Bethany en het beest 1 - Bethany en het beest

Geschreven bij Bethany en het beest

Peregrinus Pincet is een vreemde man. Hij is namelijk al 511 jaar oud. Elk jaar krijgt hij van zijn monster een verjongingsdrankje, als hij maar blijft voeren waar het beest om vraagt. Maar dit jaar vraagt hij om een kind, een moddervet kind. Peregrinus gaat naar het weeshuis en zoekt het meest vreselijke kind uit: Bethany.

Het liefst wil Peregrinus haar meteen voeren aan het beest, maar ze bevalt nog niet goed genoeg. Ze moet dikker worden. Dus daar de taak van Peregrinus, hij stopt Bethany helemaal vol met (ongezond) voedsel. Ondertussen blijkt dat Bethany helemaal niet zo vreselijk is als Peregrinus in eerste instantie dacht, ze is best leuk.

In dit verhaal lees je veel grapjes, maar ook serieuze zaken zoals bijvoorbeeld je excuses aanbieden. Bethany leert van Peregrinus en Peregrinus leert dingen van Bethany. Ik vond het verhaal veel leuker dan ik in eerste instantie had gedacht.

Bethany en Peregrinus nemen je mee in hun verhaal en leren je hoe je volwassen beslissingen moet nemen. Lukt het ze op tijd om het beest gerust te stellen voordat Peregrinus overlijdt? Dat zul je lezen in dit boek.

Geschreven bij Bethany en het beest

Wat was dit een geweldig leuk verhaal! Griezelig, gruwelijk en grappig!
Leuk dat tijdens het lezen (natuurlijk) blijkt dat die verwaande en egoïstische Peregrinus niet zo vreselijk is als hij in eerste instantie lijkt, en dat geldt ook voor brutale wees Bethany…
Is er een manier om aan de wil van het Beest te ontsnappen? Zal dat Peregrinus zijn leven kosten? En hoe gaat het met Bethany aflopen?
Je leeft de hele tijd met de personages mee, het verhaal is heerlijk spannend, maar niet té spannend voor de doelgroep (9+) door hoe alles gebracht wordt, er zit lekker de vaart in én het is onwijs humoristisch. Zo komt het geen moment in je op om te pauzeren tijdens het lezen. En dan het einde… Op naar een volgend deel! (Met welke personages, dat houd ik nog even in het midden…) Ik heb echt ontzettend zitten genieten van dit lekker griezelige en grappige verhaal.

Geschreven bij Bethany en het beest

De omslag van Bethany en het beest geeft al een monsterlijk inkijkje over de inhoud. We kijken het beest recht in de bek, waar we de onverschrokken Bethany zien opkijken. Wat is ze aan het doen in de muil van het monster? De oplettende kijker ziet nog net de tekst op haar rugzakje. Rot op! Dat zet meteen de toon van het verhaal. Je vraagt je halverwege het verhaal af, wie precies het beest is.
♡
Stel je eens voor, dat je voor altijd zou kunnen blijven leven in een enorm huis zo breed als twaalf olifanten en dat je alles, wat dan ook kunt eten, of kopen. Je hoeft je nergens meer zorgen over te maken en het enige wat je daarvoor hoeft te doen is het beest voeren. Geen probleem toch, als je zoveel wensen hebt.
♡
Het beest, dat is een ander verhaal. Het beest is charmant en welsprekend. Het zou de indruk kunnen wekken helemaal geen monster te zijn - ware het niet dat hij enorm stinkt, drie ogen, twee slijmerige tongen en altijd HONGER heeft. Peregrinus Pincet zorgt al eindeloos lang voor hem, al sinds hij een klein (monsta)bolletje was. In ruil voor lekkere hapjes, spuugt het beest cadeautjes en speciale drankjes voor Peregrinus uit, die hem vergoeden en het eeuwige leven schenken.
Misschien begrijp je dan waarom Peregrinus Pincet zo is geworden. Hij leeft al bijna vijfhonderdtwaalf jaar, zonder dat er zich één propleem voor heeft gedaan, daarom weet hij niets van pijn of verdriet en heeft hij geen inlevingsgevoel. Het is zelf nog een kind. Hij is koppig, verwend en heeft geen idee wat goed of fout is. Daardoor voelt hij zich ook nooit schuldig om het beest bijzondere hapjes te voeren. Maar het beest wordt steeds lastiger. Voel jij het al aankomen? Peregrinus niet ;)
♡
Op een dag bedenkt het beest iets nieuws. Als Peregrinus het belletje hoort snelt hij naar boven. Het monster kijkt hem veelbelovend aan. Hij lacht er blij en kwijlerig bij en Peregrinus mag drie keer raden, wat hij wil. Peregrinus kan niets bedenken, want zijn hersenen werken niet meer zo goed, dus gooit het monster het eruit:
♡
“Wat ik nu wil eten is .. een kind. ”
♡
Peregrinus schuifelt zenuwachtig heen en weer. Hij heeft zo’n idee dat er nog meer gaat komen.
♡
‘Ik zei, ik wil een kind!’ dondert het beest. ‘Ik wil weten hoe een kind smaakt. Ik wil een sappig, mollig kind, dat ik in één zachte, zompige slobberhap kan opslokken.’
♡
Het beest hijgt en zweet van opwinding. Hij kijkt Peregrinus aan met een blik vol fel brandende honger. En hij vraagt, nu met een veel zachtere stem: ‘Wanneer denk je dat je er mij zo’n eentje kunt bezorgen?
♡
Peregrinus is geen lieverdje, maar een kind aan het beest voeren, gaat hem ook wat ver. Helaas is zijn drankje bijna op en hij wil liever geen discussie met het beest. Daarnaast houdt hij niet echt van kinderen en trouwens, een klein kind is toch niet net zo belangrijk als hijzelf? Er zit weinig anders voor hem op dan een geschikt exemplaar te gaan zoeken, maar het gaat allemaal niet zo soepel als hij had verwacht. Eerst zitten ouders hem in de weg, die zijn veel te beschermend naar hun kinderen toe. Ook in de dierentuin is hij niet langer welkom. Dan hoort hij van een wonderlijke plek waar hij zijn kind zo kan uitzoeken.
♡
De droge, nuchtere vertelstijl en het contrast met de gruwelijke gebeurtenissen maken dit verhaal ontzettend grappig! Het neemt ons mee naar een hongerig beest, een ijdel en onsterfelijk mens en een monsterlijk weesmeisje (en Annie is er niets bij.)
♡
De grappige zwart-wit illustraties van Isabelle Follath zijn een geweldige aanvulling op het verhaal.
Alles bij elkaar is Bethany en het beest een regelrechte aanrader van 0 tot minstens 600 jaar