Marillion
Symfonische vijfmansformatie die vanaf '79 opereert <br>vanuit Aylesbury, Engeland. Oorspronkelijk genoemd naar Tolkiens roman 'Silmarillion' gaat de <br>groep na vele bezettingswijzigingen als Marillion verder door het leven en speelt vanaf '81 <br>Genesis-achtige muziek. Dit wordt mede in de hand gewerkt door het sterk op dat van Peter <br>Gabriel lijkende stemgeluid van de Schotse zanger Fish. Fish wordt als Derek William Dick geboren <br>in het Schotse Dalkeith. Hij krijgt van vrienden het pseudoniem Fish omdat hij onder het genot van <br>een drankje, een hapje en muziekje het liefst uren in bad vertoeft. De jonge Fish raakt op vroege <br>leeftijd onder de indruk van de Britse lichting symfonische bands (Genesis, Elp, Pink Floyd) die op <br>dat moment de albumlijsten bestoken. Zijn eerste band, Blewitt, heeft geen succes. Op weg naar <br>het rockmekka Londen komt de boomlange Schot in '79 in contact met toekomstige bandgenoten <br>van Marillion. Eind '82 verschijnt de Ep Market Square Heroes, die zonder noemenswaardige <br>promotie de Britse hitlijsten haalt. Als in '83 Script For A Jester'S Tear uitkomt worden er van dit <br>debuutalbum in Engeland binnen twee weken 60.000 exemplaren verkocht. Mei '83 wordt <br>drummer en oprichter Mick Pointer uit de groep gezet om twaalf jaar later weer op te duiken met <br>de Marillion-kloon Arena en een serie bombastische symfo cd's. Ex Camel-lid Andy Ward neemt <br>zijn plaats achter de kit over, om al snel weer ruimte te maken voor Ian Mosley, voorheen actief bij <br>o.a. Curved Air, Gordon Giltrap, Trace en Steve Hackett. In deze samenstelling wordt Fugazi <br>opgenomen. Met name live groeit Marillion uit tot een steeds indrukwekkender gezelschap en <br>met de concertregistratie Real To Reel weet de groep dan ook veel extra fans te trekken. Het is <br>echter Misplaced Childhood die door een wat meer ingetogen en sfeervolle benadering de link <br>met het grote publiek weet te leggen, niet in de laatste plaats dank zij de hit Kayleigh. Hoewel <br>Marillions volgende Nederlandse singlesucces met het cynische Incommunicado een wat meer <br>volgepropte en agressievere koers suggereert, bevat Clutching At Straws eenzelfde afgewogen en <br>conceptueel opgebouwde aaneenschakeling van sfeertjes en emoties. Najaar '88 krijgen de <br>Marillion-fans een zware klap te verwerken wanneer bekend wordt gemaakt dat <br>bühnepersoonlijkheid Fish de groep heeft verlaten. Een combinatie van onvrede over elkaars <br>levenswijze, muzikale en tekstuele bijdragen en de te volgen koers, wordt beide partijen fataal. <br>Terwijl de rechtszaken om de financiële afhandelingen in volle gang zijn, zet Fish de eerste stap op <br>het solopad: Vigil In A Wilderness Of Mirrors. Een op het oog milde popplaat met licht symfonische <br>invloeden. Internal Exile en Suits wijken niet veel af van hun voorganger, terwijl de buitenwacht <br>zich niet aan de indruk kan onttrekken dat Fish' composities lijden aan het gebrek aan scherpe <br>productionele leiding. Buiten zijn solowerk om verleent Fish medewerking aan platen van Tony <br>Banks en het geflopte Spartacus-project van Jeff Wayne. Begin '93 verschijnt Internal Exile, een <br>album vol covers (van o.a. T.Rex, David Bowie, Pink Floyd en Genesis) dat teruggrijpt naar zijn <br>eerste kennismaking met de Britse popmuziek. Sushi is een live-registratie van een optreden in <br>Vredenburg. Net als Fish maakt ook Marillion na de split vlot werk van nieuwe opnamen. Steve <br>Hogarth wordt als vervanger aangetrokken. Hogarth zingt eerder in de new wave-formatie <br>Europeans, waar hij ook de toetsenpartijen verzorgt, een goede gewoonte die hij live bij Marillion <br>incidenteel voortzet. Najaar '89 verschijnt Seasons' End en bezoekt de nieuwe bezetting <br>Nederland, waarbij Hogarth met open armen wordt ontvangen. Op Holidays In Eden wordt <br>duidelijk dat Hogarth er veel minder dan Fish in slaagt om de fragmentarische Marillion-ideeën tot <br>vastomlijnde songs samen te smeden. Voor het eerst daalt de oplage van een nieuwe cd in <br>vergelijking met de rest van de Marillion-discografie en hoort de groep zelfs kritische noten van <br>haar voorheen zo trouwe aanhang. Noodgedwongen keert de groep met Brave weer terug naar <br>de eigen, symfonische roots. Het blijkt een zwaarbeladen maar muzikaal zeer knap uitgewerkte <br>concept-cd. Nog niet eerder in de Marillion-geschiedenis komt een thema zo doordacht uit de <br>verf, waarbij een absolute hoofdrol is weggelegd voor gitarist Steve Rothery. Met Afraid Of <br>Sunlight kiest Marillion in '95 voor een meer behouden koers. Het is een minder ambitieuze cd, <br>een plaat van muzikale bezinning en (productionele) details. Met de opvolger, het slappe This <br>Strange Engine, lijkt de groep echter volkomen de weg kwijt. Men maakt een uitgebluste, <br>ongeïnspireerde indruk. Geen wonder dat de bandleden zich in allerlei nieuwe avonturen storten. <br>Hogarth neemt onder de naam H zijn eerste solo-cd Ice Cream Genius Castle op en roept hierbij de <br>hulp in van onder meer Richard Barbieri (Porcupine Tree, Japan), Clem Burke (Blondie) en Dave <br>Gregory (Xtc). Rothery levert de gitaarpartijen voor Carnival Of Souls van het Britse trio The <br>Wishing Tree, terwijl Trewavas en Mosley de formatie Iris helpen op Crossing The Desert. Geslaagd <br>is de bijdrage van Fish aan Into The Electric Castle van ex-Vengeance gitarist Arjen Lucassen. In '98 <br>toont Marillion met Radiation zich van haar meest innovatieve kant via een opvallend moderne <br>mengeling van pop en symfo, die door de fans maar moeilijk begrepen wordt. De band maakt met <br>Radiation in ieder geval weer een gezonde indruk, hoewel Pete Trewavas in januari '99 na een <br>ernstig verkeersongeluk botbreuken aan schouder en been overhoudt. Kort voor het ongeval <br>werkt Trewavas overigens met Roine Stolt (Flower Kings), Mike Portnoy en Neal Morse aan de <br>eerste opnames van een nog naamloze symfo-supergroep. Een project dat vanwege het <br>genezingsproces op een zijspoor wordt gezet, maar later toch verwezenlijkt wordt (Transatlantic, <br>zie Progrock). Dankzij enkele incidentele, niet geplande gastoptredens van Fish bij sommige ex- <br>bandgenoten (en vice versa) is de oude vete met Marillion bijgelegd. Ondanks de vele geruchten, <br>lijkt een reünie echter uitgesloten. In '99 verschijnt Raingods With Zippos, een grillige cd van de <br>Schot die nog altijd wacht op de grote doorbraak als solo-artiest. In de zomer van datzelfde jaar <br>starten de opnames voor een nieuwe Marillion-cd. Met Hogarth ferm achter de microfoon. De <br>opvolger van Radiation is opnieuw zeer innovatief, mist ieder symfo/prog-element en verkoopt <br>nog slechter dan de voorganger. Marillion.Com draagt de naam van de website als titel. Marillion <br>heeft gemerkt dat via internet de fans direkt benaderd kunnen worden en maakt daar gretig <br>gebruik van. Zo komen de fans met geld over de brug als de groep zonder platencontract zit en <br>door de Verenigde Staten wil toeren. En als de leden van Marillion met de opnamen voor <br>Anoraknophobia starten, vragen ze via de website de fans voorbestellingen te doen. Opnieuw lukt <br>dit wonderwel (meer dan 12.000 aanvragen) en kan de groep eerst zelfstandig de cd afronden en <br>daarna een distributiedeal met Emi sluiten. Anoraknophobia vormt meer een eenheid dan <br>Radiation en Marillion.Com, maar lijdt aan ideeënarmoede. Om de Nederlandse fans te bedanken <br>voor hun steun wordt in '01 tweemaal binnen een jaar een bezoek aan Nederland gebracht. Emi <br>zelf brengt twee chique box-sets uit, die alle singles uit de EMI-periode (1983-1995) van Marillion <br>bevatten. In '03 brengt Marillion tegelijk twee DVD's uit (met concerten uit 1983 en 1990) en <br>opnieuw een compilatie op Emi. Een jaar later is er eindelijk weer nieuw studiowerk van Marillion, <br>Marbles. Een emotioneel geladen werkstuk, dat tot het beste van Marillion behoort. Ook de <br>concerten in mei '04 in Nederland en de Marbles-DVD zijn van hoge kwaliteit. Ook Fish is actief via <br>internet. Via zijn Chocolate Frog-label brengt hij een gestage stroom cd's op de markt, waaronder <br>veel live-werk. Vanaf '99 werkt hij nauw samen met gitarist John Wesley, hetgeen tot goede <br>resultaten leidt, vooral op Candlelight In The Fog. Ook is Fish actief op het DVD-front. In '04 brengt <br>hij Field Of Crows uit, een stevige rock-cd, waarop hij met beide benen op de grond blijft staan, al <br>doet de Van Gogh-cover anders vermoeden. In '05 volgt de definitieve Fish-compilatie met <br>dubbel-cd Bouillabaisse, waarop ook Marillion-werk. Zijn optreden op Parkpop '05 levert lovende <br>recensies op. Arena verrast vriend en vijand in '00 met Immortal?, een meer dan geslaagde <br>progrock-cd. Breakfast In Biarritz is daarvan de in Paradiso opgenomen live-registratie. Contagion <br>wordt opgevolgd door twee EP's, die aanvullend materiaal leveren over de 'Contagion'-wereld. <br>Begin '05 komt Pepper'S Ghost uit met gitarist John Mitchell in de hoofdrol. <br> <br>Bron: OOR <br>Popencyclopedie
Alle artikelen van Marillion
Verder kijken?
Lijst met gekozen artikelen om te vergelijken
- Waar wil je dit mee vergelijken? Je kan in totaal vier artikelen kiezen. Er is nog plaats voor andere artikelen. ander artikel.