Amsterdamse sample-artieste en zangeres, die met frisse <br>pop tot in Engeland en Amerika gehoord wordt. Liesbeth (Elisabeth) Esselink zingt in de noiseband <br>Sonetic Vet, die in '94 het niet onaardige Peer aflevert. Na het uiteenvallen van de groep gaat ze <br>solo aan de slag met een goedkope sampler, die ze laadt met fragmenten van obscure platen uit <br>haar tweedehands-platenzaak. Ze maakt een demo, die op de burelen van het New-Yorkse <br>Matador-label enthousiast onthaald wordt. Voordat Solex Vs. The Hitmeister verschijnt maakt ze al <br>veel indruk op het Groningse Noorderslag-festival, onder andere op een journalist van het Britse <br>muziekblad Nme. Zo begint een bescheiden Engelse media-hype, die zijn hoogtepunt vindt in een <br>vermelding van een singlerecensie in het Britse verzamelaarsblad Record Collector, terwijl er op <br>dat moment nog helemaal geen sprake is van een single. Solex Vs. The Hitmeister laat even op zich <br>wachten omdat Esselink een aantal samples wegens rechtenkwesties opnieuw moet inspelen. Het <br>album, waarop alle titels de naam Solex bevatten, wordt in binnen- en buitenland enthousiast <br>onthaald. Esselink kneedt haar sample-collages tot bijzonder luisteraarvriendelijke popsongs die <br>hun experimentele aard echter niet verloochenen. Bij live-optredens laat ze zich aanvankelijk <br>bijstaan door drummer Robert Lagendijk (inmiddels ex-Scram C. Baby) en later ook door gitarist <br>Geert de Groot (voormalig bassist van Fatal Flowers en Claw Boys Claw). September '99 verschijnt <br>Pick Up, dat wat meer liedjes-georiënteerd is maar zich kenmerkt door dezelfde speelsheid als <br>Solex Vs. The Hitmeister. Los van gangbare conventies dartelt Esselink in een muzikaal wonderland <br>vol inventieve ritmes en onverwachte wendingen. Low Kick And Hard Bop, waarop ook een niet te <br>verwaarlozen rol is weggelegd voor De Groot en Lagendijk, is opnieuw een stap vooruit en krijgt <br>wederom gunstige recensies in de Britse bladen. Desondanks wordt haar contract met Matador <br>niet verlengd. Het nummer Look, No Fingerprints wordt gebruikt in een commercial van <br>telefoonfabrikant Motorola. Het in 'modern-klassieke' en geïmproviseerde muziek <br>gespecialiseerde Maarten Altena Ensemble maakt bewerkingen van vijf Solex-nummers voor het <br>Copy &amp; Paste-festival. Esselink zingt ze zelf. Eerder al covert de Amerikaanse band The <br>Walkabouts haar Solex In A Slipshod Style. Zelf neemt ze een versie op van The Cutter van Echo <br>And The Bunnymen. <br> <br>Bron: OOR Popencyclopedie