Britse zanger met een stem als schuurpapier. De in Londen <br>geboren maar lange tijd in Schotland woonachtige Rod Stewart maakt op zijn eerste single Good <br>Morning Little Schoolgirl, (met John Paul Jones op bas; zie Led Zeppelin) al gebruik van zijn latere <br>frasering. Maar pas naderhand zal hij zijn unieke, sterk door Sam Cooke beïnvloede, <br>'schuurpapieren' stemgeluid ontwikkelen. Het begin van Stewarts lange loopbaan loopt via de aan <br>Long John Baldry gelieerde r&amp;b-band The Hoochie Coochie Men ('64) en Steampacket, <br>een soort r&amp;b-revue waarin naast Baldrey, ook Brian Auger en Julie Driscoll opereren. In <br>maart '66 sluit Stewart zich aan bij Shotgun Express, waarin onder meer Peter Green, Mick <br>Fleetwood en Peter Bardens spelen. Stewart vertrekt al weer snel na het opnemen van de single I <br>Could Feel The Whole World Turn Around. Voordat Stewart in '67 van Jeff Beck het aanbod krijgt in <br>zijn band te komen zingen, neemt Stewart nog een aantal singles op en werkt hij (anoniem) als <br>sessiezanger. Eén van de mooiste nummers uit die periode is de single die hij opneemt met de <br>Australische groep Python Lee Jackson, In A Broken Dream. Wanneer hij in augustus '69 The Jeff <br>Beck Group verlaat, tekent hij een solocontract bij Mercury en nodigt Ron Wood (voorheen samen <br>met Stewart bij Jeff Beck) hem uit om een keer een sessie bij te wonen van The Faces, de <br>voortzetting van de succesvolle Londense modgroep The Small Faces (grootste hits: All Or Nothing, <br>Itchycoo Park, Tin Soldier en Lazy Sunday) zonder vocalist Steve Marriott. Stewart is niet bijster <br>enthousiast over de muziek van de band, maar vindt in Kenny Jones, Ian MacLagan, Ronnie Lane <br>en Wood al snel een paar uitstekende drinkebroers. Hij besluit daarom alsnog de groep te komen <br>versterken, terwijl zijn voorganger Marriott de rockband Humble Pie opstart. En zo ontstaat de <br>merkwaardige situatie waarin Stewart naast zijn solocarrière een actief groepslid is van The Faces. <br>Zijn eerste solo-platen An Old Raincoat Won'T Ever Let You Down en Gasoline Alley worden door <br>de popkritiek juichend ontvangen. Stewart manifesteert zich als een gevoelig vertolker van veelal <br>akoestische, folkachtige songs, al komen er ook uitstekende rocknummers op voor. Hoewel <br>Stewarts populariteit op dat moment in de Verenigde Staten groeiende is, breekt hij, noch The <br>Faces echt commercieel door. Every Picture Tells A Story brengt daarin verandering; de van deze <br>plaat getrokken single Maggie May/Reason To Believe wordt een grote hit. Het uitstekende Every <br>Picture Tells A Story laat overigens minder ballads horen en meer rock. Never A Dull Moment trekt <br>die lijn door en levert de single You Wear It Well op. Ondertussen hebben ook The Faces hits met <br>Stay With Me, I Know I'm Losing You en Cindy Incidentally. Het teleurstellende Smiler toont aan <br>dat Stewart in een creatieve impasse zit. Stewart is op de hoes van deze elpee gefotografeerd als <br>een goed geklede superster en houdt zich ook buiten de muziek steeds meer in showbusiness- <br>kringen op. Zijn fans van het eerste uur zijn daar niet blij mee. Atlantic Crossing toont een <br>herboren Stewart, zij het dat de sound van zijn muziek wat gladder en commerciëler is geworden. <br>Met Sailing heeft Stewart na vier jaar weer een hit van formaat. Zijn populariteit stijgt wederom <br>tot grote hoogte, vooral als hij door zijn verbintenis met filmster Britt Eklund een ideaal object voor <br>de roddelpers is geworden. Aan het eind van '75 gaan Stewart en The Faces uit elkaar. Stewarts <br>solocarrière verloopt dan inmiddels zeer voorspoedig. In '76 levert het niet geheel bevredigende A <br>Night On The Town twee hitsingles op, Tonight's The Night en The Killing Of Georgie. In de herfst <br>van '76 verrast Stewart velen als hij in de Amsterdamse Jaap Edenhal een zeer opwindend concert <br>verzorgt met zijn nieuwe begeleidingsgroep, waarin onder meer Carmine Appice (drums) en Jim <br>Cregan (gitaar) spelen. De uitstekende indruk die hij in Nederland achterlaat, wordt het jaar <br>daarop bevestigd met het zeer stevige rechttoe rechtaan-album Footloose And Fancy Free. <br>Intussen zijn Stewart en Eklund van elkaar gescheiden. In '78 verschijnt Blondes Have More Fun <br>inclusief wereldhit Da Ya Think I'm Sexy?. Stewart is populairder dan ooit. In '79 trouwt hij met de <br>ex-vrouw van acteur George Hamilton, Alana Collins; een huwelijk dat ook niet lang stand houdt. <br>Hoewel geen wereldplaten, tellen Foolish Behaviour en Tonight I'M Yours met Passion, My Girl, <br>Tonight I'm Yours en Young Turks voldoende hitsingles om het gemis aan nieuwe ideeën <br>professioneel te maskeren. In '82 verschijnt het ongeretoucheerde live-document Absolutely <br>Live. Tijdens de daarop volgende toer komt het teleurstellende Body Wishes uit, een plaat vol met <br>niemendalletjes. Het wisselvallige Camouflage kent enkele vlammende gastbijdragen van Jeff <br>Beck, maar het door Bob Ezrin geproduceerde Every Beat Of My Heart stemt tevreden. De als <br>vanouds op kant één verzamelde rockers stralen van ongedwongen spelplezier, terwijl de door <br>ballads gedomineerde keerzijde het karakter van een stemmige mini-songcyclus draagt. Het <br>titelnummer, dat qua sfeer en arrangement een beetje aan Sailing doet denken, brengt Stewart <br>terug in de Top 10. Out Of Order continueert de opgaande lijn en bevat Rods hardste funk in in <br>jaren. Rod's duet met Ronald Isley (Isley Brothers, zie Soul), Crazy About Her, wordt een grote hit. <br>Nadat Rod in '90 voor de derde keer in het huwelijk treedt, ditmaal met het 21-jarige fotomodel <br>Rachel Hunter, staan energie en spelplezier wederom centraal op Vagabond Heart. Tijdens de <br>ondersteunende toer komt het bericht dat Steve Marriott op 20 april '91 bij een brand tragisch om <br>het leven is gekomen. Na de tournee kampt Rod Stewart geruime tijd met ernstige <br>stemproblemen. Eenmaal hersteld is hij zeer productief. Unplugged... And Seated haakt handig in <br>op de, door Mtv in gang gezette trend van (semi-) akoestische opnames in een ongedwongen <br>sfeer en voor een klein publiek. Begeleid door ex-Faces maatje Ronnie Wood, presenteert een <br>gedreven Rod Stewart op dynamische wijze vijftien klassiekers uit zijn indrukwekkende oeuvre. <br>Op Oudejaarsavond '94 geeft hij op het strand van Copacabana een gratis concert voor naar <br>schatting 3,5 miljoen bezoekers, goed voor een vermelding in het Guinness Book Of Records (het <br>vorige record stond op naam van Paul McCartney, ook in Rio de Janeiro, met 3,3 miljoen mensen). <br>Op A Spanner In The Works, laat Rod gladde ballads en rockers horen. Tijdens de daaropvolgende <br>tournee brengt hij, begeleid door 34 muzikanten, voornamelijk greatest hits in een niet geheel <br>uitverkocht Ahoy. De dubbel-CD If We Fall In Love Tonight compileert liefdesliedjes: deels <br>nummers uit zijn eigen oeuvre en deels klassieke zwijmelsongs van collega-zangers als Van <br>Morrison en Leo Sayer. Op het professionele, maar niet indrukwekkende When We Were The <br>New Boys covert een op Britse songschrijvers focussende Stewart onder meer werk van Oasis, <br>Primal Scream en Skunk Anansie. In januari '99 laat Stewart zich van Rachel Hunter scheiden en <br>gaat hij wederom op tournee door Europa en de Verenigde Staten. In mei wordt hij in Londen <br>tijdens de uitreiking van de Ivor Novello Awards geëerd met een Lifetime Achievement Award.De <br>dubbel-CD Storyteller laat zien dat Stewart in de jaren zestig een grillige carrière heeft, die hem alle <br>muzikale kanten opstuurt. Na zijn modieuze uitstapje naar Britpop When We Were The New Boys, <br>stort opportunist Stewart zich in '01 met het poenerige Human op de R&amp;B. Met Human <br>wil hij laten zien dat hij met de tijd meegaat. De eeuwige playboy schrijft inmiddels geen eigen <br>werk meer, maar maakt gebruik van de talenten van Rick Nowels (Madonna, Dido), Gregg <br>Alexander (New Radicals), Macy Gray, Helicopter Girl en K-Gee (All Saints), Mark Knopfler en Slash. <br>Een groot verkoopsucces is het gelikte en artistiek matige Human voor een artiest die wereldwijd <br>inmiddels ongeveer honderd miljoen albums heeft verkocht bepaald niet. Sterker: de plaat flopt <br>genadeloos. De Haagse band Billy The Kid covert in maart '00 werk van Stewart voor een <br>sigarettenmerktoertje. In de zomer van '01 begint Stewart, hersteld van een aandoening aan zijn <br>keel, zelf weer aan een veertig optredens omvattende Amerikaanse tournee. Stewart behoort in <br>'02 tot de happy few die op het gouden jubileumfeest van de Engelse koningin Elisabeth Ii spelen. <br>Behalve verzamelalbums The Story So Far: The Very Best Of Rod Stewart en Reason To Believe: <br>The Complete Mercury Studio Recordings verschijnt dat jaar ook een reguliere cd van Stewart in de <br>vorm van It Had To Be You - The Great American Songbook waarop Stewart onder auspiciën van <br>Clive Davis zich stort op het Amerikaanse erfgoed van onder meer George en Ira Gershwin, niet tot <br>ieders tevredenheid overigens. Stewart heeft een lucratief gat in de markt ontdekt. Want hij <br>croont verder op het late uren-album As Time Goes By - The Great American Songbook Vol. 2, <br>waarop hij vocale assistentie krijgt van Alessandro Safina, Cher en Queen Latifah. Ditmaal vertolkt <br>hij werk van de Gershwins, Lorenz Hart &amp; Richard Rodgers en Duke Ellington. Van het <br>zelfde laken een nostalgisch pak: Stardust - The Great American Songbook Vol. 3 dat composities <br>van Hart &amp; Rodgers en Hammerstein laat herleven. Tezamen is het trio The Great <br>American Songbook goed 13 miljoen verkochte albums. Oude tijden komen ook terug door <br>toedoen van de onder lovende kritieken bedolven Five Guys Walk Into A Bar. Deze 4CD-box geeft <br>aan de hand van studio- en hotelkameropnamen, BBC-sessies en covers een goed overzicht van <br>het werk van een van de meest relevante Britse bands, de Faces. Ian McLagan is de samensteller <br>van deze box. Minder goed nieuws voor Stewart is dat hij een voorschot, gekregen van een aantal <br>promotors in verband met een Zuid-Amerikaanse tournee, aan hen moet terug betalen, omdat hij <br>niet aan zijn concertverplichtingen heeft voldaan. Zo oordeelt een rechtbank in Los Angeles. <br>Bovendien krijgt Stewart een boete van 1.6 miljoen dollar aan zijn broek. In '05 introduceert <br>Stewart soulzanger Percy Sledge in de Hall Of Fame in Cleveland. Zelf krijgt de Schot een Grammy <br>Award, zijn eerste, voor Stardust - The Great American Songbook Vol. 3. In de zomer van dat jaar is <br>Stewart op tournee in Europa. Hij doet op 30 mei Ahoy' Rotterdam aan. <br> <br>Bron: OOR <br>Popencyclopedie