The Stranglers worden herfst '74 in Londen opgericht door de dan 25-jarige Hugh Cornwell, een gesjeesde biologiestudent die sinds één jaar is teruggekeerd uit Zweden, waar hij vier jaar lang als laborant heeft gewerkt en de rockband Johnny Sox heeft geleid. Aanvankelijk spelen The Stranglers voornamelijk opgepepte covers van oude rock & roll-songs en bestaat de groep naast Cornwell uit de slijter annex ijsfabrikant Jet Black en de jonge, tot Brit genaturaliseerde Fransman Jean-Jacques Burnel, een klassiek getrainde gitarist, afgestudeerd econoom en motorfreak. Met de komst van organist Dave Greenfield in mei '75 gaat men allengs over tot het spelen van eigen composities en verkrijgt de groep haar karakteristieke Doors-geluid. De vele optredens zijn ruig, energiek en agressief en bezorgen de band al gauw een reputatie als een van de meest opwindende live-bands. Als een jaar later de punk losbarst vallen The Stranglers op basis daarvan met de neus in de eredivisie, naast de Pistols, The Clash, The Jam en The Damned. Hun muziek, hoewel uitermate nihilistisch van sfeer, is echter veel gestructureerder en conventioneler dan die van hun rivalen, waardoor de groep als eerste punkband een brug weet te slaan naar het grote publiek; Iv Rattus Norvegicus is het eerste punk- album dat in de (Britse) elpee Top 10 terechtkomt. Iv Rattus Norvegicus en het even succesvolle No More Heroes tonen The Stranglers op hun creatieve hoogtepunt; vooral Iv Rattus Norvegicus is een uitstekende plaat. Beide elpees staan overigens bol van het mannelijk chauvinisme en gaan onveranderlijk over de vermeende leegheid van de vrouw. Met Black And White, waarvan in één week meer dan 50 000 exemplaren over de toonbank gaan, tracht de groep zich aan die associatie te onttrekken door over te schakelen op intellectuelere teksten en door invloeden uit de extremistische literatuur te verwerken in thema's als dood en fatalisme. Ook de muziek toont een koerswijziging; ze is sinisterder, zwarter en het Doors-orgeltje heeft plaatsgemaakt voor onheilspellende synthesizerklanken. Het werkt: de Angels haken af en The Stranglers zijn populairder dan ooit, ook op de singlesmarkt, waar het van Black And White afkomstige Nice 'n' Sleazy de succesreeks van (Get A) Grip (On Yourself), Peaches, Something Better Change en No More Heroes moeiteloos vervolgt. Het fragmentarische The Raven brengt echter een kentering in zicht. De plaat verkoopt nog goed, evenals de single Duchess, maar Don't Bring Harry is te zoet voor het nog immer op ruigheid gebaseerde succes van The Stranglers en langzaam maar zeker laten pers, radio en publiek het afweten. De groep gaat in retraite; Burnel en Cornwell brengen de weinig succesvolle (maar niet oninteressante) solo-albums Euroman Cometh en Nosferatu uit en er wordt een tijdlang niet meer opgetreden. Als de groep begin '81 terugkeert op het strijdtoneel blijkt bijna iedereen haar vergeten te zijn. De single Who Wants The World krijgt vrijwel geen airplay en doet niets, optredens worden matig bezocht en ook het verrassend goede The Meninblack trekt nauwelijks aandacht. Weinigen komt aldus de andermaal gewijzigde Stranglerssound ter ore: ijle, tijdloze synthesizermuziek van een etherische schoonheid, compleet met positief simplistische teksten. Maar de groep houdt vol en wordt ten slotte rijkelijk voor haar doorzettingsvermogen beloond. Ontdekt door een nieuwe generatie poplieffiebbers brengt La Folie, gemaakt in het verlengde van The Meninblack, maar toegankelijker van opzet, The Stranglers via de gigantische Euro-hit Golden Brown terug aan de top. Met hits als La Folie, Strange Little Girl en Midnight Summer Dream en het genoeglijk lome Feline consolideren de voormalige punkhelden vervolgens moeiteloos hun opnieuw verworven status. Fire & Water (Ecoutez Vos Murs), een tussendoortje van Greenfield en Burnel, vormt in '83 de muzikale basis voor de Vincent Coudanne-film Ecoutez Vos Murs. Het ondanks een grootsprakige binnenhoestekst bedroevend slechte Aural Sculpture, waarop de groep naast enkele stuntelige fusies van Memphis-soul en rock & roll voornamelijk trakteert op stuitende MOR-drek, wordt door de fans dan ook met graagte door de vingers gezien, mede doordat de enige gunstige uitzonderingen (Skin Deep en No Mercy) op single worden uitgebracht en de hitmachine allesbehalve stokt. Ook de singles (Nice In Nice, Always The Sun) van het nog gladdere Dreamtime hebben niet over airplay te klagen; begrijpelijk en acceptabel, daar de groep zich ontwikkeld heeft tot top-producenten van perfecte, nietszeggende maar positief bedoelde, radiopop van de beste soort. De oude fans beschouwen de muziek van hun nep-punks inmiddels als een auditief alternatief voor valium, de nieuwe generatie draagt de tot modieuze positivo's getransformeerde Stranglers al lang weer op handen. Voor de echte liefhebber verschijnt Rarities, een collectie singletracks, voornamelijk b-kantjes. '88 staat in het teken van de solo-uitstapjes. Purple Helmets, een hobby-project van Burnel en Greenfield te zamen met zanger Alex Gifford, ex Tears for Fears- drummer Manny Elias en gitarist John Ellis resulteert in The Purple Helmets Ride Again, een plaat vol stevige pub-rock covers. Ook verschijnen, negen jaar na hun eerste solo-projecten, nieuwe platen van zowel Burnel als van Cornwell. Un Jour Parfait is een gelikte verzameling prettig in het gehoor liggende nummers, stilistisch grofweg gesitueerd tussen de luie Stranglers-groove en de melancholieke salonsoul van Scritti Politti. Kortom, aangename zwoele zomeravondmuziek. Augustus '90 verlaat Hugh Cornwell de band direct na afloop van een concert in het Londense Alexandra Palace (en vliegt nog diezelfde nacht naar Japan, om vooralsnog niets meer van zich te laten horen). Hij wordt vervangen door Paul Roberts en John Ellis (ex-Vibrators, Peter Gabriel). Laatstgenoemde komt niet zomaar uit de lucht vallen: hij doet al met Burnel en Greenfield mee in The Purple Helmets. Maart '91 verliezen de Stranglers hun contract met Epic. Sindsdien zijn ze labelloos. Een eenmalig optreden in Nighttown (Rotterdam) in juni '91 zorgt voor een dolenthousiaste zaal Bron: OOR Popencyclopedie

Lees meer Lees minder

Muziek