De middagvrouw bekroond met de Deutscher Buchpreis

Julia Franck heeft dit boek op een experimentele manier geschreven. Ze gebruikt geen leestekens; alle tekst staat naast of direct onder elkaar; verschillende vertelperspectieven; allerlei bijzonderheden ontmoeten elkaar...
Het begin van het boek is een inleiding op het oorspronkelijke verhaal. Pas helemaal op het eind wordt de link met begin duidelijk.
Het is goed dat Franck een heel andere kijk geeft op de oorlogen, op alles wat er daarnaast speelde en toen onspreekbaar was (homoseksualiteit, afpersing, verdrukking, lust, jaloezie etc.). Dit boek gaat dus niet alleen maar over mensen die zomaar ergens leefden in de oorlog. Het lijkt soms wel wat te controversieel.
Toch kon ik het boek niet wegleggen; ik wou het echt uitlezen. Soms kostte me dat heel veel moeite, soms ook niet! Enkele bladzijden lazen als een trein, anderen kostten je weer heel veel tijd om door te krijgen wat er nou stond (wat mede komt door het gebrek aan leestekens).

Bijzonder, apart, stukje geschiedenis en intimiteit in de oorlog.
Zeker een boek om met anderen over te discussieren!

Ik vind een boek niet snel verschrikkelijk maar bij dit boek was er geen doorkomen aan. Ik heb er echt spijt van dat ik het gekocht heb. In het boek staan helemaal geen leestekens, bijvoorbeeld wanneer er 'gesproken' wordt. Daarom wordt je helemaal niet bij het verhaal betrokken en is het onduidelijk wie wat zegt. Zelden heb ik zo moeten worstelen bij een boek en na een paar hoofdstukken heb ik het opgegeven. Echt niet mijn boek of manier van schrijven.

Een boek schrijven over een moeder die haar kind alleen op een perron achter zonder waarde-oordelen is een kunst. Zeker als het ook nog deel uitmaakt van je eigen familiegeschiedenis (Franks eigen vader is in 1945 als 7-jarig jongetje alleen op station achtergelaten). De tijdspanne van dit boek 1914-1954 geven de gevolgen en de opkomst van de Eerste en Tweede Wereldoorlog uitmuntend weer. Vooral vanuit de blik van de Duitse maatschappij en haar (Joodse) inwoners bezien. Hieroor krijgt het boek nog een extra dramatische dimensie. Het dubbele gevoel dat je krijgt bij het lezen van dit boek is dat je zowel de daad van de moeder (het achterlaten van haar kind) begrijpt. Tegeljkertid heb je ook begrip voor haar zoon die de mogelijkheid om zich weer met zijn moeder te herenigen 10 jaar na dato aan zich voorbij laat gaan.

Auteur had de lezer echter wat meer bij de hand kunnen nemen als zij haar lange zinnen met wat meer leestekens had onderbroken.

Ik vind het een goed geschreven verhaal wat vanaf het begin tot het eind bleef boeien.
Een boek dat je achter elkaar uit wil lezen.
Veel karakters zijn heel realistisch en met liefde beschreven en het maakt voor de lezer de tragiek invoelbaar. Hierdoor wedijveren de personages om de sympathie van de lezer ook als ze schijnbaar tegenstrijdig zijn.
Een roman met veel historisch besef maar op een eerlijke vaak neutrale manier beschreven.
Kortom een boek die zeker de moeite waard is om te lezen.

Ik had erg veel zin in dit boek door de veelbelovende tekst op de achterkant. Het boek pakt echter niet door de korte zinnen, onsamenhangende verhaallijn en het ontbreken van leestekens. Niet mijn boek...

Wanneer je de korte inhoud leest, word je getriggerd door oorlog en verlaten van een kind.
Hier houdt het eigenlijk ook mee op. Ongeloofwaardig geschreven en daardoor niet waardig.
Zou het niemand aanraden .....

Ik ben nu iets over de helft van het boek en twijfel of ik verder zal lezen...
Ik vind het heel verwarrend erachter te komen wanneer wat speelt. In de proloog worden geen namen genoemd, alleen Peter, het zoontje wat achtergelaten wordt. Als hij een brief vindt van/over zijn moeder ( helene?) heeft de zus van haar een andere naam.In het volgende deel heet Helene's zus Martha. En daar ga ik de mist in om het zo maar te zeggen.Is de verwarde moeder van Helene en Martha nu degene die Peter heeft achtergelaten of is het Helene die later haar zoon achterlaat. Wanneer speelt zich wat af ?
Op zich pakt het verhaal me af en toe, maar nogmaals: erg verwarrend ! Ik lees nu expres de andere recensies om iets wijzer te worden over het verhaal,

Recensies zijn vaak lovend over dit boek, ik vind het niet 'lekker lezen', breedsprakig en had vaak de neiging om af te haken.

Julia Franck blijft in haar 'De Middagvrouw' te lang onduidelijk over waar het verhaal nou eigenlijk heen gaat. De flaptekst past daarnaast helemaal niet bij de inhoud van het boek.
Het boek is geen historisch hoogstandje; het is amateuristisch geschreven, met korte zinnen en dialogen van weinig betekenis.

Als cultuurhistorica vind ik het van belang dat boeken historisch correct in elkaar zitten, en daarin slaagt Franck wel redelijk. Je hebt maar weinig voorkennis nodig om dit boekje (moeizaam) weg te lezen. Toch is dit boek oo voor de zo historisch onderlegde lezers onder ons geen aanrader.