Kritische analyse:
Dit boek is op een heel aantrekkelijke manier gelezen. Het begint al met de openingszin, dit zet je helemaal aan om te lezen. “Op een gegeven moment was andermans leed hun niet meer genoeg. Ze wilden het ook op de televisie zien.” Met zo een opening schreeuwt het boek naar je hoe aantrekkelijk en interessant het wel niet is.
Aanvankelijk geeft Nothomb amper informatie over de personages, ze zijn vaag. Dit komt omdat de echte identiteit van de gevangenen wordt afgenomen. Ze krijgen een letter – nummer combinatie als naam. De schrijfster doet dit om de nadruk te leggen op de gelijkheid en onpersoonlijkheid die de volkeren in de concentratiekampen vroeger hadden. Maar naarmate het boek vordert krijgt men een hele bundel aan info over de personages. Dit laat ons zien dat men zonder een naam maar met moeite, ook een persoonlijkheid kan opbouwen.
Het boek geeft de lezer een kritische blik op onze maatschappij. De schrijfster zal de sensatietelevisie meer dan beu zijn en door middel van een boek wil ze deze opgekropte gevoelens kwijt. Wie logisch nadenkt beseft dat Amélie Nothomb het heeft over een hedendaags fenomeen en probleem heeft.
Ook hanteert Nothomb een zeer gemakkelijk leesbare schrijfstijl. Dit boek bestaat uit 166 bladzijden en na een 3 tal uur had ik het boek uitgelezen. Dit komt ook deels doordat het boeiend geschreven is en je blijft doorlezen.

Eindoordeel:
Het is een grote aanrader voor jong en oud, zeker voor diegenen die een kritische kijk op het leven hebben. Sommigen zullen dit boek wat kort en zelf te gemakkelijk leesbaar vinden. Maar naar mijn smaak is dit een schitterend boek, omdat ik in de eerste plaats een redelijk kritisch persoon ben maar ook omdat het zo kort en krachtig is. Kortom, Nothomb heeft haar naam weer eens grote eer aaangedaan!

Geschreven bij Zwavelzuur

REVIEW: ZWAVELZUUR VAN AMÉLIE NOTHOMB

Korte inhoud

Het boek dat ik gelezen heb is zwavelzuur van Amélie Nothomb. Het start allemaal wanneer een groepje regisseur een heel dorp ‘ontvoeren’ voor een televisieprogramma. Onder al deze mensen bevindt zich Zdena een lelijk meisje dat zich doormiddel van een soort van toelatingsproeven eindelijk belangrijk voelt want eindelijk is ze eens goed in iets en is ze geselecteerd. Haar opdracht is het leven van de gevangenen zuur, hard en zwaar maken wat voor haar geen enkel probleem is tot ze op een dag nummer CKZ 114 tegenkomt.

CKZ 114 is een prachtige slimme meid. Iedereen bewonderd haar want zij durft zich uiten, zij durt te zeggen wat iedereen voelt kortom zij neemt het op voor de rest! Kapo Zdena zou zeer graag de naam van de knappe CKZ 114 te weten komen. Ze probeert op te vallen doormiddel van haar te slaan tijdens het werk enz. Dit is duidelijk niet de juiste manier van werken. Ze stopt CKZ 114 chocolade toe omdat ze vindt dat het mooie meisje te mager wordt maar CKZ 114 deelt dit met de rest van haar groep op een dag wilt Kapo Zdena iemand in de rij der doden plaatsen (dit was een rij waarin iedere dag de zwakste werden gestoken om te laten vermoorden). CKZ 114 reageert hierop door naar voor te stappen en te roepen: “ Ik heet Pannonique!”. Haar plan werkt en Pannonique wordt onthaald als een soort volksheld bij de andere gevangenen. (Ondertussen wordt alles ook gefilmd en uitgezonden op de televisie het programma is een absolute hit) Zdena krijgt een speciale aantrekkingskracht tot Pannonique wat tegen haar kan worden gebruikt. Hoe dit zal aflopen zal je zelf moeten achterhalen. Krijgt de liefde van Zdena Pannonique vrij of wordt liefde omgeruild in wraak? Blijven de regisseurs door het lint gaan voor hun kijkcijfers of komt de overheid tussen beide?

Kritische Analyse

Het boek is een enorme aanrader! Dit wil natuurlijk niet zeggen dat er geen minpunten aan verbonden zijn om te beginnen is het niet echt logisch want het boek doet verwijzen naar de moderne tijd. Door de stemming van het volk door middel van teletekst en dergelijke wat zeer tiperend is voor onze maatschappij. Ook televisie programma’s die live worden uitgezonden bestaat volgens mij nog geen eeuwen. De praktijken die anderzijds in het boek zelf beschreven worden zijn niet echt meer van deze tijd men beschrijft absurde praktijken zoals zweepslagen, uithongeren enz. Dit vind ik dan niet echt een logische link.

De personages zelf worden niet echt beschreven zoals wel wordt gedaan in jeugdboeken. Aangezien ik zelf nog maar 17 ben en dichter bij jeugdboeken dan bij volwassenen boeken zit is dit nieuw voor mij. Ik veronderstel dat dit dan ook niet aan de auteur zal liggen persoonlijk vind ik dat de lezer juist teveel vrijheid krijgt om zich een beeld te vormen van de personages en de omgeving. Ikzelf krijg veel liever een structuur meegegeven vanuit het boek.

Het boek is in het begin zeer moeilijk te begrijpen er wordt nogal snel over en weer geflitst van bepaalde situaties naar andere. Maar eenmaal het boek begonnen is leest het zeer makkelijk en vlot. Ikzelf heb het boek op 2 uur tijd verslonden omdat het verhaal me zo nieuwsgierig maakte. De spanning komt op het einde echt op een hoogte punt ook al krijgt het boek een beetje een verwacht “happy end”. Het is toch nog anders dan iedereen (of toch ikzelf) gedacht heb.

De schrijfstijl is zeer neutraal het is makkelijk te lezen en te begrijpen. Er wordt niet echt gebruik gemaakt van moeilijke woorden of dergelijke wat het lezen van het boek bevorderd.

Eindoordeel

Persoonlijk raad ik het boek aan mensen aan die niet echt boekenwurmen zijn. Omdat het geen al te dik boek is (166 blz). De inhoud is ook meeslepend genoeg om niet lezers te doen volhouden het boek te lezen.

Geschreven bij Zwavelzuur

Korte inhoud van het verhaal :
Ik heb het boek Zwavelzuur van Amélie Nothomb.
Het verhaal begint wanneer er op een dag verschillende mensen geselecteerd worden . Deze worden in een vrachtwagen gestoken en worden ergens naartoe gebracht. Ze worden naar een concentratiekamp gevoerd.
Voor een programma te maken namelijk “Concentratie”. Uit die grote groep mensen worden er verschillende benoemd tot kapo, die hebben als functie de andere mensen van in het kamp, de gevangenen dus het moeilijker te maken door hen te slaan en uit te schelden.
Zdena is “uitverkorene” uit de duizenden mensen uit het kamp, ze is één van de kapo’s. Ze vind het niet moeilijk om de mensen te slaan en uit te schelden. Tot ze een speciale gevangenen tegenkomt namelijk Pannonique of haar nummer van het het concentratiekamp CKZ 114.
Pannonique wordt bewonderd door vele omdat ze vele goede dingen doet in het kamp.
ze redt onder andere iemand van de dood.
Zdena geeft Pannonique chocolade, omdat ze vind dat het mooie meisje te mager word. Pannonique wilt het eerst niet aannemen maar uiteindelijk neemt ze hem aan en deelt ze hem met haar groep.
Pannonique bedenkt een plan hoe zij en haar groep een poging kunnen doen om te ontsnappen uit het concentratiekamp. Of dit haar en andere gevangene lukt zul je zelf moeten achterhalen als je het boek zelf leest.

Kritische analyse:
Ik vond het boek niet meteen spannend,want je weet niet goed waarover het gaat. Ik vond wel dat er mooie stukken in het verhaal zitten zoals EvaPl in haar review zegt: wanneer Pannonique MDA 802 uit de rij van de ter dood veroordeelde red. Pannonique stapte uit de rij en pakte MDA 802 bij haar hand en trok ze terug bij haar groep (pagina 47). Een erg moment uit het boek vind ik wanneer Zdena het gemunt heeft op Pannonique. Het hele verhaal heeft Zdena het gemunt op Pannonique. Ze slaat en scheldt het “mooi” meisje uit. Na een tijd beginnen de gevangenen allemaal te vermageren omdat ze amper eten krijgen. Ze kregen alleen maar ’s avonds een stukje oud brood en een waterige soep. Zdena krijgt medelijden met het meisje en stopt ze elke dag een hele reep chocolade in haar zak, in het begin moest ze de chocolade niet hebben omdat ze te koppig was om hem aan te nemen maar na een paar dagen neemt ze het toch aan omdat haar groep zegt dat ze dat moet doen. Ze deelt ze het met haar groep. Eigenlijk maakt haar groep gebruik van Pannonique, ze krijgen chocolade van haar en op het einde van het verhaal helpt Pannonique haar groep en andere gevangenen ontsnappen. Wat ik wel raar vond was wanneer Zdena Pannonique bijna niet meer slaat en haar nog steeds chocolade geeft omdat ze het veel moeilijke vind nu ze het meisje haar naam weet. Pannonique was nog mooier gevonden nu Zdena haar naam wist. (pagina 83) Dat vind ik heel raar, het is toch niet omdat je iemand zijn naam weet dat ze plots mooier zijn

Eindoordeel:
Ik zou het boek niet direct een aanrader noemen. Ik vond het moeilijk om het verhaal in het begin te begrijpen, het was iets te ingewikkeld. Het verhaal heeft een raar begin. Ik wist in het begin niet goed waarover men het had. Het is vooral moeilijk om te volgen omdat de personages niet weergegeven worden door een naam maar door een nummer. Die nummer krijgen ze wanneer ze aankomen in het concentratiekamp. Het boek is niet vlot leesbaar omdat het de personages weergegeven worden door een nummer, de namen zijn moeilijk te onthouden dus je moet telkens denken wie het nu weer was.
Het is niet echt een aanrader voor mensen die niet graag lezen, omdat je al enkele pagina’s moet gelezen hebben voor je het snapt en dan blijft het nog steeds moeilijk. Het verhaal is wel vrij kort, 166 pagina’s, dus het is snel uitgelezen. Dit kan mensen die niet graag lezen wel aantrekken.

Geschreven bij Zwavelzuur

Korte inhoud:
Het live televisieprogramma “concentratie” , waarover het boek gaat, komt er nadat het volk geen voldoening meer vond in andermans leed. “Ze wilden het vanaf nu ook op televisie zien.” (p 7) dus werden de mensen gewoon van de straat geplukt en ondergebracht in het concentratiekamp. Het programma zorgt voor recordkijkcijfers, en dit alles dankzij de 2 hoofdpersonages (Pannonique alias CKZ 114 en kapo Zenda). Ze zijn elkaars tegengestelden maar toch beleven ze samen de meest uiteenlopende gebeurtenissen in het kamp, van stokslagen tot nachtelijke afspraakjes . Het meisje wordt het boegbeeld van het kamp en dit ontgaat niet iedereen. Kapo Zenda heeft een boontje voor CKZ 114 en stopt haar elke dag 2 repen chocolade toe, maar Pannonique voelt alleen maar minachting voor kapo Zenda. Kapo Zenda zou alles voor Pannonique doen, en dat komt de gevangenen goed uit.

Kritische analyse:
In dit meeslepend boek neemt de schrijfster, Amélie Nothomb, je van het begin tot het einde mee tussen de gevangenen en de kapo’s . De gevangenen zijn de sterren van het televisieprogramma, met ieder zijn eigen verhaal en afkomst.
Het is wel moeilijker in het begin om de personages te volgen. De gevangenen worden namelijk niet met hun voornaam genoemd, maar ze hebben elk een nummer. Het is een verhaal waarin alledaagse thema’s aanbod komen zoals haat (die kapo Zenda heeft ten opzichte van de medegevangenen, EPJ 327 en MDA 802, die het namelijk wel goed met Pannonique kunnen vinden), onwetendheid en angst (die de gevangenen hebben, omdat dit misschien hun laatste dag was), …

Er zitten soms ook ontroerende stukken in zoals bijvoorbeeld het stukje nadat MDA 802 uit de rij was gehaald en ter dood veroordeeld werd. “Toen gebeurde er iets dat elke beschrijving tart. CKZ 114 stapte uit de rij naar voren, pakte MDA 802 bij de hand en bracht haar terug onder de levenden. Toen Zenda ziedend aan kwam rennen om het vonnis te bekrachtigen, ging CKZ 114 pal voor haar staan, keek haar recht in de ogen en verklaarde lui en duidelijk: ‘Ik heet Pannonique!’ (p47)” Pannonique zou haar eigen leven op het spel zetten om een medegevangene te bevrijden van de dood.
Wat ik wel raar vond is het stukje waarin het volk mocht meebeslissen over de dood van de gevangenen via teletekst. “Voortaan mag u de gevangenen zelf selecteren. U bepaald zelf wie mag blijven en wie niet. (p122)”

Eindoordeel:
Ik raad iedereen (vanaf 14j) aan het boek “Zwavelzuur” te lezen. Het is in het begin moeilijker te volgen, maar nadien is het een makkelijk te lezen boek. Ook voor diegenen die niet graag lezen is het een goed boek, want het is groot geschreven en al helemaal niet te moeilijk. De grote hoofdstukken zijn verdeel in kleinere stukjes dat het lezen bevorderd. En hoewel de kaft het niet doet vermoeden, is dit boek toch een mooi en soms spannend boek. En net omdat het zo snel leest, vond ik het spijtig dat het verhaal uit was . Naar het einde toe kon je wel voorspellen wat er ging gebeuren, maar de manier waarop was toch wel verrassend.
Ik vind het absoluut geen saai boek en hiermee sluit ik mij dus niet helemaal aan bij de mening van JulieDP (andere recensie). Hoewel het misschien in het begin moeilijk te volgen is, omdat de gevangenen geen namen hebben maar nummers, vind ik het toch geen moeilijk boek. Ze vindt het boek ook te formeel, omdat de gevangenen elkaar aanspreken met ‘u’. Ik vind het juist een leuk dat de schrijfster een duidelijk verschil maakt tussen de kapo’s en de gevangenen. Kortom Amélie Nothomb schreef een zeer mooie roman die iedereen zou kunnen bekoren, als je er tenminste voor openstaat.

Geschreven bij Zwavelzuur

Amelie Nothomb wist me aangenaam te verassen met het boek « Zwavelzuur », het gaat inmiddels over een Live Tv-programma dat niets beter had gevonden dan het dieptepunt van sadisme te bereiken om kijkcijfers te lokken. Een groepje mensen worden uit de straat geplukt, op basis van strak en karakter hebbend uiterlijk, en verdeeld in 2 groepen,Dit Speelt zich allemaal af in concentratiekampen. De 1e groep worden de Kapos, waaronder de eerste geïntroduceerde personage “Zdena”, een lelijk en redelijk achterbaks meisje dat vrijwillig meedeed om zich voor de eerste keer in haar leven belangrijk te voelen. Ze ziet dit als de ultieme kans om in het middelpunt van de belangstelling te staan. De 2e Groep zijn de gevangenen, zij worden volledig verontwaardigd en bestempeld met een nummer (op hun lichaam getatoeëerd). Ze krijgen geen mensenrechten. Pannonique een van de gevangenen in het concentratiekamp, alias gedetineerde CKZ 114, speelt hierin de hoofdrol als een beeldschone jonge vrouw met een ijzeren karakter, ze laat zich echter niet kennen en weigert haar leidden bloot te leggen aan de kijkers. “Op een gegeven moment was andermans leed hun niet meer genoeg. Ze wilden het ook op de televisie zien.”

Het duurt maar amper of kapo Zdena krijgt al een onmogelijke aantrekkingskracht tot CKZ 114, ze valt in de ban van haar karakter en uiterlijk en beschrijft haar als een mysterie. Haar obsessie vertoont ze door CKZ 114 dagelijks af te ranselen (ik vond het best ironisch dat kapos het volledige recht hadden om gedetineerden af te ranselen, onder voorwaarde dat hun gezichten ongedeerd en fotogeniek blijven voor de camera ) als een wanhopige poging om CKZ 114’s naam te achterhalen. Haar “strijd” om de identiteit van CKZ 114 en de koppigheid van de gedetineerde brachten het pit in het programma en waren hierbij de 2 basiselementen om kijkcijfers op te brengen. Zdena haalt uiteindelijk allerhand trukjes uit de mouw om CKZ 114 aan de praat te krijgen, het gaat tot het sadistisch afranselen to het brengen van privileges zoals het binnen smokkelen van chocolade (dat CKZ 114 koppig weet af te wijzen). Het verhaal kent pas echt een hoogtepunt als Zdena haar geduld verliest en het toppunt van sadisme bereikt, wanneer ze een medegedetineerde markeert als, “te zwak en mager om arbeid te verrichten” en bijgevolg haar stopt bij de rest van mensen die de dagelijkse executie zullen ondergaan. In een wanhopige poging om haar medegedetineerde te redden, confronteert CKZ 114 kapo Zdena door zich als gelijk voor haar te plaatsen en luidkeels haar identiteit prijs te geven “Ik heet Pannonique”. Haar waardigheid voor een leven.

Kritische analyse
Het verhaal is vlot leesbaar, persoonlijk las ik hem uit in Ca. 2 a 3 uur omwille van Amelie Nothomb’s boeiende leesstijl, daarbij maakte ze gebruik van kleine subhoofdstukjes van 2 a 3 pagina’s, deze stimuleerden het leesgedrag op merkwaardige wijze, het spijtige aan het verhaal is dat het niet makkelijk is om te achterhalen waarover het gaat, je begint het boek in het midden van het verhaal, wat kan leiden tot misverstanden, en het onrealistisch beeld van situaties helpt hier niet bij.

Als slot omschreef JulieDP (eerdere kritiek) het boek als “formeel en saai”. Ze merkte op dat alle gedetineerden zich aanspraken met “U” wat, volgens haar, een heel onrealistisch beeld weergeeft van hun ellendige situatie. Ik ben het daar echter niet mee eens, in het boek word duidelijk beschreven dat het motief tot het onderling vousvoyeren van de gedetineerden steunde op respect. Volgens Panonnique (alias CKZ 114) zou het formeel onderling aanspreken hun iets meer waardigheid geven. Ze merkte echter ook op dat de Kapo’s zich tutoyeerden, en voegde bijgevolg toe dat het onderling vousvoyeren een van de weinige verschillen was dat een duidelijk onderscheid maakte tussen de kapo’s en de gedetineerden. Laten we zeggen dat Amelie N. geen achterliggende filosofie tekort schoot.