De vriendenreünie Limburgse praktijken

Gisteren dit boek ontvangen, vandaag al uitgelezen. Helder geformuleerd, met een droog-komische ondertoon, laat dit boek bladzijde na bladzijde zien dat met name de Limburgse CDA-politiek sinds de jaren negentig nog niets geleerd heeft van de schandalen van destijds. Gedeputeerden, wethouders, burgemeesters, oud-parlementariërs, dijkgraven enzovoorts blijven elkaar gewoon banen toeschuiven c.q. voordeeltjes toespelen. Wie zoals ik van buiten komt, maar al ruim dertig jaar in Maastricht woont, herkent veel namen en bijbehorende strapatsen. Vijf jaar geleden kon je al zien aankomen dat de kop van Ger Koopmans eens zou rollen. In het boek wordt hij zonnekoning genoemd. Te veel eer, eerder een omhooggevallen handige jongen. Van Theo Bovens, de gevallen Commissaris der Koning, heb ik altijd de indruk gehad dat hij heel diep in zijn hart vindt dat in Limburg de zaken op Limburgse wijze gedaan moeten worden kunnen. Dat wordt in dit boek bevestigd. Het meest hilarische deel van het boek is het slot, waarin de besprokenen hun reactie mogen geven. Hopelijk dat met het wegvallen van het CDA-monopolie Limburg nu eindelijk eens echt wordt ontsloten.

De voortdurende vriendjespolitiek, ooit uitgevonden door de KVP, wordt hier weer uitgebreid aan de orde gesteld

het boek is prettig geschreven, maar de "cirkelende" manier van schrijven (herkenbaar de hand van Dohmen) gaat vervelen. Waarschijnlijk is het regelmatig herhalen en aanvullen nodig, omdat het meeste bewijs niet hard is maar volgt uit bevestiging van getuigen en uit de patronen van gedrag die ontstaan. Je krijgt dus af en toe de indruk dat er flink gewreven wordt in een vlek om hem groter te maken. Dat is jammer, want de vlekken zijn ook met het blote oog al zichtbaar, en zeer herkenbaar voor wie enigszins op de hoogte is van het reilen en zelen in Limburg. Vrienden die elkaar de bal toespelen, om zo graantjes mee te pikken en om frisse wind buiten de deur te houden. Ook al komt het soms wat drammerig over, het lijdt geen twijfel dat het boek opnieuw de vinger legt op een nog steeds niet afgehechte wond. Mensen als Koopmans en Vrehen herhalen op verbluffend vanzelfsprekende manier de brutale hebzucht die (vooral) CDA bestuurders die hun voorgingen al eerder lieten zien. De reacties aan het eind van het boek van de beschreven betrokkenen voegen op zich niet veel toe. Ze zijn voorspelbaar. Al met al is het een boek waar eigenlijk iedereen zijn gelijk in terug kan zien, en dat is jammer. De een een kruistocht van een verbeten journalist, en de ander het zoveelste bewijs dat er niets veranderd is. Misschien is het een beetje van beide. Uiteindelijk zullen kiezers (en niet rechters) oordelen over dit soort praktijken, en daar helpt het boek wel bij.

Opvolger van de Vriendenrepubliek, geeft helder zicht op de duistere kant van het bourgondische Limburg. Iets wat de schrijvers natuurlijk niet in dank wordt afgenomen. Verplichte kost voor iedereen die wil weten wat zich in Limburg achter de schermen afspeelt.