Cum laude met fraude causerieën over schrijvers

Bij het zien van de schitterende cover van Cum laude met fraude van Wim Zaal wil je de achtergrond van de studenten weten. Je wilt weten op welke school ze zijn geslaagd en hoe ze het hadden op school. De titel maakt nieuwsgierig. Je wilt weten waar ze fraude mee hebben gepleegd en hoe ze dat hebben gedaan.

In 'Aan de lezer' vertelt de auteur meer over het boek en wat hij hoopt te bereiken met het boek. Het is een boek waarbij je de verhalen niet op volgorde hoeft te lezen, je kan een verhaal dat je eerst wilt lezen kiezen en die gaan lezen. Dat is op zich wel heerlijk, vooral voor diegenen die graag losse verhalen lezen.

In Cum laude met fraude geeft Wim Zaal zijn soms pittige mening over diverse schrijvers als Vondel en schilders als Ary Scheffer. Hij vertelt onder meer over hoe Vondel heden ten dage gespeeld zou kunnen worden. Hij geeft niet alleen maar pittige kritieken, je komt ook meer te weten over sommige schrijvers en aanverwante zaken als de merknaam Bertold Brecht. Het zijn vaak verrassende weetjes zoals bijvoorbeeld de geboorteplaats van Vondel. Neen, dat is niet Amsterdam. Waar wel, kan je in het boek lezen. Ook kom je meer te weten over de vreselijke boekverbranding in 1933 en waarom filmsterren als Marlene Dietrich en Nobelprijswinnaar Thomas Mann in die jaren niet terugkeerden naar Duitsland ondanks dat er door Goebels om bepaalde redenen alles in het werk werd gesteld om ze terug te laten keren naar Duitsland.

Wim Zaal heeft het in Cum laude met fraude niet alleen over bekende schrijvers, maar ook over minder bekende of vergeten schrijvers als Marcel Maele, waarbij je in een paar bladzijden zijn levensloop kan lezen. Ook vertelt hij over de geschiedenis van de damesroman, of zoals men ze in het verleden noemde, keukenmeidenlektuur. Het is een interessante geschiedenis waarbij voor veel vrouwen schrijfsters als Lenie Saris en Mien van 't Sant bekend voor zullen komen omdat ze hun boeken hebben gelezen.

Over het algemeen zijn de stukjes goed te lezen, maar soms moet je een stukje herlezen om te begrijpen wat er staat of omdat bijvoorbeeld een gedicht in de oudere Nederlandstalige spelling is geschreven. Dat laatste is niet erg, het heeft juist wel wat om het te lezen zoals het indertijd werd geschreven zoals bijvoorbeeld een gedicht van Willem Bilderdijk. Je kan in ieder geval aan de stukjes merken dat de auteur veel onderzoek heeft gedaan naar de genoemde schrijvers en randzaken waardoor hij zijn eigen mening heeft kunnen vormen en dat ook soms met een scherpe toetsenbord bekritiseerd. Hij weet dat op een heldere en duidelijke manier te verwoorden.

Kortom; Cum laude met fraude van Wim Zaal is een interessante verzamelbundel met stukjes over diverse schrijvers, toneelspelers en aanverwante zaken. Op de achterkant staat dat het een traktatie is voor alle leraren moderne talen, maar dat is het niet alleen voor hen, het is voor een ieder die van talen houdt en meer wilt weten over bijvoordbeeld schrijvers als Victor Hugo, de geschiedenis van de damesroman, de verschrikkelijke boekverbranding in 1933 en nog veel meer leuke en interessante wetenswaardigheden.